Drie van die: Bad guys die ik liever niet had omgelegd

In al die jaren van gamen hebben al vele slechteriken de revue gepasseerd. En meestal is hen een pijnlijke en langzame dood gegund. Dit omdat hun daden dusdanig gruwelijk waren, dat de opluchting tot op het bot voelbaar was, als je dan eindelijk de bad guy van die ene game gruwelijk afmaakt. Er zijn echter ook bad guys die een dubbel gevoel bij je achterlaten nadat je ze over de kling hebt gejaagd. Slechteriken die eigenlijk ook wel sympathiek zijn, of wiens beweegredenen eigenlijk ook wel begrijpelijk zijn. Ik heb eens gekeken welke drie bad guys dit gevoel bij mij opriepen. Let op: mocht je de games uit deze lijst nog willen spelen, er kunnen spoilers in voorkomen.

The Boss (Metal Gear Solid 3: Snake Eater)

The Boss was een zeer pittige tegenstander. Door haar camouflagepak was ze slecht zichtbaar in het veld vol lelies. Het was niet alleen een episch gevecht om nooit te vergeten, het was ook zeer frustrerend soms. Nadat ik haar versloeg kwam eerst het gevoel van voldoening. Toen kwam er ineens een enorme plottwist en sloeg het gevoel helemaal om. Het gevecht was een vooropgezet plan en The Boss offerde haarzelf op om een grote oorlog te voorkomen. En toen het paard van The Boss treurig staarde naar haar lijk op de grond, rouwde ik stiekem toch wel mee van binnen. Wat had ik gedaan?

Jonathan Irons (Call of Duty: Advanced Warfare)

Kevin Spacey is Jonathan Irons in de nieuwste Call of Duty-game. En Kevin Spacey is natuurlijk gewoon cool. Het voelde tof om missies te doen voor Irons, alsof je direct voor Spacey zelf werkte. Het was natuurlijk al bekend dat Irons de bad guy was in de game, maar toch bleef ik hoop houden, hoe krankzinnig ook. Irons behandelde mij als zijn zoon in het begin en was best open over zijn echte zoon. Toen kwam de ommekeer en aan het eind moest ik één van mijn helden uit de acteerwereld van een dak af gooien, althans, zo voelde het. Al smekend om zijn leven te sparen, liet ik hem toch in de diepte vallen. Ik wou niet los laten, maar ja, de game dwong mij. En daar viel hij, mijn naam schreeuwend. Althans, de naam van mijn personage. Het hielp ook niet dat hij vlak ervoor koos om mijn leven te sparen en tijdens de aftiteling bleef ik met een licht dubbel gevoel achter.

Scott Shelby (Heavy Rain)

Wat een twist was dat op het einde van Heavy Rain. De Origami Killer bleek onze eigen Scott Shelby te zijn. De detective ontvoerde kinderen en liet de vaders ervan allerlei uitdagingen ondergaan, waarmee ze hun zoons konden redden. Vele vaders wisten het niet te redden, behalve Ethan Hunt. Hoewel de daden van Shelby gruwelijk waren, werd wel door een flashback duidelijk waarom hij die dingen deed. Door een gigantisch jeugdtrauma werd Shelby gevormd tot de Origami Killer. Zijn achtergrond was boeiend en ook triest, en mede hierdoor had ik een dubbel gevoel toen hij gruwelijk aan zijn einde kwam. Gelukkig kent Heavy Rain meerdere eindes, waarbij één einde zit waarin Shelby overal mee wegkomt. Ik speelde sowieso de game met deze twee eindes uit, één einde om mijn geweten te sussen en één einde om toch dat dubbele gevoel een beetje weg te nemen.

Ook in vele films komen wel eens bad guys voorbij die je liever had zien winnen. Ach ja, gelukkig winnen ze ook wel eens en stiekem vinden wij dat vaak veel leuker. Heb jij nog bad guys afgeslacht in games de laatste jaren, terwijl je dit eigenlijk liever niet had gedaan? Ik ben alvast benieuwd naar jullie reacties.