Review: Zombie Army 4: Dead War Xbox One

Zombies, ik heb er zelf niet al te veel mee als ik eerlijk ben. Toen Zombie Army 4: Dead Army binnenkwam om te reviewen, dacht ik dat ik vooral met een kloon te maken ging hebben met de Zombie-modus van de Call of Duty games. Niets is minder waar. Zombie Army 4 is van de makers van Sniper Elite (het is dan ook een directe spin-off van deze serie) en qua gameplay kan je een vergelijking maken, maar die loopt al snel mank. De game is in dat opzicht wat luchtiger en met meer focus op samenwerking. Afijn, ik kan je nu al verklappen dat de game je uren zoet gaat houden met een grijns van oor tot oor.

Zombie Gore Galore

De game draait om een groepje huurlingen in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog en als opvolger van de vorige game. Hitler die de doden ondood heeft gemaakt, is in de vorige game in de diepste krochten van de hel gegooid. Helaas heeft dit niet mogen baten, want de wereld wordt nog steeds overspoeld door hordes en hordes zombies. Een klein groepje van veteranen heeft de ondankbare taak op zich genomen om dan maar tegen deze hersenlozen te vechten. Afijn, dit is wel zo’n beetje het plot. Maar laten we eerlijk zijn, meer hoeven we niet te weten. De game opent in Milaan omdat daar de pleuris nog altijd vrij rondloopt. Je wordt snel geïntroduceerd met de basistechnieken en kernelementen van de game en al snel merk je dat je gigantische hoeveelheden zombies met lood aan het volpompen bent. Het leven kan zo simpel zijn. De wijze waarop deze game dit doet, gaat gepaard met veel bloed en rondvliegende ledematen. Heerlijk over de top alsof je naar een horror B-film aan het kijken bent.

De introductie en verhaallijn die tussentijds gedurende de missies (negen in totaal) worden verteld, hebben ook niet veel meer om handen dan een gemiddelde B-film. Maar dit is niet erg, want zodra je speelt, merk je dat de gehele wereld propvol details zit. Van geinige setpieces zoals een fornuis aanzetten waarin een pan met zombiehoofd soep aan het trekken is met een fluitketel ernaast, een typemachine met een eigen leven (en je de pleuris kan laten schrikken) tot aan wandelende zombie handen (je weet wel, Thing uit The Adams Family). De game heeft gewoon heel veel liefde meegekregen van Rebellion en de makers lijken goed te weten hoe je gamen oprecht leuk maakt. De personages worden zonder al te veel diepgang geïntroduceerd en ook de wijze waarop ze verder in het spel “acteren” heeft niet al te veel om handen, maar is verder bovengemiddeld. Dat is stiekem ook niet erg, want dit is met name allemaal gewoon lekker functioneel. Het gaat om de gunplay en gelukkig niet per se om de gameplay.

Ctrl+C & Ctrl+V

Dat de game gemaakt is door Rebellion en dus veel leent van Sniper Elite is overduidelijk te merken. Het is precies dezelfde engine. En waar ik net zeg dat het gunplay boven gameplay is, moet ik daar wel een kleine voetnoot bij plaatsen. De game speel je in de derde persoon. Dit vergt klein beetje gewenning als je met name FPS-games speelt. In dit geval is de besturing niet perfect, verre van zelfs. Het is houterig, waarbij vooral de snelheid van het draaien van de camera toch wat beperkt aanvoelt. En omdat je in de derde persoon speelt, heb je niet altijd prettig overzicht. De game helpt gelukkig wel met de richting aan te geven waar aanvallen vandaan komen. Als je echter de vorige games of alleen al Sniper Elite hebt gespeeld, herken je de kern en zijn het gelijke mechanieken. Het is solide en voldoet. Verder heeft de game overeenkomsten zoals vele moderne shooters. Zo kan je perks vrijspelen en je personage beter maken. Je kunt onder meer je wapens upgraden. Dit varieert van meer schade, unieke upgrades, meer kogels enzovoorts. Je personage kan je ook voorzien van een eigen smoel en voor alles is behoorlijk wat content vrij te spelen. Vooral in co-op online heb je hierdoor een echte eigen identiteit die je zelf kunt zien. In tegenstelling tot shooters die middels eerste persoon worden gespeeld. Verder is het eigenlijk gewoon een copy paste oefening van de voorgaande games en is het zeer herkenbaar.

