Review: Psychonauts 2 - Creatieve platformer Juggernaut Xbox Series

The Game Awards, het jaar is 2015. Tim Schafer komt casual het podium op gewaggeld met een simpel verzoek. Geef mij geld en ik maak Psychonauts 2. Geen trailer, geen gameplay-demo, helemaal niks. Toch werd deze Kickstarter massaal gesteund en Double Fine behaalde binnen enkele momenten haar doel. Dit is de kracht van de cultklassieker genaamd Psychonauts. Deze platformer is geliefd over de hele wereld en natuurlijk niet zonder reden. Ondanks de massale steun van de fans moest er telkens rekening gehouden worden met een gelimiteerd budget. Deze zorg verdween als sneeuw voor de zon toen Microsoft Double Fine toevoegde aan Xbox Game Studios. We hebben er flink lang op moeten wachten, maar Psychonauts 2 is de beste versie van de game die we hadden kunnen krijgen. Was deze platformer het wachten waard, of kan het toch niet tippen aan het origineel? Tijd om de hoofden binnen te kruipen van je favoriete verknipte personages.

Spionnen, stage en seriemoordenaars

Het verhaal van Psychonauts 2 begint vrijwel direct na Psychonauts en de VR spin-off Rhombus of Ruin. Snel wordt het duidelijk dat er een mol schuilt in de organisatie die de seriemoordenaar Maligula wil doen laten herrijzen uit de dood. Als een echt spionnen-avontuur gaat onze jonge held Razputin aan de slag. Of nou ja, eerst moet hij eventjes met beide benen op de grond landen. In de eerste game was Raz een held, die alles meekreeg waar hij zijn zinnen op zette. Bij de Psychonauts begint hij echter weer op de bodem. Erger nog, hij begint als een stagiair en we weten allemaal hoe vreselijk dat is. De reis die Raz doormaakt, is hard, maar rechtvaardig. Hij krijgt het aan de stok met de andere stagiaires en hij maakt ook fouten, die hij accepteert en waar hij van leert. Het is ongelooflijk moeilijk om niet te glimlachen wanneer Razputin met kinderlijke enthousiasme vertelt over zijn nerd uitspattingen over de Psychonauts. Hij heeft een hart van goud en de groei die hij doormaakt, is zowel begrijpelijk als vervullend om mee te maken.

Psychonauts 2 heeft een bijzonder grote cast aan personages. Ze vervullen wellicht niet allemaal een even grote rol, maar je kunt meteen zien dat ze veel tijd stoppen in de ontwikkeling van de personages. Dit komt natuurlijk ook omdat we vakantietripjes maken in hun bewustzijn, maar daar hoor je zo meer over. Psychonauts 2 is simpelweg uitstekend geschreven. De personages die een centrale rol vertolken in het verhaal boeken progressie en zijn in het algemeen ook interessant om te volgen. Dit komt omdat er ontzettend veel aangrijpende thema's worden behandeld met deze figuren. De problemen waar ze tegenop boksen, zijn begrijpelijk en het is daarom ook niet moeilijk om sympathie te tonen voor deze personages. Je gaat vast en zeker problemen tegenkomen die erg relevant zijn voor jezelf. Ieder mens heeft zijn eigen lading aan issues en sommige daarvan zijn present in Psychonauts 2. Double Fine doet dit echter sterk en houdt het zowel cryptisch als luchtig.

Ik wil ook eventjes een alinea spenderen aan het feit dat Psychonauts 2 humor heeft. Dit heeft natuurlijk te maken met het feit dat de game sterk geschreven is, maar ook de voice-acting is van grote klasse. Het feit dat Psychonauts 2 humor en gevoelige onderwerpen zo goed weet te balanceren, is een prestatie. Het is een emotionele rollercoaster, waarin je het ene moment voelt voor een personage en het andere moment hardop aan het lachen bent door een dad joke. Psychonauts 2 heeft de sfeer van een animatiefilm, maar dan eentje waar je stiekem verder over bent gaan dromen nadat je hem gezien hebt.

Get outta your mind

De werelden van Psychonauts 2 zijn ontzettend creatief. Dit bedoel ik echter niet op de manier die misschien makkelijk in te vullen is. Ja, tuurlijk is het creatief, het is Double Fine aan de acid. Wat ik vooral bedoel, is dat deze werelden niet willekeurig in elkaar geknutseld zijn. Elke wereld in de hersenpan van een personage heeft een specifieke stijl, maar die is daar niet zomaar. De manier waarop Double Fine ervoor gezorgd heeft dat het visueel spectaculair is, maar ook aanvullend voor het verhaal en het betreffende personage is subliem gedaan. Daarnaast kun je in deze levels ontzettend veel items vinden, zoals emotionele bagage, figments, vaults, enzovoorts. Als je een nostalgisch moment ervaart, dan kan dat goed kloppen. Naast de mentale werelden heeft Psychonauts 2 ook nog de HUB-werelden.

