Review: Lords of the Fallen (2023) - Verdwaald in de schaduw Xbox Series

Op de redactie ben ik vaak de arme ziel die met alle 'soulslikes' aan de haal gaat. Ja, als fanatiek fan van vrijwel alles wat FromSoftware de afgelopen decennia gemaakt heeft, heb ik inmiddels genoeg expertise opgebouwd om jou te vertellen wat een goede 'soulslike' is. Het behandelen van dit subgenre komt echter met een kanttekening. Ja, ik kan absoluut genieten van de sterkere titels, zoals Lies of P en Wo Long: Fallen Dynasty, maar vaak genoeg zitten er in deze line-up ook stinkerds tussen. Games die simpelweg niet de veters mogen strikken van Dark Souls en die vrijwel geen bestaansrecht vinden binnen dit verzadigde subgenre. De originele Lords of the Fallen uit 2014 was zo'n titel. Een 'soulslike' die maar moeilijk een eigen identiteit kon vormen en het niet voor elkaar kreeg om uit de schaduw van Fromsoftware te ontsnappen. Daarom waren er nogal wat verbaasde reacties, toen de nieuwste trailer van Lords of the Fallen (2023) verscheen tijdens Opening Night Live. Een reboot die de wereld wel eventjes op z'n kop ging zetten - en ik moet zeggen dat ik hier lang in heb geloofd. Ik heb deze actievolle RPG flink wat uurtjes mogen spelen en mijn bevindingen lees je hieronder!

De magische wereld van Mournstead

In Lords of the Fallen (2023) speel je als de nieuwste uitverkoren. Ja, je vervult de rol van lampdrager - vergelijkbaar met Sint Maarten loop je rond met je lampion. Het verschil is wel dat je niet zo'n irritant kind bent dat aan de deur komt zingen, maar je bent één van de gefabelde Dark Crusaders. Je gaat op een epische quest om de demonengod Adyr ten val te brengen. Appeltje, eitje - of niet? Ja, het is je alledaagse soulslike narratief. De wereld is vervallen, de NPC's geven nooit een verdomd duidelijk antwoord en het is aan de speler om uiteindelijk die bevrijdende keuze te maken. Gaan we de boel netjes in stand houden in de naam der licht? Of verwelkomen we liever de komst van een demonische god? Gezien de stand van zaken is dat nog niet zo'n gekke gedachtengang, geloof het of niet.

Lords of the Fallen (2023) heeft een wereld, genaamd Mournstead, waar je u tegen zegt. Het doet denken aan de werelden van andere games, zoals Blasphemous, Dark Souls en andere diehard omstreken. Lords of the Fallen (2023) is een beetje alsof je het concept van een heavy metal albumcover over het Christendom in een (on)leefbare wereld giet. Doorns zijn er in overvloed en bloedvergieten is hier alledaagse kost. De gehele bedoeling is uitermate sfeervol en het sterke designwerk is in vele opzichten terug te vinden. De wapens zien er bruut uit en de vele pantsersets zijn precies wat je terug zou vinden in de nachtmerries van menig kruistochtbewandelaar. Mijn personage had bijvoorbeeld een duchtig zwaard met flink wat houten stekels eraan geknoopt, terwijl het hoofddeksel deed denken aan Pyramid Head. Ja, qua design is Lords of the Fallen een zeer indrukwekkende game en eentje die ik nog graag wat verder verken.

