Another Crab's Treasure review - Surimi Souls

De oceaan der soulslikes is een levendig waterhol. Dit ecosysteem zit vol met allerlei fascinerende soorten games. Zie je ze daar zwemmen aan het oppervlakte? Dat zijn de apex predators. De scholen bestaande uit Dark Souls, Elden Ring en Bloodborne van Fromsoftware maken de dienst uit. Solitaire killers, zoals Lies of P, patrouilleren ook het ruime sop en in de schaduw van het koraal verstoppen Lords of the Fallen en andere beesten zich – wachtend op hun kans in de spotlight. Zoals we helaas gewend zijn geraakt, drijft er ook een enorme teringbende rond in deze plas H2O. Games die met de beste bedoelingen zich wilde bewijzen in dit agressieve natuurgebied, maar die al snel ten prooi vielen aan de keiharde competitie. Tussen het afval vond ik Another Crab's Treasure: de tweede game van ontwikkelaar Aggro Crab (Going Under). Ze proberen zich te handhaven in dit dodelijke oord met een aantal bestaansrechtwapens: 3D-platforming, een speelse presentatie en een collectie aan gameplay-wijzigende schelpen. Pakt dit een beetje goed uit of sodemieteren ze per direct met krab en al een watery grave in? Je leest het hier!

HIJ WOONT IN HET AFVAL DIEP IN DE ZEE

Kunnen we kinderen? Laten we dit verhaal maar eens induiken. In Another Crab's Treasure kruip je in de schelp van Kril. Deze sociaal ongemakkelijke heremietkreeft leeft solitair en in alle rust ergens op het kustgebied. Echter, zijn leven wordt op de kop gezet, wanneer een loan shark hem het leven zuur komt maken. Iedereen moet namelijk huur betalen aan de elite van de zee. Betalen kan alleen met microplastics en dat heeft onze Kril niet. Al snel wordt zijn schelp in beslag genomen en de angstige zeebewoner moet zijn grootste angsten zien te overwinnen: de wijde zee intrekken en de confrontaties aangaan met diens bezeten inwoners – al is dat nog niks vergeleken met het sociaal contact maken met de diverse NPC’s. Zijn reis brengt hem naar de meest exotische plaatsen, waar hij menig waterdier ontmoet en hij komt zo terecht in diverse en onvoorstelbare mythes - inclusief een speurtocht naar een verloren schat. Wat een verpakking muesli wel niet teweeg kan brengen, hé.

Another Crab's Treasure weet effectief een humoristisch en aandoenlijk narratief neer te zetten. In de loop van het verhaal zie je Kril echt groeien als heremiet zijnde, al is het zo nu en dan wat melodramatisch – zeker wanneer de rest van het verhaal gezien kan worden als een soort satire. Aangezien de economie van deze wereld namelijk draait op zwerfafval dat steeds meer de zee in gebonjourd wordt, zie je een vrij cynisch beeld van de mensheid en hoe wij met onze waterige natuurgebieden omgaan. Er verschuilt een boodschap onder de dikke laag plak, maar de focus wordt meer gelegd op hoe de waterbewoners ermee omgaan. De cast aan - over het algemeen - sympathieke en memorabele NPC's gecombineerd met het strakke schrijfwerk zorgt ervoor dat je een avontuurlijk kroniek hebt.

De elevatorpitch van Another Crab’s Treasure is dan ook eenvoudig te noemen: denk aan Dark Souls ontmoet SpongeBob SquarePants: Battle for Bikini Bottom. Geen zorgen: Aggro Crab heeft een game neergezet met meer bestaansrecht dan simpelweg een mengelmoes zijn, waar we het straks over gaan hebben. Eerst wil ik het een en het ander gezegd hebben over de presentatie van deze soulslike. Het is ietwat lastig om Another Crab’s Treasure sierlijk te noemen, aangezien het op grafisch gebied geen hoogvlieger is. Waar het echter dan wel weer hoge ogen gooit is de kunstdirectie en de samenhangende ontwikkeling van de wereld. De diverse gebieden voelen allemaal eigen aan en het gebruik van de levendige kleuren tegenover het kille afval, zorgt voor een visuele botsing en schetst daardoor terecht een chaotisch beeld van de vervallen wereld. De locaties die je bezoekt voelen op maat gemaakt en passen perfect in het plaatje dat Aggro Crab wil uitstralen. De hoofdstad is volledig opgebouwd door middel van het zwerfafval en ook elk personage gebruikt troep om zichzelf aan te kleden. De wereld is aan het vergaan en in plaats van dat men zich ertegen verzet, zijn ze meer bezig om ermee te leven. Ja, de boodschap lijkt mij duidelijk.

