Abyssus review - De zee geeft en de zee neemt

First-person shooters en roguelite-elementen. Het is een combinatie als pindakaas en jam. Of in het geval van Abyssus: kibbeling en tartaarsaus. The Arcade Crew gaat in zee met DoubleMoose Games om deze shooter uit de dieptes te trekken. Origineel werd deze titel bekendgemaakt tijdens gamescom 2022 en bijna drie jaar later kunnen we eindelijk ermee aan de slag. In de tussentijd zijn er gelijksoortige games verschenen die hetzelfde principe hanteren. Denk maar aan de fantastische Roboquest, de uitzonderlijk vermakelijke Gunfire Reborn of de sterk ogende Witchfire. Er is zeker een publiek voor deze mengelmoes van genres, maar in Abyssus' geval is er meer om rekening mee te houden. Wordt het sink or swim? Je leest het in de review van Abyssus.

Going down under

Als een soort Schotse Big Daddy uit BioShock stort je ter aarde - of ter zee eigenlijk - in Abyssus. Hoe je precies in deze setting terecht bent gekomen, dat is onduidelijk. Wellicht heeft de nucleaire onderzeeër die in de hens staat er iets mee te maken. Afijn, the only way is up - en in het geval van Abyssus plons je dieper in de trachten van deze oceaanachtige setting. Hoe dieper je komt, des te meer geheimen je ontdekt, bizarre beschavingen je treft en gouden schatten van onbetaalbare waarden je mee terug smokkelt. De setting doet veel voor Abyssus. Met je duikpak uit de jaren 1700 reis je af door de kletsnatte grotten, Atlantis-achtige ruines en ronduit alienachtige tempels. Je kan hier en daar wel briefjes vinden van de scuba-liefhebbers die voor je kwamen, maar heel interessant durf ik de lore niet te noemen. Het rekent een beetje op de nieuwsgierigheid van de speler, maar de gehele bedoeling voelt te afstandelijk en losgekoppeld van elkaar om daadwerkelijk te prikkelen.

Afijn, niet dat de beste rogue-shooters in de business het moeten hebben van diepgaande verhalen en memorabele personages. Voordat we het überhaupt over de specifieke gameplay van Abyssus gaan hebben, moet je weten wat je te wachten staat. Je begint met de stootkracht van een garnaal en je eerste run gaat dus finaal mislukken. Door Soul Fragments te verzamelen en specifieke uitdagingen te voltooien, ontgrendel je steeds meer wapens, gadgets en perks. DoubleMoose Games scoort hier de eerste zeesterren, want je eerste uren in Abyssus gaan hierdoor zeer aangenaam voelen. De progressie voelt gemoedelijk, bereikbaar en voldoenend. Het maakt echt een groot verschil en omdat interessante gameplay-modificaties snel opgevist worden - zoals extra momenten om je run te verrijken - kun je rekenen op vooruitgang die verdiend aanvoelt.

Een duik in diepgang

Een groot verschil met de meeste shooters die roguelite-elementen hanteren als onderdeel van de centrale gameplay-loop, is het feit dat Abyssus je wel degelijk een eigen load-out biedt. Je kan aan de slag met acht wapens en 45 wapenmods. Het is dus niet zo dat je afhankelijk bent van welke wapens je toevallig ergens tussen de visresten opgraaft. Nee, de basis blijft in principe hetzelfde en je kan erop voortbouwen. De wapens zijn gevarieerd en knallen redelijk goed door. Ze voelen zwaar, bieden tegenstoot en weten jouw visachtige vijanden snel te deponeren. Door de twee verschillende firing modes (primary en secondary) voelt elk wapen diepgaand aan, waardoor er ruimte is om nieuwe tactieken en combinaties uit te proberen. De audio is hier en daar wel een beetje laf, maar verder is het goed te doen. Ja, als je mij een shotgun aanbiedt 'met de kracht van een treinlocomotief' die vervolgens klinkt als een waterpistooltje, dan gaat er iets mis. Gelukkig zit het qua gunplay verder snor.

Wat echter daadwerkelijk het verschil maakt, zijn de roguelite-elementen in Abyssus. Kijk, je hebt natuurlijk je basis natuurkrachten, zoals vuur die langzaam maar zeker door de oppositie brandt en ijs dat ervoor zorgt dat niemand meer een stap zet, maar DoubleMoose Games heeft leuke verrassingen in huis. Je kan bijvoorbeeld tentakels laten oproepen. De lange armen met zuignappen gooien projectielen naar je vijanden toe. Of zet anders de kracht van de geesten in. Elke keer als je genoeg schade weet te veroorzaken, dan gaat er eventjes een andere dimensie open en gooien de spoken uit het hiernamaals zich tegen de oppositie. De synergie is goed aanwezig, aangezien je telkens drie soorten elementen kan inzetten. Ze worden namelijk twee op je wapen geplakt en een op je gadget. Hierdoor kun je experimenteren met de samenwerking tussen de elementen, aangezien je ook te maken hebt met een bepaalde restrictie. Als je de juiste combinatie van wapens, gadgets, roguelite-elementen en upgrades te pakken hebt, dan voel je je een echte Mr. Bubbels die door alles en iedereen heen maait.

Draagt water naar zee

Tot nu toe voelt Abyssus als een warm bad, maar als snel merk je dat het plezante water lauw raakt. Het begint met het leveldesign van deze shooter, want deze is ondermaats. Aangezien het tempo vrij hoog ligt, ga je in een rap tempo door alles heen. Zeker als je eenmaal vertrouwd bent met je load-out en wat progressie hebt weten te boeken, dan spoel je de oppositie snel aan de kant. Hierdoor ga je dezelfde levels vaak treffen. Een game die valt en staat met diens herspeelbaarheid komt hierdoor in serieuze problemen. Je krijgt namelijk al snel het gevoel dat je de levels onderhand wel gezien hebt. Het zijn typische arena's, maar dan waarbij er niet echt interessante mobiliteitsopties of strategische diepgang om de hoek komen kijken. Het zijn 'gewoon' levels en de repetitie wordt hier vlug aan de haak geslagen.

En ondanks het feit dat Abyssus' combat zelf meer dan degelijk is, kan ik niet hetzelfde zeggen over de vijandelijke waterratten die je onder het zeeniveau vindt. Voor zo'n bruisende setting had ik meer verwacht dan een aantal rotsen met bewustzijn en een inheemse kikkerclan. Qua design voelen ze ongeïnspireerd en simpelweg vergeetbaar. De eindbazen die je na elke area tegenkomt zijn een stukje beter, maar verwacht niet dat ik ze nog voor de geest kan halen na Abyssus een tijdje links te hebben laten liggen - terwijl ik de meeste van deze kwallen onderhand meerdere keren een 'watery grave' heb geboden. Of vice-versa natuurlijk. Ook hier mist er een beetje vijandelijke variatie, voornamelijk in hoe ze de speler benaderen. Ja, ze komen achter je aan gesprint of ze bestoken je vanaf een afstand met area-of-effect aanvallen, terwijl een enkeling ondersteunende moves in huis heeft. Maar de manier hoe ze eigenlijk doelloos zichzelf openstellen voor totale vernietiging, haalt me een beetje uit de urgentie. Het gebrek aan zelfpreservatie slaat een beetje op me over.