No Rest for the Wicked Early Access review - Een donker, maar verslavend sprookje

De aankondiging van No Rest for the Wicked kan ik me nog goed herinneren. Tijdens the Game Awards kregen we een mysterieuze en donkere trailer te zien. Om vervolgens te horen dat de game door Moon Studios wordt ontwikkeld. Aan de visuele stijl was het al wel te zien, maar de gameplay lijkt totaal niet op wat wij van deze studio gewend zijn. Een revolutionaire actie RPG met soulslike combat is wat de ontwikkelaars ons beloofden. Ik vond het een beetje vreemd dat ze kozen voor de Early Access en ook tijdens het spelen was ik even bang dat de verwachtingen niet werden behaald. Allemaal onzin, want na de eerste hotfix verdwenen de meeste zorgen al. Om vervolgens 's avonds op bed nog steeds na te denken over No Rest for the Wicked. De frustraties nemen we voor lief, want ik ren maar al te graag mijn dood tegemoet.

De redder van het eiland, moet eerst zichzelf redden

Een verschrikkelijke plaag heeft zich steeds verder verspreidt over het eiland Sacra en dat opent de deuren voor een politieke strijd. De hoofdstad Sacrament is niet meer de stad die het ooit is geweest en wordt in gevaar gebracht door bandieten, de bende Risen en ook nog eens door de kerk zelf. Op het vasteland is namelijk de koning gestorven en zijn zoon is de troonopvolger. Het is een naïeve jongen die de raadsheren negeert en zich richt tot Seline. Zij zullen Sacra wel even bevrijden om daarna de macht over te nemen. Waar ze niet op rekenen is de jonge vechter die onderdeel is van de Cerim. Specifiek getraind om de plaag te bestrijden, stap je op een schip om naar Sacra te varen. Na een gevecht met de Risen beland je als schipbreukeling zonder enige wapens en spullen op het strand. Ronddolend over het strand en door Mariners Keep weet je steeds meer te verzamelen. Al snel zul je wat afgedankte kleding en een zwaard bemachtigen, waardoor je de Risen een kopje kleiner kunt maken. Wat je vindt in de kisten is voor iedereen verschillend, want de loot wordt willekeurig gegenereerd. Als je pech hebt kan dit in het eerste uur oneerlijk aanvoelen, maar naarmate je verder komt, valt er zoveel te vinden dat dit niet meer het geval is. Je zult gedurende No Rest for the Wicked goed op je omgeving moeten letten. Niet alleen om de kisten te vinden, maar ook om het gebied verder te verkennen. Van rondzwemmen tot het beklimmen van torens, je weet nooit waar je heengaat. Soms nogal letterlijk, want de knop om te rennen is ook de knop om te springen en te rollen. Ik ben ondertussen al een aantal keren per ongeluk een heuvel of toren afgerold, terwijl ik eigenlijk wilde rennen. Ik kan je vertellen dat je het rennen op nauwe paden al snel afleert. Daarnaast zul je meerdere grondstoffen moeten verzamelen. Van krabbenpoten, paddenstoelen en kruiden om voedsel te maken, zodat je gezondheidsbalk gevuld kan worden tot kopererts, hout en klei. Dat laatste kun je alleen verzamelen met de juiste gereedschappen en dat brengt ons direct bij het eerste minpunt van No Rest for the Wicked. Het omhakken van een boom of het opgraven van klei duurt in het begin van de game te lang. Het gaat om enkele seconden, maar je bent vooral als een gek op de knop aan het drukken om het sneller te laten gaan. Dat gezegd hebbende, vind ik de survival elementen goed passen bij de game en het zorgt ervoor dat teruggaan naar een eerder gebied altijd iets oplevert.