KNOKKEN ALS KINGLER

Als de king krab van de redactie wanneer het gaat om soulslikes, heb ik genoeg van de namaak geproefd om jou te vertellen wat werkt, wat innoveert en wat gewoon totaal de plank misslaat. Ook bij Another Crab’s Treasure – zoals bij vele soulslikes die daarvoor kwamen – is de combat het onderdeel dat in de schijnwerpers staat. Je neemt het op tegen een diverse selectie aan geschubde dreigingen. Veel schepsels zijn namelijk ten onder gegaan aan de negatieve effecten die de microplastics met zich meebrengt, waardoor ze zich hersenloos en agressief gedragen richting de speler. In eerste instantie lijken we het simpel aan te pakken in Another Crab’s Treasure: je hebt welgeteld één wapen en de moveset waarmee je aan de slag kan, is relatief kleinschalig. Verder is het business as usual. Je leert patronen uit je hoofd, je omzeilt met een ontwijkingsrol de barrages en je valt aan op de momenten dat je zelf niet compleet de grond in gestampt wordt. Echter, laat het tamme intro je niet foppen. Na een paar uurtjes begint Another Crab’s Treasure te draaien en dan wordt je overspoeld met opties om van Kril een ware Kingler te maken.

Geen zorgen – we gaan het een alinea verder uitgebreid hebben over het schelp-systeem. Eerst wil ik je erop wijzen dat Another Crab’s Treasure flink wat in huis heeft om ervoor te zorgen dat die Crabhammers goed en accuraat landen. Om te beginnen hoef je je geen zorgen te maken over stamina-management. Nee, aangezien Kril geen longen heeft, wordt de beste hermiet dus ook niet snel moe. Je kan ontwijken, meppen en springen tot je een ons weegt. Daarnaast gebruik je zogeheten stowaways om specifieke onderdelen van je build te complimenteren. Beschouw deze maatjes als jouw ringen. Je kan zo simpele zaken klaarzetten, zoals jezelf meer health geven, maar je kan ook wat meer specifieke vaardigheden ontwikkelen. Aan het einde van de rit had ik bijvoorbeeld een duo aangezet, waardoor mijn charged attacks 90% meer damage deden. Ja, dat is een Crab Hammer waar je u tegen zegt. Daarnaast kun je vaardigheden ontwikkelen en speciale krachten ontgrendelen, waardoor je ontzettend veel opties hebt tijdens combat. De build-variatie is dus ook - ondanks het gebrek aan verschillende wapens - echt wel aanwezig.

Het heeft naast je reguliere combat-praktijken ook met een schuin oog naar games, zoals Sekiro, gekeken. Waarin niet elke aanval geblokt kan worden en je andere strategieën – zoals get the fuck out of the way – moet hanteren. Ook is er een balansmeter te vinden bij je opponenten. Wanneer je deze weet te doorbreken, dan ligt de vijand op de rug en kun jij profiteren van wat gratis knallen in de soft shell. Deze mechanieken bestaan wel, maar voelden wat ondermaats, gezien het gewoon niet veel impact had tijdens de speelsessie. Wel moeten we een flinke kanttekening noteren bij de combat van Another Crab's Treasure. De game voelt flink janky aan. Het gaat vaak gebeuren dat je vast komt te zitten op het terrein, dat je inputs niet helemaal eruit komen hoe je dat wilt en de camera - die zit echt vol met crab. Nee, het is nogal een aderlating, dat camera-gebruik. Er zijn flink wat eindbazen te vinden in Another Crab's Treasure, maar die camera? Dat is je aartsrivaal vanaf moment één.