Lords of the Lampies

Ja, maar 'soulslikes' hebben we verder genoeg. Dus wat doet Lords of the Fallen (2023) om bestaansrecht te creëren? Nou, het maakt gebruik van een bijzondere dubbele dimensie. Je hebt natuurlijk Mournstead, waar de levenden de niet zo frisse lucht inademen en de gesleten paden bewandelen. Je hebt echter ook Umbral - de wereld van de doden. Het is visueel erg vergelijkbaar met The Medium, maar qua gameplay is het eerder te vergelijken met Sekiro: Shadows Die Twice. Je komt namelijk in deze wereld terecht, wanneer je het loodje legt. Je krijgt nog eenmaal de kans om terug te keren naar de wereld van de levenden, in plaats van dat je terug naar je checkpoint gebonjourd wordt. Er komen echter scenario's voor dat je vrijwillig deze plek bezoekt. Soms wordt je progressie namelijk tegengehouden door bijvoorbeeld kapotte brug of iets vergelijkbaars. Umbral is zo nu en dan de weg naar voren - al betreed je deze dimensie niet zonder risico. Hoe langer je in Umbral verblijft, des te meer monsters uit het hiernamaals jacht op je maken. De dubbele dimensie geeft Lords of the Fallen (2023) welkome diepgang en variatie qua leveldesign. Umbral is zeker één van de hoofdattracties die deze RPG te bieden heeft en zeker wanneer je erachter komt dat je jouw lamp kan gebruiken om puzzels op te lossen en de zielen uit de ongelukkige vijanden kunt trekken. Beetje zielig, maar goed.

Echter, niet alle ideeën komen zo goed uit de verf als CI Games en Hexworks gehoopt hadden. Het extra checkpoint-systeem dat Lords of the Fallen (2023) hanteert is hier een voorbeeld van. Middels een 'finiet' item kun je op specifieke locaties extra checkpoints plaatsen. Klinkt ideaal, toch? Nou, in praktijk werkt het de speler vaker tegen dan je zou denken. Doordat er extra checkpoint mogelijkheden zijn, heeft dit invloed op hoe de reguliere checkpoints en shortcuts werken - die zijn namelijk best vaak flink ver van elkaar verwijderd. Je kan die afstand overbruggen door je gelimiteerde editie aan checkpoints hier en daar te plaatsen, maar dat is dus het probleem met een 'finiet' item. Er komen momenten wanneer je die optie niet hebt - en dan is het flink balen kan ik je vertellen. Nadat het mij eenmalig was overkomen, heb ik ook vrijwel nooit meer een extra checkpoint ergens lukraak neer geplaatst, want stel dat ik het een keertje echt hard nodig heb? Afijn, het liefste had ik gewoon een reguliere plaatsing van checkpoints die te allen tijde goed op elkaar afgestemd waren en geen gokjes waagden met het inschattingsvermogen van de speler en hun gelimiteerde voorraad.

Het bekende pad gevuld met addergebroed

Goed, nu weten we wat meer over Mournstead en de unieke invalshoeken die CI Games en Hexworks proberen te creëren. Laten we het dan maar eventjes hebben over de combat - een gevalletje "hit and miss" voor Lords of the Fallen. Over het algemeen weet de actie/RPG degelijk voor de dag te komen. Vijanden zien er vaak intimiderend uit en ze door midden snijden voelt dan ook regelmatig impactvol aan. Er zijn eindbazen in overvloed en het is duidelijk een 'soulslike' in hart en nieren. Het bevat dan ook de basisonderdelen die we vaker zien in dit subgenre. Denk hierbij aan het gebruiken van spreuken, aanvallen blokken met schilden, vijandelijke slagen pareren, enzovoorts. Ja, CI Games en Hexworks weten precies wat een 'soulslike' hoort te hebben. Daarom is het nog vreemder dat bepaalde valkuilen die het genre al jaren kent nog steeds terugkeren in Lords of the Fallen (2023).