Alles heeft nut, maar daarvoor zul je het eerste gebied eerst moeten verlaten. Niet direct een gemakkelijke taak, want de soulslike combat is even wennen. Je vermoedt misschien dat je personage een geboren vechter is, maar dat is niet helemaal het geval. Je bent dus minder sterk dan de vijanden die je tegenkomt en moet het vooral hebben van je brein. Oftewel je moet de patronen van de vijanden in de gaten houden, onthouden en dan zelf actie ondernemen. Op het moment dat een bandiet zijn gigantische bijl rondslingert en uiteindelijk tot stilstand komt, kun jij na het uit de weg rollen snel twee aanvallen uitvoeren. Vervolgens begint de dans opnieuw, maar elke vijand heeft zijn eigen wapens en specifieke aanvallen. In de eerste twee uur zul je voornamelijk bezig zijn met het leren van de danspasjes van alle partners en is sterven al gauw de gewoonste zaak van de wereld. Ik moest ontzettend wennen aan de combat, want de animaties van je personage zijn aan de trage kant. In combinatie met een kleine staminabalk vereist dat concentratie en geduld. De staminabalk is ondertussen iets getweaked, maar met elke level-up kun je kiezen waar je de drie punten aan wilt besteden. Hiermee kun je meer armour dragen, je staminabalk en gezondheidsbalk verhogen of kiezen voor een extra attribuut voor één van de wapens die je gebruikt. Je hebt hier meer dan genoeg vrijheid in, maar het ligt wel aan de wapens die je vindt. Ik heb voornamelijk punten gestoken in stamina, gezondheid en dat ik meer armour kon dragen. Armour is nuttig, maar maakt je ook langzaam. Boven een bepaald getal kun je dan nog amper rollen, waardoor het niet altijd mogelijk is om zowel handschoenen, een helm, tuniek en een broek te dragen. Elk kledingstuk heeft zijn eigen voor- en nadelen en daar zul je mee moeten werken.

Er ligt een donker sprookje op je te wachten

Waar je heen moet wordt duidelijk aangegeven in je dagboek, maar als Cerim weet je weinig van het eiland en de gebieden af. Als speler stap je dan ook in een prachtig donker olieverf schilderij, want de wereld is donker, sfeervol en is perfect vormgegeven. In de trailers viel dit al op en we hebben het over Moon studios. Het is dus totaal geen verrassing dat No Rest for the Wicked visueel een pareltje is. De donkere omgevingen hebben echter ook een nadeel, vooral als je het combineert met de vaste camerahoek. Door de vele schaduwen wordt er een onheilspellende sfeer neergezet, maar is het ook lastig om de aanvallen van de vijanden goed te zien. Uiteindelijk werd er voor mij een patroon duidelijk en dat is dat ik geen moeite had met vijanden in een gebied met veel fakkels of met genoeg zonnestralen, maar wel met vijanden in de donkere gebieden. Het is daarbij lastig om te bepalen waar je wel of niet heen kunt, waardoor je in eerste instantie langs een ingang loopt. In het begin kan dit even frustrerend zijn, maar naarmate je sterker wordt en je meer ervaring hebt met de game zelf, wordt dit eigenlijk vanzelf weer opgelost. Wat de vaste camerahoek wel veroorzaakt is het gebrek aan zicht op de vijanden. Dit gebeurt vooral als je vanaf de stad Sacrament naar het eerste gebied loopt, want dan loop je eigenlijk van bovenaf door de map heen. Hierdoor kan een vijand al een pijl afschieten of je aanvallen met zijn zwaard, voordat jij de vijand ziet. Rustig rondsluipen zit er dan ook niet in en dit systeem werkt sowieso niet helemaal lekker. De vijanden hebben snel in de gaten dat jij eraan komt en de grotere vijanden kun je niet in één keer met een sluipaanval vermoorden. Je leert echter al snel trucjes om dit soort problemen zelf op te lossen en daardoor heeft het weinig effect op de gameplay. Ik ben het zelfs gaan waarderen, omdat je continue moet opletten en nooit echt veilig bent.

De invloed die de plaag heeft op het eiland realiseer je eigenlijk pas als je de eerste eindbaas tegenkomt. Dit gigantische gedrocht is van een normaal mens in een monster veranderd en knabbelt maar al te graag op menselijke ledematen. Tot overmaat van ramp leeft hij net voor de poorten van Sacrament. Je zult hem dus moeten afmaken om de stad te kunnen betreden. Er is ruimte en licht genoeg, waardoor ik voor het eerst genoot van de combat. Net zoals in Dark Souls kun je Whispers activeren en daar zul je dan ook respawnen. Later kun je via de Whisper in Sacrament naar je laatste geactiveerde Whisper teleporteren. Door de gebieden te doorlopen speel je ook shortcuts vrij, waardoor het minder zuur is om helemaal terug te lopen. Wanneer je sterft respawnen de vijanden niet. Zij komen alleen terug als je bepaalde bounties accepteert of wanneer je een main quest afrondt. Op het moment dat je Sacrament betreedt begint het verhaal en de game pas echt. Voordat je dit punt hebt bereikt was het nog gratis om je wapens en armour te repareren bij de smid, die je hebt gered. In de stad zul je echter moeten betalen. De Steam reviews hebben er al massaal over geklaagd, maar de ontwikkelaars hebben de juiste balans ondertussen gevonden. Op het moment dat je sterft verliezen je wapens en armour durability. De eerste twee dagen na de release kon je vier keer sterven voordat alles helemaal kapot was. Naast dat dit oneerlijk was, zorgde het ook voor problemen als je niet meer armour of wapens kreeg vanuit de kistjes. Sinds de eerste hotfixes kun je vaker doodgaan en zijn de reparatiekosten verminderd. Je wordt nu op de juiste manier afgestraft.