SCHUILING IN DE SCHELP

Afijn, de wereld van Another Crab’s Treasure zit prima in elkaar en de combat komt ook goed voor de dag. Echter, hoe onderscheidt deze actiegame zich in het al verzadigde soulslike-subgenre? Op een aantal manieren wordt de ban doorbroken. Om te beginnen is er een ander subgenre wat gemoeid wordt met Another Crab’s Treasure, namelijk het 3D-platformer-subgenre. Het zweverige water is het perfecte strijdtoneel voor wat verticaliteit en dit is te zien aan het leveldesign. Normaliter is het zo dat de combat-componenten worden afgewisseld met verkenning in je alledaagse soulslike. Een kleine adempauze, zodat je daarna weer scherp er tegenaan kan. In Another Crab’s Treasure is dit niet anders en het 3D-platforming is een logische innovatie in dit opzicht. Nu zijn de platform-elementen zelf niet heel spannend – je klimt op wat visnetjes en je slingert via vishaken naar hogere platformen – maar het zorgt wel voor een mooie break.

Naast het platformen kun je erop rekenen dat er iets met de combat wordt gedaan, waardoor het ook in dat opzicht bestaansrecht weet te verdienen. Another Crab’s Treasure valt en staat met het gebruik van schelpen. Ja, in deze shellslike kun je in de afwezigheid van jouw eigen huis, je achterwerk in alles steken wat het juiste formaat is. Een metaal blikje, een opengereten tennisbal of zelfs een discobal – niks is te gek. Elke schelp heeft eigen attributen. Denk hierbij aan hoe sterk de defensie is voor het blokken, hoe zwaar de schelp is in verband met je mobiliteit, maar houdt vooral de speciale vaardigheden in de gaten. Waar het dopje van de srirachasaus zorgt voor een offensieve wervelwind, kan het shotglaasje Kril beschermen met een stekelig schild. Als klap op de vuurpijl kun je de meeste schelpen niet alleen vijandelijke aanvallen blokken, maar ook de benen nemen. Sodemieter voor de grap maar eens een heuvel af met je partypopper - dan race je die berg af met de snelheid van een zwaardvis.

SOULSLIKE FOR CODDAMN DUMMIES

Another Crab’s Treasure is één van die soulslikes die je kan aanraden aan de gamers die graag de eerste stappen willen maken in het subgenre. Het is van zichzelf niet de moeilijkste game die je ooit gaat spelen – al kent het wel wat obstakels – maar het is voornamelijk de toegankelijkheidsopties die Aggro Crab aanbiedt, waardoor het dé ideale start is voor de spelers die zich eerder stukgooiden op Dark Souls. De speler krijgt de keuze om bepaalde elementen van de game aan te passen, waardoor de ervaring een stukje makkelijker wordt. Zo kun je bijvoorbeeld ervoor zorgen dat je minder schade ontvangt, dat eindbazen een minder massieve gezondheidsbalk hebben of dat je niet al je microplastics kwijtraakt, wanneer je op het verkeerde moment het loodje legt. Dit zijn maar enkele voorbeelden en mocht je de game echt niet doorkomen? Dan kun je altijd een Beretta M9 spawnen en een kogel door de gepantserde harses van de kreeft jagen die jou net even té ver gepusht heeft.

Voor de ervaren souls-speler is er echter wel een kanttekening. Als je een beetje moeite doet om de game te leren kennen en de wereld verkent, zodat je aan de haal kan gaan met wat extra levels en upgrades, dan merk je dat je aan de einde van de rit net zo goed Poseidon genoemd kan worden, want je slacht de boel af zonder je schaar ervoor om te draaien. Ja, dit viel wel eventjes tegen, want de game was in zijn algemeenheid al een warm bad, maar wanneer je de laatste eindbazen zonder enige moeite finaal laat zinken, dan gaat er toch een bepaald teleurstellend gevoel overheersen. Een anticlimax de grootte van een walvishaai. Zo kon ik de laatste eindbaas van de game in welgeteld vijf hits om het leven brengen. Hierdoor voelt het slotakkoord wat tam aan.