Review: Ghost of Tsushima - Meer dan goed PlayStation 4

Japan ligt onder vuur. De Mongolen staan voor de deur en het eiland van Tsushima is als het eerste het haasje. Tenminste, als het aan Dzjengis Khan-afstammeling Khotun Khan ligt. De samoerai trachten weerstand te bieden, maar het overweldigende Mongoolse leger hakt ze met gemak in de pan. Als één van de weinige overgebleven samoerai is Jin Kasai is de aangewezen man om de invasie te stoppen. Maar hij kan dat niet door zich vast te houden aan de eeuwenoude tradities waarmee hij is grootgebracht. Hij moet veranderen in een geest. Een wezen dat angst inboezemt bij de vijand en zich ontpopt tot een nieuwe mythe op het eiland. Jin moet veranderen in de Ghost of Tsushima.

Eerloos op jacht

Lang hebben we er op moeten wachten, maar eindelijk is Ghost of Tsushima te spelen. De Japanse folklore is iets dat mij erg trekt en in Ghost of Tsushima krijg je meer dan genoeg van die folklore om te verkennen. We spelen als Jin Kasai. Jin is de laatste van zijn clan en één van de weinige samoerai die de invasie van de Mongolen heeft weten te overleven. De samoerai worden gedreven door eergevoel en traditie, maar Jin beseft al snel dat hij hetgeen dat hem een samoerai maakt, nu los moeten laten om de opmars van de Mongolen op het eiland ten einde te brengen. Hij moet zich meten met een immens leger dat zich specialiseert in angst, martelingen en sluwe spelletjes. Jin moet hetzelfde doen en zijn lessen uit het verleden achter zich laten.

Makkelijker gezegd dan gedaan. De Jito van het eiland, jouw oom, wordt namelijk gevangen gehouden door de afstammeling van Dzjengis Khan. Khotun Khan is een wrede oorlogsmeester die naar hartenlust mensen spietst, in vieren deelt, ophangt en op de brandstapel zet. Hoewel een samoerai zich niet mag laten leiden door emotie, kan Jin niet zomaar lijdzaam toekijken. We starten dus met het verzamelen van bondgenoten en een plan om de Jito te bevrijden. Daar stopt het natuurlijk niet en voor je het weet reis je van hot naar her om de Mongolen kennis te laten maken met jouw katanna en daito. Deze open wereld game is een grote speeltuin waarin prachtige vergezichten eigenlijk heel normaal zijn. Het is een typische RPG waarin je moet verzamelen, dient te upgraden en het gebied moet bevrijden van de tirannie. Dit allemaal onder het genot van snaarstrakke gameplay, een klimsysteem dat erg doet denken aan Assassin’s Creed en een combatsysteem dat erg doet denken aan de Batman Arkham-serie.

Herhaling kan ook goed zijn

Eén van de grote open wereld-valkuilen is dat de game op een gegeven moment in herhaling valt. Hoewel er meer dan genoeg is te doen, heeft Ghost of Tsushima hier vanzelfsprekend ook mee te maken. Het eiland van Tsushima is bezaaid met missies, zijmissies, companion missies, collectibles en grondstoffen. Toch ben je het grootste deel van de speeltijd aan het vechten. Gelukkig is daar wel flink wat diversiteit in te vinden. Je kunt er namelijk voor kiezen om het gevecht head on als een echte samoerai aan te gaan, of om als de Ghost de vijanden in alle stilte om te leggen. Dit gaat geen moment vervelen, vooral door de afwisseling in vijanden en de vele gevechtsopties om te benutten. Zo kan je met de half- en longbow op afstand flinke schade aanrichten, kan je de swordplay middels vier vechtersstanden aanpassen op de vijand en kun je middels wat sneaky gadgets de vijand belagen met kunai, gifpijltjes en rookbommen.

De missies worden echter niet gemaakt door de combat in de game. Niet dat de combat slecht is, maar veelal komt het toch op hetzelfde neer. Slacht de vijand af, bevrijd een eventuele gegijzelde en veeg het kamp schoon, veel meer zal het wat betreft de combat niet worden. Het is juist het verhaal dat de drijvende factor in de game is. Hierdoor wil je verder blijven spelen en de uitstekende combat is dan een leuke bijkomstigheid. Ook leuk is dat de zijmissies soms net zo leuk als de main missies zijn. Sommige zijn wellicht generiek, maar er zijn ook bijvoorbeeld missies die ingaan op de legende van een bepaalde legendarische samoerai. Dit zijn van die missies die het eiland echt een eigen smoel geven en dat je er nog eens leuke gear aan overhoudt is helemaal mooi meegenomen.

Van punt A naar punt T

Dat Ghost of Tsushima een echte RPG is, valt niet enkel uit de open wereld af te leiden. Je bent namelijk een groot deel van je tijd bezig met het uiterlijk en de uitrusting van Jin Kasai. Zo zijn alle wapen upgradebaar en is ook het brede scala aan bepantsering en kledij aanpasbaar. Daarnaast verdien je eens in de zoveel tijd skill points die je toe kunt wijzen aan bepaalde wapens voor meer effect, in de vechtkunsten van Jin voor wat nieuwe trucjes of in de navigatie zodat je toch wat makkelijker die thermische baden en bamboo challenges kunt vinden. Om de gear te upgraden dien je resources te verzamelen. Bamboe, linnen, ijzer en voedselpakketjes liggen overal in de wereld en je doet er wijs aan om ieder hoekje uit te pluizen voor deze resources. De upgrades zijn namelijk echt handig en zorgen ervoor dat je in een later stadium van de game veel beter bestand bent tegen de sterkere manschappen van Khotun Kahn.

Bovenstaande is allemaal leuk en aardig, maar dat is allemaal niet wat de game zo goed maakt. De wereld is namelijk de echte ster van Ghost of Tsushima. Deze wereld is dermate goed vormgegeven, dat ik continu de behoefte had om op verkenning te gaan. Je gaat nooit van A naar B. Je wordt namelijk constant onderbroken door Fox Dens (die je naar Inari shrines leiden), Torii Gates (die je naar Kami Shrines sturen), zijmissies en random events. Hierdoor wordt punt B verschoven naar punt T en ben je zo weer drie uur van je speeltijd kwijt, voordat je überhaupt bij de volgende missie bent. Daarnaast krijg je altijd het gevoel dat je naar een schilderij aan het kijken bent. Of je nou door de gele bladeren galoppeert of een één-op-één duel hebt aan de kust, het is altijd prachtig. Daar draagt de afwezigheid van de HUD ook nog eens aan bij. Het scherm is hierdoor namelijk bijzonder clean en vrij van storende radars, levensbalkjes en andere randzaken. En ook al vind ik de game zo tof, toch zijn er wat dingen die mij op momenten konden storen. Zo is het landschap in het laatste deel van het verhaal een beetje inspiratieloos, is de lipsync niet bijzonder sterk en is lang niet alles beklimbaar waardoor je weleens ergens keihard vanaf dondert. Dit zijn echter minimale minpunten die als wolken aan de bloedmooie horizon van Tsushima verdwijnen.

Het gebruikte beeldmateriaal is gecaptured op de PlayStation 4 Pro