Review: Cursed Mountain Nintendo Wii

Cursed Mountain is sinds kort verkrijgbaar voor de pc, en daarom leek het mij een goed idee eerst even te kijken naar de Wii versie, die ongeveer een half jaar geleden verschenen is. Het feit dat er nog game developers zijn die grimmige, volwassen games maken voor de Wii geeft aan dat er nog altijd mensen zijn met een sterk doorzettingsvermogen in deze maatschappij vol slappe ruggengraatjes. Je zou zelfs kunnen zeggen dat men de eigenwijze, stugge, utopische visie heeft dat de Wii ooit nog de gamers gaat weten te benaderen die houden van games met diepgang en grimmige sfeer. Het ziet er dan ook raar uit om een grimmige kaft te zien op dat witte blije Wii gamedoosje.

Wiimalaya

De bekende bergbeklimmer Eric Simmons bezoekt de berg Chomolonzo in het Himalaya gebergte op zoek naar zijn broer Frank, die allang had moeten terugkeren van het beklimmen van de heilige berg. Aangezien Eric de oudere broer is, mag hij de troep van zijn broertje weer eens fixen. Als eerste bezoek je de stad Lhando, een stad die ligt aan de voet van de Chomolonzo. De stad is compleet verlaten, en van de paar mensen die gevlucht zijn heb je gehoord dat er een vloek heerst over de berg. Dat zou je met een titel als Cursed Mountain wel verwachten inderdaad, maar laten we even doorspelen.

Door weerzin en ijswind

De sfeer zit er gelijk al wel goed in. Het geluid van kille wind suist door de verlaten stad in de bergen, terwijl je er helemaal in je eentje doorheen dwaalt. Geheel alleen ben je niet, want een flink aantal buitengewoon onvriendelijke geesten is zo sociaal jou gezelschap te houden. Hoe verder je ook komt in de game, hoe grimmiger het eigenlijk allemaal wordt. En beter, want de locaties wisselen sterk af, en zijn zeer origineel in setting. Dag, nacht en weersomstandigheden wisselen daarnaast ook nog eens per chapter. Het verhaal maakt tevens gebruik van oude Tibetaanse geloven en mythologie, en je kunt merken dat de makers daar ook zeer goed onderzoek naar hebben gedaan.

Op het derde oog

Grafisch valt Cursed Mountain in eerste instantie een beetje tegen. Omdat het op de Wii is zijn de graphics natuurlijk al niet HD, maar om 'n of andere reden lijkt de game wel een oud matig PlayStation 2 spel wanneer je hem voor het eerst speelt. Toen ik eenmaal een paar uur verder was, vond ik de graphics eigenlijk heel mooi. Voor zover op de Wii mogelijk heeft men juist erg veel detail in de verschillende omgevingen gestopt. Over het beeld zit ook de typische korrel, die je ook altijd hebt bij Silent Hill. Daarnaast kun je ook in een soort van "third eye" modus gaan om verborgen objecten te kunnen zien en dat ziet er ook vet uit. De cutscènes zijn een soort van comic stijl filmpjes, die er tof uitzien, maar je kunt er wel een beetje uit opmaken dat het budget voor Cursed Mountain niet zo hoog was als de betreffende berg zelf.

Cursed controls?

Veel games vind ik op de Wii te geforceerd gebruik maken van de Wiimote, terwijl de game veel beter had gespeeld als ik in plaats van die stomme bewegingen gewoon simpelweg een knopje had kunnen indrukken. Gelukkig heeft Cursed Mountain daar geen last van, want het speelt gewoon zoals een third-person game speelt op iedere console. Enkel wanneer je in gevecht raakt met geesten moet je pas echt je Wiimote controls gebruiken. Om de geesten weg te vagen moet je bewegingen maken die in beeld verschijnen. De controls werkten bij mij in eerste instantie even goed mee als een winkelbediende in Rotterdam, maar toen ik erachter kwam dat je Motion Plus eraf moet halen en de bewegingen rustig moet maken werkte het prima.