The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom review - Hoogste tijd voor meer 2D Zelda-games

In mijn preview van Zelda: Echoes of Wisdom benoemde ik dat het alweer een tijdje geleden is dat ik echt enthousiast was over een nieuwe Zelda-game. Ik ben overduidelijk in het verleden blijven hangen met mijn liefde voor The Legend of Zelda: Twilight Princess, maar na afgelopen weekend ben ik weer helemaal bij. The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom wist mij zo te grijpen dat ik door wilde blijven spelen en geen zin had om iets anders te doen. Ik hoop dan ook dat Nintendo in de toekomst deze stijl blijft hanteren en dat we meer 2D-games gaan krijgen. Het zou een mooie afwisseling bieden, maar eerst duiken we even in de wereld van Echoes of Wisdom om te kijken waarom de game zo goed is.

Magische scheuren nemen Hyrule over

De bewoners van Hyrule hebben altijd al last gehad van magische scheuren die zonder waarschuwing opeens in een gebied verschijnen. Met enige regelmaat verdwenen er kinderen in een scheur die vervolgens niet meer terugkeerden. Dat geldt niet voor een speciale jongeman, die het weer zijn doel heeft gemaakt om Zelda te redden. Ik heb het natuurlijk over Link, die je eventjes mag besturen in de proloog. Zelda is door een groot en blauw monster gevangengenomen, maar weet dankzij Link te ontsnappen. Je zou verwachten dat haar vader blij is om zijn dochter te zien, maar na de hereniging gaat het mis. Doordat er opeens een scheur in de troonzaal ontstaat, wordt de koning samen met zijn adviseur en generaal opgeslokt. Hoewel het er in eerste instantie op lijkt dat ze heelhuids terugkeren, zijn ze ingeruild voor dubbelgangers. Volgens hen is Zelda de schuldige en heeft ze voor alle scheuren gezorgd, waardoor Zelda in de gevangenis belandt. Voordat ze haar doodvonnis via een executie tegemoet loopt, komt er een klein wezentje, met de naam Tri, de cel binnen. Tri en zijn vrienden zorgen er normaal gesproken voor dat de scheuren worden gedicht. Het probleem is alleen dat zijn vrienden zijn verdwenen en er steeds meer scheuren ontstaan. Dankzij de toverstaf van Tri lukt het Zelda om te ontsnappen en gaan ze samen op avontuur. De Gerudo’s in de woestijn en de Zora’s rondom de Jabul-wateren hebben namelijk als eerste je hulp nodig.

Het doel van de game is duidelijk. Je moet de scheuren dichten en iedereen die erin vast zit redden. Het verhaal is kort, maar doet precies wat je verwacht. Je gaat weinig teksten tegenkomen, waardoor je gewoon lekker kunt spelen. De dialogen zijn vaak net wat overdreven neergezet en zitten vol met de typische flauwe humor van onder andere Link’s Awakening. Ook in het Nederlands vliegen de woordgrappen je om de oren. Het is daardoor de moeite waard om met iedereen te praten die je tegenkomt. Op die manier krijg je ook de geschiedenis van Link mee, want hij is door veel inwoners geliefd. Het gebeurt regelmatig dat ze Zelda verwarren met de jongeman, omdat ze zijn mantel draagt.

Duik in de old school dungeons

Door de manier waarop het verhaal wordt opgebouwd, kom je al snel in de eerste dungeon terecht. Tri kan een opening maken in bepaalde scheuren, zodat jij de Verloren Wereld kunt betreden. Dit is een vreemde wereld waar alles op de kop zweeft en bewoners bevroren in de lucht zweven. Door een scheur te sluiten zorg je er niet alleen voor dat deze verdwijnt, maar ook dat iedereen weer veilig terugkeert. De dungeons deden mij denken aan de typische old school dungeons uit oudere Zelda-games. Ze zitten dan ook ontzettend leuk in elkaar. Je zult door de kamers moeten navigeren om alle sleutels te bemachtigen. Uiteraard kun je meerdere schatkisten vinden, waardoor het de moeite waard is om een dungeon helemaal uit te pluizen. Doordat je meerdere vijanden tegenkomt en verschillende puzzels moet oplossen, is het geen saaie bedoening.  Met de toverstaf van Tri kan Zelda echo’s van objecten en vijanden maken. De vijanden zul je eerst moeten verslaan, maar daarna kun je het wezen oproepen. Met een vuurkorf kun je bijvoorbeeld andere vuurkorven in brand steken, zodat er een deur opent. Terwijl je dankzij de draad van een spin eenvoudig naar hoger gelegen platforms kunt klimmen. Hierdoor zijn er meerdere oplossingen aanwezig, waardoor jij als speler de vrijheid en creativiteit hebt om je eigen aanpak te bepalen. Alleen de puzzel waarin je Zelda kunt koppelen aan een voorwerp, zodat je het kunt bewegen, hebben een vaste oplossing. Ik moet eerlijk zijn dat ik regelmatig vergat dat Zelda deze krachten had, aangezien de echo’s de show stelen. Het enige nadeel van de vrijheid die je krijgt, is dat de puzzels niet heel uitdagend zijn. De hele game is trouwens simpel te noemen, waardoor je er door heen vliegt. Het doet echter geen afbreuk aan het plezier, want ik had echt moeite om de game weg te leggen.