Kom tot rust in Sacrament

De stad Sacrament is het middelpunt van het eiland, het verhaal en zorgt er tegelijkertijd voor dat je even tot rust kunt komen. Bij het betreden van de stad wordt de echte main quest in gang gezet en kom je interessante personages tegen. In hoeverre je direct de main quest kunt volgen ligt aan je vaardigheden en aan het level van je personage. Je moet namelijk niet bang zijn om de ambachtslieden aan het werk te zetten. Alle materialen die je tot nu hebt verzameld zijn vanaf nu te gebruiken en daardoor is er veel keuze. Bij Fillmore kun je niet alleen je wapens repareren, maar ze ook upgraden. Eleanor biedt dan weer toegang tot het enchanten van je wapen en het toevoegen van runes. De wapens en armour die je vindt hebben een specifieke kleur. Wit is bijvoorbeeld maar gewoontjes, terwijl blauw aangeeft dat het kledingstuk extra bonussen heeft. Het is niet een systeem dat alleen voordelen biedt. Ik had het geluk om al snel een paarse ring te vinden. Deze zorgt ervoor dat ik twee procent van mijn gezondheidsbalk terugkrijgt als ik schade verricht. Wat is het addertje onder het gras? Het komt ook met een negatief effect. Bij het dragen van de ring is mijn gezondheidsbalk per direct vijfentwintig procent korter. Je moet absoluut niet bang zijn om te enchanten en te upgraden, want dat is juist de bedoeling. Ben je net zoals ik te eigenwijs om dat zo snel mogelijk te doen, omdat je hoopt op betere wapens, dan heeft dat consequenties.

Om je te helpen heeft één van de officieren een handeltje opgestart. Hij vermoordt graag bandieten, maar jij wordt er ook nog eens voor beloond. Bij hem kun je de dagelijkse bounties, challenges en wekelijkse challenges vinden. Dit levert geld, materialen, recepten en ook armour op. Ik was een beetje huiverig voor dit systeem in een singleplayer game, maar het is de perfecte manier om wat extra geld te verdienen en je personage te levelen. In Sacrament kun je ook even rusten, want je krijgt een bed met daarbij een kist. Hier kun je wat extra armour, wapens en al je materialen in bewaren. Je moet hier gebruik van maken, want je rugzak heeft per categorie maar enkele vakjes. Wanneer je verder komt in het verhaal, is het mogelijk om een eigen huis te kopen. Deze kun je opleuken met decoraties, handige werkbanken en meerdere kistjes. Sowieso heeft Sacrament wat hulp nodig, want de lift werkt niet en sommige trappen zijn vervallen. Het is aan jou om dit te repareren, zodat je sneller door de stad kan navigeren. Er zijn ook nuttige updates, want je kunt helpen met het opbouwen van de smidse, de herberg en alle andere handelskraampjes. Het verzamelen van alle grondstoffen wordt dus beloond en dit biedt een mooi progressie systeem. Het opbouwen van Sacrament is handig voor de gameplay, geeft voldoening en past perfect bij het verhaal. Wat nog belangrijk is om te vermelden is dat je No Rest for the Wicked alleen met een controller kunt spelen. Het toetsenbord wordt ondersteund, maar de keybindings zijn niet te veranderen en de muiscursor blijft in beeld staan, terwijl het geen nut heeft. Dit is ontzettend vervelend tijdens het vechten. Wat ik ook erg vond tegenvallen was de audio. Er zijn weinig achtergrondgeluiden en vooral de muziek stelt teleur, want het is erg subtiel en verdwijnt soms volledig. Bij Ori and the Blind Forest was de soundtrack prachtig en tilde het de game naar een hoger niveau. Dat is nu met No Rest for the Wicked nog niet aan de orde. Ikzelf had weinig last van de benoemde perfomance issues, al haalde de game inderdaad net de dertig FPS. Alleen in de riolen had ik twee keer een FPS-drop. Ik kan het in ieder geval niet als excuses gebruiken als ik weer eens dood op de grond lig.