Retrospectief: Metroid Other M

Het was initieel wederom geen feest in huize Scheffer, omdat er uit de randomizer game #266: Metroid Other M als een morphball kwam rollen. De game had ik al ruim vijf jaar niet meer gespeeld. Hoe zal ik deze keer de Metroid titel ervaren die het meest wordt verguisd onder de Metroid fanbase? Terecht, of valt het na al die jaren best mee? Ik trok weer eens mijn Retro Suit aan en kroop in de huid van Samus in haar Varia Suit. Oh, dat klinkt een beetje fout. Helaas is Metroid Other M dat als game ook.

Andere M, andere tijd

Inmiddels is het ruim acht jaar geleden dat Metroid Other M verscheen op de Nintendo Wii. Als trouwe Metroid fan vanaf het moment dat ik Super Metroid had gespeeld in 1996, was het op de releasedatum een instant koop voor mij. Destijds heb ik ook een review geschreven over Metroid Other M. Ik kan mij niet precies herinneren wat ik allemaal erover heb geschreven, al kan ik mij wel nog goed herinneren dat ik eigenlijk net niet genoeg tijd had om de game helemaal rond te spelen. Daarnaast weet ik ook nog heel erg goed dat het een lastige game was om te reviewen. Nu ik het zo teruglees zijn deze beide dingen erg (bijna pijnlijk) duidelijk te merken. Na al die jaren heb ik eindelijk de volledige game gespeeld, maar het is er niet minder lastig op geworden om er een concreet oordeel over te vellen. Ik kan echter wel een stuk objectiever naar de game kijken. Metroid Other M is een titel die veel cruciale dingen heel erg goed doet, maar helaas doet de game ook één vrij cruciaal ding bijzonder slecht.

Metroid Other M speelt zich af tussen Super Metroid en Metroid Fusion en is ontwikkeld door Team Ninja. Other M begint al vrij vroeg in het begin met lange cutscenes om je oren te gooien (wel skippable overigens), iets waar je bij Metroid games eigenlijk helemaal niet op staat te wachten. Eigenlijk voelen lange cutscenes buiten RPG’s om bijna altijd alsof je gedwongen door een reclameblok heen moet wachten tot je weer eindelijk wat tofs kunt beleven. Dit wist ik al van de game en bij deze tweede playthrough moet ik zeggen dat het mij niet heeft geïrriteerd. Je hebt genoeg speeltijd zonder cutscenes en hoe verder je in de game komt, des te vrijer kun je overal zoeken en rondrennen zoals dat dit een echte Metroid game betaamd.

Ninja Samus

Dit Metroid deel is de eerste en tot nu toe enige echt third-person spelende Metroid game, hetzij dat veel 2.5D achtig speelt. De gameplay is voor 95% supergoed. Team Ninja is hier ook altijd al goed in geweest. De ren, spring en schiet controls voelen supergoed en zijn in de basis simpel, maar het vergt echt ervaring en skills om er goed in te worden, net als bij de Ninja Gaiden games. Echter is het switchen naar first-person om missiles af te vuren zo nu en dan kei-irritant. Toch drukt dit de pret niet, want verder voel je je echt de bikkel space bounty hunter Samus Aran. De game is grafisch en qua audio ook allemaal prachtig, zelfs nog vandaag de dag. Dat is buitengewoon knap voor een Wii titel. Maar toch, toch klopt er iets niet. Eigenlijk is dit al te merken in de openingsscène van de game. Wat gaf dat rare gevoel in mijn maag en waarom steeg mijn bloeddruk geregeld zo hoog in de game?

Metroid of Hemorrhoid?

Nu komt dan het cruciale negatieve punt van Metroid Other M: men heeft van Samus Aran een triest onzeker vrouwtje gemaakt. Hierover kan ik twee alinea’s ranten: Ze is ingesproken door een buitengewoon matige stem-actrice (ergens heb ik gelezen dat het de vertaalster is geweest van de game), waarbij ze de Metroid uit Super Metroid constant kei-irritant omschrijft als "THE BABY". Je komt een space elite team tegen van enkel mannen en als een echte bitch gaat ze naar de commandant luisteren alsof ze geen eigen wil heeft. Ze mag helemaal niks van haar Variasuit powers gebruiken van hem en in alle gesprekken en dialogen is Samus een ondergeschikt en stil persoon dat nooit initiatief neemt en constant onzeker is.

Het meest schokkende: dit komt niet door Team Ninja, maar nota bene door de geestelijk vader van de hele Metroid serie: Yoshio Sakamoto. Hij is ook bij Metroid Other M uiteindelijk de director en schrijver geweest. Ik vermoed dat hij thuis zijn vrouw slaat, wanneer ze het eten niet op tijd klaar heeft. Het script lijkt echt alsof het is geschreven door een vrouwenhater. Samus hoort als de echte bikkel vrouw die ze is te zeggen “Fuck you elite soldaatjes, ik heb inmiddels al drie keer het universum gered, ik ga lekker mijn eigen gang!” Met één schot met haar wavebeam kan ze alles tot snot schieten, waarom luisteren naar die jaloerse idiote mannen? Dat ze enige onzekere gevoelens heeft of whatever mag dan gerust, maar het is gelijk dermate extreem gedaan dat het echt mijn bloed kan doen laten koken.

Peter’s Backlog Bonanza Oordeel

Metroid Other M is grotendeels een erg goede game, waarbij het enkel door lange cutscenes en het de-emanciperen van Samus wordt tegengehouden. Echter haalt dit wel vrijwel heel de game onderuit. Het is erg pijnlijk om een geliefd en supersterk vrouwelijk karakter hier te zien worden behandeld als een schuchtere vrouw uit de jaren '50. Je merkt uiteindelijk wel op het eind dat het allemaal met de beste bedoelingen is gemaakt en Sakamoto was er echt van overtuigd dat een Samus met gevoelig karakter juist sterk werd weggezet en goed werd uitgediept. Het verzacht de pijn iets, maar het laat ook pijnlijk goed zien dat Japan hoognodig een "Dolle Mina" fase moet beleven. In de cutscenes is ook heel veel liefde en werk gestoken en dat is iets dat ik nu kon appreciëren, ook al zijn het voice-over werk en de dialogen om te huilen. Ik kan er ook geen cijfer aan geven, want de game is hiervoor te paradoxaal goed en slecht tegelijk. Het is in elk geval een game die niet uit mijn collectie zal gaan. Daarvoor is de game dan weer toch te goed, plus ik wil wel alle Metroid games behouden in mijn collectie.