De dungeons zorgen dus niet voor kopzorgen en al helemaal niet als je de map van de dungeon hebt gevonden. In de allerlaatste kamer kom je de eindbazen tegen, die weer creatief in elkaar gezet zijn. Ze hebben allemaal een zwakke plek en jij moet met behulp van de echo’s en de kracht van Link de eindbazen verslaan. Toen Link verdween is zijn zwaard achtergebleven, waardoor Zelda tijdelijk de zwaardkunsten van Link overneemt. Dit is gebaseerd op een aparte energiebalk, waarvoor je ook energie moet verzamelen. Naast dat je verplicht bent om een dungeon te voltooien om verder te komen in het verhaal, word je ook beloond. Doordat je de vrienden van Tri bevrijdt, wordt Tri steeds sterker. En dat is ontzettend handig, want de echo's die je oproept zijn gebonden aan de driehoekjes die achter Tri zweven. Een bed klonen kost een driehoekje, terwijl een Speer-Moblin juist twee driehoekjes gebruikt. Daarnaast zul je wat handige items krijgen, maar dat moet je zelf ontdekken. Er zitten precies genoeg Dungeons in de game, waardoor je tussendoor nog lekker op verkenning kunt. Niet alle scheuren eindigen namelijk in een dungeon, omdat je soms gewoon de vrienden van Tri in de Verloren Wereld moet vinden.

Welke kant gaan we als eerste op?

Ondanks dat de map vergeleken met bijvoorbeeld Zelda: Breath of the Wild niet gigantisch is, kom je veel afwisseling tegen. Jij mag zelf bepalen of je na de eerste dungeon de Geruda’s of de Zora’s gaat helpen. Of misschien besluit je om gewoon even rond te kijken op andere plekken, want zijmissies gaan altijd voor, toch? Je zult in ieder geval weer gekke missies en minigames tegenkomen en sommige kwamen mij bekend voor. Zo moest ik alweer achter kippen aanhollen, omdat ze waren ontsnapt. Wat op een of andere manier in elke Zelda-game weer opnieuw gebeurt, want het zijn avontuurlijke kippen. Daar blijft het niet bij, want je kunt stempels verzamelen. Als je tenminste alle stempellocaties weet te vinden en die staan niet bepaald in het midden van de map. Of wat dacht je van een of andere gozer die noten rondstrooit, die jij dan weer binnen een minuut moet oprapen. Het is weer lekker bizar, maar je wordt rijkelijk beloond. In sommige gevallen gaat het om Rupees, dan weer om ingrediënten of zelfs een hartje. Doordat er van alles te vinden is op de map, is verkennen een van de leukste bezigheden.

Vooral omdat je op deze manier meerdere echo’s tegenkomt. Zo was ik ontzettend blij om eindelijk een wolf tegen het lijf te lopen, zodat ik hem achter de vijanden aan kon laten rennen. Elk gebied heeft dus zijn eigen echo’s, waardoor je een hele lange lijst krijgt. Het is de vraag in hoeverre sommige echo’s echt nuttig zijn en of ze deze niet beter weg hadden kunnen laten. Ik had al een stuk vlees, dus was een gebakken vis echt nodig?  Aan de andere kant zorgen de vele echo’s juist voor de vrijheid en creativiteit. De echo’s uit het begin van de game verliezen hun nut niet, waardoor je deze kunt blijven inzetten. Toch zul je al snel favorieten hebben, want bedden zijn zo veelzijdig dat ik ze continue gebruikte. Hetzelfde geldt voor het vechten, want de Octorok zijn schattige octopussen die modder naar de vijanden schieten. Aangezien ze een driehoekje kosten kun je er meerdere plaatsen.  Het grootste probleem met de echo’s is de manier waarop je ze moet selecteren. Je krijgt namelijk een rij met alle echo’s te zien en naarmate de uren verstrijken wordt die rij steeds langer. Je kunt deze wel ordenen, zodat de rij gebaseerd is op de volgorde van de vrijgespeelde echo’s of op basis van de meest gebruikte. Het is daardoor beter om de veldgids te gebruiken, omdat die wel meerdere rijen kent.  Ze hadden dit veel beter kunnen aanpakken, want je wilt nu eenmaal alle echo’s verzamelen.

De verschillende omgevingen zorgen er ook voor dat verkennen nooit saai wordt. We gaan langs alle kenmerkende gebieden en deze zijn ontzettend kleurrijk. Ik ben echt een fan geworden van deze visuele stijl en wil meer 2D Zelda-games. Je hoeft niet eens het pad te volgen, want door de echo’s kun je kliffen beklimmen en over bomen lopen. Bij de huizen kun je even binnenlopen om te zien of daar nog echo’s verstopt zitten.  Ondertussen kun je in een winkel weer drankjes of handige accessoires kopen. Zelda heeft ruimte voor een accessoire, waardoor je keuzes moet maken. Met de sandalen van de Geruda’s kun je bijvoorbeeld over drijfzand lopen, terwijl een verrekijker er voor zorgt dat je meer ingrediënten vindt. Ingrediënten? Jazeker, Zelda is fan van smoothies en daardoor mag jij een Deku helpen met het opstarten van een smoothiekraampje. Deze zijn op meerdere plekken in Hyrule te vinden en jij moet ervoor zorgen dat er meerdere recepten klaarliggen. Door met de Deku’s te praten kun je twee ingrediënten met elkaar mengen. De drankjes die vervolgens ontstaan geven hartjes, maar zorgen er ook voor dat je tijdelijk beschermd bent tegen kou en vuur. Mijn nieuwsgierigheid overwon het regelmatig tijdens het spelen van Zelda: Echoes of Wisdom en dat gebeurde ook met de smoothies. Ik heb in ieder geval veel plezier beleefd aan het verzamelen van de recepten. Op deze manier rol je tijdens het verkennen van de wereld van de ene vreemde situatie in de andere en voor je het weet ben je uren lang met een glimlach op je gezicht aan het spelen.