De eerste Psychonauts had een HUB-wereld voordat deze cool waren. In de eerste game verkende je natuurlijk het kamp Whispering Rock. Ik word persoonlijk een beetje moe van het feit dat elke game nu een HUB introduceert, terwijl het eigenlijk nooit gepast voelt. In Psychonauts 2 klopt het echter. Deze HUB-werelden zijn niet alleen gepast voor het verhaal en de setting, ze zijn ook nog eens leuk om te exploreren. Zo kun je allerlei collectibles vinden, items die je helpen met upgraden en je kan gesprekken aangaan met de vele personages die Raz tegenkomt tijdens zijn avontuur. Je kan zelfs kleine side-quests aannemen, voor wat extra cash, natuurlijk.

Gouden tijd voor platformers

Razputin is opgevoed als een acrobaat in het circus. Dit geeft zijn acrobatische vaardigheden extra geloofwaardigheid. Ja, Mario kan springen want het is Mario, dat is alle uitleg die je krijgt. Raz is echter geloofwaardig in zijn kunsten, maar de hamvraag blijft natuurlijk, hoe speelt de jonge acrobaat? Psychonauts 1 had altijd de focus op het verhaal en dialoog, terwijl de platforming toch hier en daar een steekje liet vallen. Psychonauts 2 voelt een beetje als de oudere platform-games, maar dat bedoel ik op de beste manier.

Denk hierbij aan Super Mario Galaxy, Rayman 3 en andere 3D platform-games die al aardig hun leeftijd laten zien. Psychonauts 2 geeft Razputin veel skills die hem helpen in zijn avontuur. De beroemde Levitation Ball keert terug en daarmee kan je als een speer door de levels heen rollen. Daarnaast heb je natuurlijk de dubbele sprong, maar nu heb je ook een soort snoekduik. Individueel zijn deze vaardigheden misschien niet bijzonder, maar wanneer je ze combineert creëer je ontzettend vermakelijke platforming combo's. Wat ook fijn is, is dat de game je veel vrijheid geeft wanneer je aan de slag gaat met de platform-uitdagingen. Meerdere keren ontgrendelde ik collectibles en andere items, maar niet per se op de meest efficiënte manier. Ik dacht gewoon bij mezelf als ik vanaf dat exacte puntje een hoge sprong combineer met een snoekduik, dan kom ik er ook wel. Geen onzichtbare muren die mij dat misgunnen, maar lekker old school platforming. Just the way I like it.

Oud en koppig

Psychonauts 2 is al een hele tijd in ontwikkeling. Voor een groot gedeelte werd eraan gewerkt door een klein team. Dit is helaas te merken. De game kan af en toe een beetje verouderd aanvoelen. Dit komt voornamelijk door een combinatie van niet al te beste nasynchronisatie en irritant camera-werk. Ja, de game speelt niet alleen als een old school platformer, het heeft ook een beetje de schoonheidsfoutjes meegenomen uit dat tijdperk. De combat kan daardoor ook flink chaotisch zijn. De camera draait niet altijd gunstig mee in deze gevechten en Psychonauts 2 is ook niet bang om flink wat vijanden je pad op te sturen. Je krijgt gelukkig heel wat psychische krachten om er mee te dealen, maar het voelt helaas toch een beetje ouderwets aan op dit gebied.

Maar we gaan niet afsluiten op een negatieve noot, hè. Gelukkig wist Psychonauts 2 nog iets heel leuks te doen. De psychische krachten, die je gebruikt in combat, kun je namelijk ook uitoefenen op de NPC's. Ja, je kan het jochie in de rolstoel in de fik zetten, je kunt de gedachtes van je mentor lezen en je kunt op volle snelheid met de Levitation Ball tegen mensen aan knallen. En elk personage heeft er een unieke reactie op. Het is echt heerlijk om dit soort detailwerk te zien, want dit had er absoluut niet in gehoeven. Daarnaast kun je ook nog extra dialoogopties met NPC's activeren, wat ervoor zorgt dat je nog meer te weten komt over hun persoonlijkheden en motivaties.