Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club review - Niet eng, noch uitdagend

Toen ik voor het eerst de teaser trailer van Emio - The Smiling Man: Famicom Detective Club zag, kon ik het bijna niet geloven. Nintendo die een 18+-game naar de Switch brengt, dat gebeurt niet zo vaak. En horrorgames landen ook niet zo vaak op de Switch. Nu moet ik zeggen dat ik het niet zo heel erg heb op horrorgames. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van horror en alles wat spoopy is, maar ik vind het gewoon enorm vervelend om te schrikken en laten de meeste horrorgames nou net vol zitten met jumpscares. Ik stond dus aanvankelijk niet te springen om Emio te spelen, maar uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club is namelijk geen horrorgame.

Een mysterie met een duister verleden

Emio - The Smiling Man: Famicom Detective Club brengt een moordmysterie tot leven en combineert de sfeer van een klassieke detective met een griezelige urban legend Je speelt als een jonge privédetective van het Utsugi Detective Agency en werkt samen met je collega Ayumi en anderen om de moord op een jongen op te lossen, wiens lichaam werd achtergelaten met een papieren zak over zijn hoofd waar een smiley op getekend was. De zaak doet griezelig veel denken aan een reeks onopgeloste moorden van achtien jaar geleden en aan de urban legend van Emio the Smiling Man, een moordenaar die meisjes een eeuwige glimlach belooft voordat hij hen met een zak over hun hoofd dood achterlaat. Dit duistere, gelaagde verhaal hield me tijdens mijn hele playthrough geboeid, terwijl ik gretig aanwijzingen uit het verleden en het heden samenvoegde om de waarheid achter deze gruwelijke gebeurtenissen te onthullen.

Het doel van de game is om de moord op de jongen op te lossen en tegelijkertijd de waarheid over de moorden uit het verleden en de angstaanjagende legende van Emio te ontrafelen. Naarmate je vordert, wordt het duidelijk dat elk mysterie nauw met elkaar verbonden is, wat leidt tot een verhaal vol gekke plot twists. De interactie tussen de huidige gebeurtenissen en de decennia-oude legende voegt diepte toe aan het verhaal en creëert een voortdurend gevoel van naderend onheil. De personages die je onderweg ontmoet, of ze nu getuigen, verdachten of mensen met verborgen connecties met de moorden zijn, verrijken het verhaal met lagen van geheimen. Het plot weet deze elementen goed te verweven, waardoor je voortdurend blijft gissen naar wat er daadwerkelijk aan de hand is.

Vertel nou maar wat er aan de hand is

De gameplay van Emio - The Smiling Man: Famicom Detective Club volgt de bekende structuur van een visual novel, waarbij de interactie wordt gedreven door commando’s zoals Ask/Listen, Look/Examine, Call/Engage en Think. Terwijl je door het mysterie navigeert, ondervraag je getuigen, onderzoek je gebeurtenissen uit het verleden en voeg je aanwijzingen samen in je notitieboekje. De mogelijkheid om notities op elk moment te bekijken, stelt je in staat om het overzicht te bewaren over de vele connecties tussen de huidige zaak, de moorden uit het verleden en de legende van Emio. Aan het einde van elke dag loop je samen met Ayumi, die haar eigen onderzoek doet, de bevindingen door, wat elke keer zorgt voor een beetje vooruitgang naarmate je dichter bij het oplossen van de zaak komt.

Toch is de gameplay een beetje een gemengd succes. Hoewel het verkennen van het verhaal en het ontdekken van aanwijzingen erg boeiend is, kunnen de gespreksmechanismen soms behoorlijk repetitief aanvoelen. Vaak moet je de Ask/Liksten-optie meerdere keren op hetzelfde personage gebruiken en dezelfde vraag herhaaldelijk stellen om het gesprek verder te laten gaan. Dit, in combinatie met de noodzaak om andere commando's te gebruiken, zoals het onderzoeken van lichaamstaal of het nadenken over wat je hebt gehoord, zorgt ervoor dat gesprekken soms onnodig langdradig en wat onnatuurlijk aanvoelen. Het gebrek aan uitdaging is een ander minpunt; er is weinig ruimte voor echt speurwerk, omdat de game je constant in de juiste richting stuurt zonder dat er een echt risico is om te falen. Dit handje vasthouden kan ervoor zorgen dat de ervaring meer voelt als het kijken van een anime serie dan als het actief oplossen van een mysterie.

Wel een hele goede presentatie

Ondanks de gebreken is het verhaal van Emio the Smiling Man het sterkste aspect van de game. Verdeeld over twaalf hoofdstukken en wat extra's bouwt het verhaal langzaam op. Terwijl de eerste helft tam aanvoelt, schroeft de tweede helft het tempo flink op, met verschillende plot twists die me op het puntje van mijn stoel hielden. Toch kan het hoge tempo tegen het einde wat overweldigend zijn, aangezien de nieuwe onthullingen elkaar in rap tempo opvolgen zonder veel tijd om elk nieuw feit te verwerken. Hoewel de game erin slaagt losse eindjes tegen het einde aan elkaar te knopen, kan de lawine aan informatie in de laatste hoofdstukken wat gehaast aanvoelen.

Visueel blinkt de game uit met prachtig gedetailleerde achtergronden en een toffe anime-tekenstijl die perfect passen bij de griezelige, melancholische sfeer van de game. De muziek, of soms ook het gebrek eraan, versterkt de ervaring verder en zet een spanning neer die zelfs in rustige momenten voelbaar blijft. De voice-acting is ook een hoogtepunt, met de Japanse cast die emotioneel geladen optredens levert die diepte geven aan elk personage. De personages zelf, hoewel niet buitengewoon memorabel, zijn goed geschreven en passen perfect in het verhaal. Hun interacties zijn typisch Japans, wat alles meer authenticiteit geeft, maar voor sommige Westerse spelers wellicht wat onbekend aanvoelt. Toch zullen degenen die Japanse vertelstijlen waarderen, dit aspect waarschijnlijk eerder charmant dan storend vinden.