Wie meer dan één 'soulslike' heeft getrotseerd weet dat dit subgenre wat haken en ogen kent. Lords of the Fallen (2023) zit hier vol mee en het is niet bepaald subtiel. De oudere titels kunnen wat houterig aanvoelen en dat is hier soms ook het geval. Het animatiewerk in Lords of the Fallen heeft af en toe een bepaalde goedkope uitstraling die moeilijk uit te leggen is. Het lijkt niet voldoende gebalanceerd te zijn - en dit is vooral te zien in de ongeremde beweging die de speler ervaart. Wanneer je met een rol ontwijkt, dan duik je vijf meter naar voren. Wanneer je het op een hollen zet, dan sprint je voorbij met de snelheid van een labrador die achter een tennisballetje racet - en dat met dertig kilo aan ijzer op je lijf. Het is vaak zo ongeremd, dat het moeilijk te controleren is in de vele claustrofobische ruimtes met afgronden waar je liever niet in mietert. Vooralsnog is Lords of the Fallen (2023) niet de moeilijkste game die je gaat tegenkomen, maar wel eentje die je gaat frustreren. Kijk, een keertje doodgaan bij een eindbaas, omdat je een verkeerde beslissing neemt en ervoor wordt afgestraft - dat is dan maar zo. Echter, door zes vijanden tegelijkertijd opgewacht worden, terwijl je vastzit in een hoekje en dan compleet in elkaar geramd te worden - dat voelt minder plezierig. Lords of the Fallen (2023) doet vaak denken aan een stereotyperende 'soulslike' - in voor- en tegenspoed. Waarom er in de bekende en veel besproken valkuilen wordt gestapt, dat is mij een raadsel.

De moeilijkste eindbaas: de performance

Lords of the Fallen (2023) heeft potentie - dat is zeker waar. Ja, het schiet soms wat tekort in bepaalde aspecten en het maakt soms wat onnodige fouten, maar dat is op zich allemaal geen ramp. Een game van dit formaat maken is geen gemakkelijke taak en dat geldt al helemaal als je een bepaalde visie probeert te hanteren. Dat gezegd te hebben - de performance van Lords of the Fallen (2023) is op dit moment niet om over naar huis te schrijven. De RPG heeft ongelofelijk veel technische issues op het moment van schrijven. De textures hebben moeite met het inladen en dit is ontzettend jammer. Lords of the Fallen is namelijk op momenten een prachtige titel, maar als de textures het laten afweten, dan is het een lelijk gezicht. Daarnaast heeft de game problemen met de audio. Die is niet geweldig goed, maar als het kan blijven werken, dat zou natuurlijk fijn zijn. Helaas is dat niet altijd het geval. En de framerate? Ja, als je bekend bent met Blighttown uit Dark Souls, dan weet je hoe laat het is. De game hapert, stottert en loopt te klooien als geen ander. Voor een pittige titel, waarbij timing een uitzonderlijk grote rol speelt, is dit niet acceptabel. Doodgaan hoort erbij, maar het is een recept voor razernij, wanneer je te grazen wordt genomen, terwijl de game wordt tentoongesteld als een PowerPoint. Een flinke waslijst aan issues en dan hebben we het nog niet eens gehad over de PVP exploits op dit moment en de matchmaking die niet aan wil slaan - en dit nieuws wat ik met mijn ziel onder de arm moet delen, want de multiplayer zag ernaar uit om één van de beste en gebruiksvriendelijke elementen te zijn in deze reboot. Eeuwig zonde en je gaat je dan ook afvragen, waarom er niet nog even gewacht had kunnen worden met het releasen van deze felbegeerde titel.

Ondanks alles wat we nu besproken hebben, staat wellicht de volgende vraag centraal: is Lords of the Fallen een succesvolle reboot? Nou ja, in de meeste opzichten is dit inderdaad een game die het origineel overstijgt. Tuurlijk, dat de titel uit 2023 er beter uitziet en wat beter weg speelt, dat is geen verrassing. Maar ook qua visie hebben Hexworks en CI Games toch echt iets origineels proberen te creëren. Een game die zichzelf wil bewijzen in dit subgenre en waar de ontwikkelaars keihard aan gewerkt hebben om het werkende te krijgen. Ik erken dit en ik zie het terug in de liefdevolle toevoegingen en oog voor detail die Lords of the Fallen met trots tentoonstelt. Het is daarom zo jammer dat Lords of the Fallen op deze wijze is uitgebracht - de technische issues zijn een doorn in het oog en zorgen ervoor dat vele mensen vroegtijdig afhaken. Maar om je even gerust te stellen en op een positieve manier af te sluiten: ja, Lords of the Fallen (2023) is een veel betere game dan het origineel uit 2014. Nee, ik weet ook niet waarom die bij ons zo hoog scoort. Adyr mag het weten.