Review: El Shaddai: Ascension of the Metatron PlayStation 3

Het is alweer een tijdje terug dat ik El Shaddai: Ascension of the Metatron had gespeeld op het kantoor van Konami. Het was een titel die mij veel deed denken aan een oude favoriet van vroeger, namelijk Pitfall. Ik had er in mijn eerdere artikel al heel enthousiast over geschreven, maar het enige waar ik me zorgen om maakte was of het verhaal wel goed in elkaar was gezet, want in de demo sprong het nogal van de hak op de tak.

Je sluit een pact met de Hemelse Raad

In mijn artikel beschreef ik het verhaal van El Shaddai: Ascension of the Metatron al min of meer. Mocht je dat artikel niet gelezen hebben, zal ik het je nogmaals kort vertellen. In de game kruip je in de huid van Enoch, een eenzame strijder die wordt belast met het redden van de mensheid. De wereld verkeert in grote chaos en jij bent de enige die daar nog verandering in kan brengen. Een aantal gevallen engelen, genaamd Grigori, vallen ten prooi aan de verleidingen van de aarde. Ze worden naar de Aarde gestuurd om daar tussen de mensen te leven. Het gaat alleen niet helemaal volgens het boekje, want ze richten de Toren van Babel meer ter ere van zichzelf op en niet ter ere aan God, iets wat de Hemelse Raad niet kan toestaan. Ze besluiten een zondvloed op Aarde los te laten, waardoor de mensheid en de gevangen engelen zullen worden weggevaagd. Enoch maakt een deal met de Hemelse Raad en gaat naar de Aarde om de ziel van de gevallen engelen te vangen. Alleen op die voorwaarde blijft de Aarde bespaard.

Het begin is het begin

Een game zoals El Shaddai: Ascension of the Metatron vind je niet snel. Het spel is niet op alle punten perfect, maar dat hoeft ook niet. De game is namelijk uniek, en dat unieke is iets wat in veel games ontbreekt. Het spel neemt je mee op een esthetische reis vol prachtige omgevingen en pompt tribale landschappen en majestueuze, plechtige en religieuze voorstellingen op je scherm. Als je de visuele stijl wilt vergelijken, dan komt Child of Eden daar het dichtst bij in de buurt. De game vertelt een doorlopend verhaal, zonder dat het continue wordt onderbroken door cutscènes. Zo speelde ik een level waarbij een deel van het verhaal op de achtergrond in glas-en-lood werd doorverteld, terwijl ik in 2D-perfectief mijn route van links naar rechts en van onder naar boven aflegde. Maar het grootste gedeelte speel je toch echt in 3D. Je wordt in de game bijgestaan door Lucifel, die jou in zijn gastheer-kostuum op een raadselachtige manier een deel van het verhaal vertelt. Hij vertelt je zo nu en dan ook hoe je het doet. Bij hem heb je ook de mogelijkheid om je spel te saven.

Een kind kan de was doen

El Shaddai: Ascension of the Metatron kent in totaal twaalf delen, waarvan de twee eerste delen bedoeld zijn om je vechttechnieken een beetje onder de knie te krijgen en leren om te gaan met de wapens die er zijn. Je moet je alleen niet zoveel van dat vechten voorstellen, want dat is namelijk bedrieglijk. Met wat button-bashing, hack-and-slash bewegingen, pauzes en flinke sprongen deel je aantal flinke klappen uit zonder zelf geraakt te worden. Timing speelt daarbij een cruciale rol, maar als je daar eenmaal de feeling voor hebt gevonden, dan is dat allemaal doodeenvoudig. Enoch heeft een aantal wapens in de game tot zijn beschikking, drie om precies te zijn. Het eerste wapen heet Arch, een pijl-en-boog-achtig ding. Het tweede wapen is de Gale een projectiel wapen, waarmee Enoch explosieve pijlen op zijn vijand kan afvuren en de laatste is de Veil, een wapen dat draait om je handen en lijkt op twee enorme hamers.
Je hebt geen energiebalkjes of wat dan ook op je beeldscherm. In plaats daarvan ontbloot Enoch zichzelf van een soort van schild dat om hem heen zit. Zeker voor de vrouwen onder ons geen onaangename vertoning.