Drie van die: Emotionele game-eindes

De laatste jaren valt op dat ik me steeds meer betrokken voel met de verhalen en personages in games. Dit komt voor een groot gedeelte door de betere graphics van de games, waardoor je je makkelijker kunt inleven in de wereld van de game. Daarnaast zijn de animaties en stemmen van de personages ook flink doorontwikkeld. Dit alles zorgt ervoor dat ontwikkelaars meer emotie bij gamers teweeg kunnen brengen. Hieronder bespreek ik drie games waarvan ik aan het einde toch echt even een traantje moest weg pinken. Kijk goed of je één van deze games nog moet spelen of wil uitspelen, want er komen uiteraard de nodige spoilers voorbij.

Red Dead Redemption

Red Dead Redemption is één van mijn lievelingsgames van de afgelopen jaren, wat vooral te maken heeft met mijn voorliefde voor westerns. Het heeft ook voor een groot deel te maken met de ontwikkelaar, namelijk Rockstar Games. Zij weten als geen ander een levendige en geloofwaardige wereld met dito personages te creëren. Red Dead Redemption speelt zich af in Amerika aan het begin van de 20e eeuw waarin je speelt als de voormalige outlaw John Marston. Zijn vrouw en zoon worden gekidnapt door The Bureau (voorloper van de FBI) als pressiemiddel om zijn voormalig bendeleden op te sporen en uit te leveren aan The Bureau. Tijdens dit avontuur leerde ik John Marston kennen als een sympathiek personage vol met cynische humor. Eén van leukste momenten was toen hij door drie Mexicanen werd gedwongen om zijn laarzen aan hen te geven. Terwijl hij deed alsof hij ze uit ging doen, stonden die Mexicanen hem uit te lachen, maar als snel lagen ze dood op de grond. Nobody fucks with John Marston is de les die we hier uit kunnen leren. Tegen het einde van de game wordt John Marston herenigd met zijn vrouw Abigil en zijn zoon Jack. De laatste missies zijn heel luchtig en draaien om de band tussen John Marston, zijn vrouw en zijn zoon. Ergens kreeg ik het gevoel dat dit niet goed zou aflopen en helaas kreeg ik gelijk. The Bureau naait John door met een klein leger te verschijnen bij zijn boerderij. John kan nog net zijn vrouw en zoon in veiligheid brengen en offert zichzelf dan voor hen op door het gevecht met de vele soldaten aan te gaan. Elk deel in mijn lichaam voelde dit aankomen, maar toch had ik het er even moeilijk mee dat dit fantastische personage er niet meer is.

L.A. Noire

L.A. Noire speelt zich af in Los Angeles in het jaar 1947 waarin je speelt als Cole Phelps. Deze held uit de Tweede Wereldoorlog besluit te gaan werken bij de L.A.P.D. en werkt zich daar van simpele wijkagent op tot een rechercheur. Cole Phelps is aan het begin een vrij doorsnee personage die door alle collega's bij de politie wordt bewonderd om zijn heldendaden tijdens de oorlog. Voor elke zaak zie je een zwart/wit fragment van Cole's diensttijd waar de moeilijke band met zijn legermaat Jack Kelso centraal staat. Langzaam maar zeker komt echter naar voren dat Cole helemaal niet zo'n grote held was, maar eerder een slechte en vervelende luitenant die een hoop verkeerde beslissingen heeft genomen (denk aan Kapitein Sobel uit de geweldige HBO-serie Band of Brothers), wat een hoop van zijn mannen het leven heeft gekost. Door deze informatie wordt Cole meteen een stuk interessanter als personage. Aan het einde van de game heeft hij zich behoorlijk in de nesten gewerkt en besluit hij zijn leven te geven om zo dat van zijn vriendin en dat van Jack Kelso te redden. Waar ik bij RDR al een onderbuikgevoel had dat het niet goed zou aflopen, had ik dit bij L.A. Noire geen moment. Des te verrassender en emotioneler was het einde, vooral omdat ik Cole steeds meer begon te mogen en menselijker begon te vinden doordat hij uiteindelijk toch niet perfect bleek te zijn.

Brothers: a Tale of Two Sons

In Brothers: a Tale of Two Sons speel je niet geheel verrassend als twee broers. Deze hebben eerder hun moeder verloren en moeten nu op pad om een medicijn te vinden voor hun zieke vader. Bij Brothers: a Tale of Two Sons is het knap hoe de makers emotie opwekken bij de gamer, aangezien de personages een fantasietaal spreken. Toch kun je uit de toon, de handgebaren en gezichtsuitdrukkingen opmaken wat ze bedoelen. Aangezien het verhaal zich als een soort sprookje verteld, ging ik ervan uit dat het aan het einde helemaal goed zou komen, maar wederom was ik hierin naïef. De twee broers worden aan het einde door een meisje een grot ingelokt waarna zij verandert in een gigantische spin. Uiteindelijk weten ze haar te verslaan, maar de oudste broer wordt nog net door haar gestoken waarna het gif zijn werk begint te doen. Terwijl de jongste broer het medicijn uit een eeuwenoude boom haalt, sterft de oudere broer. De jongste broer probeert hem tevergeefs te redden door hem het medicijn te geven, maar dit heeft geen effect. Als jongste broer begraaf je de oudere broer in de buurt van de boom en dit trieste en oncomfortabele moment lijkt uren te duren. De game eindigt met de genezing van de vader die met zijn jongste zoon achter blijft, treurend om hun verlies. Brothers: a Tale of Two Sons is echt een prachtige game, maar toch bleef ik met een rotgevoel achter.

Dat waren drie games waarvan het einde voor mij behoorlijk heftig en ook onverwacht was. Hebben jullie ook wel eens zo'n emotioneel moment ervaren bij een game?