De levels zijn groots en levendig. Het zijn eigenlijk grote stukken die achter elkaar aan worden gezet middels zogenaamde Safe Houses. Hier kan je jezelf weer voorzien van munitie, health of maak je je wapens of personage beter. Elk level zit namelijk propvol met collectibles die het echt laten lonen om ieder hoekje en gaatje uit te pluizen. Het is, ondanks de toch wel verouderde visuals, een groot plezier om er doorheen te lopen en na de honderden geslachte zombies even tot rust te komen. Zombie Army 4: Dead Army is in dat opzicht voorzien balans in snelheid van gameplay. Visueel is het dus verouderd. Dit zit met name in de grove objecten en wat lijkt op textures die niet altijd even scherp ogen. Vuur is ook erg matig en doet met echt denken aan de vorige generatie consoles. Gezichtsanimaties zijn beperkt en hierdoor heb je nogal vlakke personages. Aan de andere kant zit de wereld barstensvol details en de hoeveelheid zombies alsmede de variatie hierin is gigantisch. Heb je overigens een Xbox One X of PlayStation 4 Pro kan je kiezen tussen Quality- of Performance-modi. Oftewel mooie graphics maar op dertig frames per seconde of heerlijk vloeiende 60 frames per seconde aan zombie-slachterij. Qua soundtrack moet ik zeggen dat het sfeervol is. Muziek dan wel geluidseffecten zijn bovengemiddeld aanwezig en klinken strak. Vooral het wapengekletter heeft lekker veel aandacht gekregen en de vlezige effecten van uit elkaar spattende zombies is heerlijk. Dialogen zijn wat vlak, maar er zit voor de verandering juist veel dialoog in!

Het draait om de multiplayer

Wat Sniper Elite had bewezen, is dat deze spin off dus het leukst is met meerdere spelers tegelijk. Met zijn vieren online zombies knallen is gewoon tof (het is niet voor niets succesvol zoals bij Call of Duty en Left for Dead) en veruit het leukste element van de game. Uren kan je zoet zijn, want de game is verre van eenvoudig. Je moet soms echt wat tactieken bedenken. Hoewel niet heel diepgaand, vergt het wel wat denkwerk in plaats van alleen maar lood pompen. Keuzes maken waarop je je richt (tip: de rode delen) en bij voorkeur een gebalanceerd team zorgen ervoor dat je heel ver kan komen. Want het zijn zowel de missies van de singleplayer die je kunt spelen met vrienden en de Horde-modus waarbij in waves zombies op je afkomen die de show stelen in deze game. Het singleplayer verhaal is er dan eigenlijk niets bij als het gaat om pure actie. Matchmaking gaat soepel en snel heb je een team bij elkaar of drop je zo in een lobby. Met zijn meerderen is de hectiek al snel aanwezig, maar gelukkig blijft het met name gericht op een schietfestijn, dan al te diepgaande tactieken. In dat opzicht deed het mij veel denken aan Destiny. En dat is een compliment.

Het mooie is dat je alle missies weliswaar online samen kunt doen, maar helaas is dit een game waarbij local co-op is vergeten. Anno 2020 vind ik dit eigenlijk gewoon triest bij een game als dit, waarbij fun voorop staat. Hoe tof is het dat je het dan met vrienden op de bank kunt doen? Maar goed, het zij zo. Verder is het lachen wanneer je dood bent als een zombie zelf rond kunt lopen, totdat je bij het volgende spawnpunt bent aangekomen. Zodoende heb je nog iets om naar uit te kijken, in tegenstelling tot doelloos wachten. Tijdens de online sessies waren er nog niet veel potten beschikbaar. Dit lijkt mij vooral omdat het komt omdat de release nog niet officieel is. Ik hoop dan ook echt dat er een groot aantal mensen deze game gaan spelen, want dit is misschien wel de leukste verrassing van het jaar, ook al is dit jaar nog maar een maand oud.