Review: Shadow Warrior PlayStation 4

Zoals Joost het al voortreffelijk schreef in zijn pc-review van Shadow Warrior, was het origineel uit 1997 een niet te missen titel. Het origineel staat nog goed in mijn geheugen gegriefd. Ik zal nooit het meisje achter de waterval vergeten, die in haar eeuwige 'la la la la laaaa'-loop bleef hangen, terwijl zij zich waste. Of het wapen waarmee je een complete kernexplosie kon veroorzaken. Heerlijke pretentieloze onzin toentertijd. En na twee horrorgames ben ik nu wel toe aan wat humor en hersenloos knallen. Al zal er vermoedelijk wel weer een hoop bloed gaan vloeien, maar dan met een komisch sausje. Eens even kijken of deze remake mijn nostalgische gevoelens terug kan brengen.

Dwarrelende ledematen

Het begin tovert gelijk al een glimlach op mijn gezicht. Lo Wang is meteen een figuur die je net zo min haat als dat hij cool is. Als hij dan ook nog eens lekker fout meezingt met het nummer The Touch, van Stan Bush, dan is het old-school-gevoel alvast half compleet. Wang is onderweg om een mysterieuze Katana te bemachtigen voor zijn baas Zilla. Niets is echter wat het lijkt en was zelfs verbaasd dat het verhaal zo ingenieus in elkaar zat. Wang wordt bijgestaan door Hoji, een verbannen demon die een masker draagt. Al gauw leer je waarom Hoji een masker draagt en waarom de shadow realm zo graag de Katana wilt. Meer zal ik niet verklappen, dat mag je zelf gaan ervaren. Erg tof vond ik het in ieder geval.

De gameplay is minder ingenues en met name rechttoe rechtaan knallen. Dat geeft echter niet, dat is wat je toch van een titel als deze mag verwachten. Vooral het slachten met de Katana geeft een enorme voldoening. Ledematen dwarrelen als bloesemblaadjes rond zodra je rondzwaait met je Katana. Het is prachtig en heerlijk sadistisch om vijanden te verminken en ze in pijn te zien sterven, terwijl het bloed gretig spuit. De levels zijn groot en vol demonen en menselijke vijanden, genoeg voer voor je Katana. Voor de afwisseling heb je ook nog een arsenaal aan wapens tot je beschikking. Het pistool voelt nog een beetje zinloos in het begin, maar al gauw vind je een submachine gun. Met het geld wat je vindt in de diverse omgevingen, kun je de wapens upgraden. Al gauw stuurde ik vele hordes mensen en demonen terug naar de hel, terwijl ik akimbo-stijl hele clippen munitie wegknalde met de submachine guns. De akimbo-upgrade voor de submachine gun is de eerste die ik kocht en het was een genot om al die kogels overal in te pompen. Hoewel de vijanden divers zijn, begint de game na enkele uren wel een klein beetje herhalend aan te voelen. Echt vervelend wordt het niet, maar een hoog verslavingsgehalte heeft de game niet. Het is allemaal geen straf om te spelen, maar het is meer een leuk tussendoortje.

Het hersenloze knallen wordt een heel klein beetje gecompenseerd met de vele upgrades. Naast de vele upgrades voor je wapens vind je ook nog karma en Ki-kristallen. Met die laatste twee kun je dingen als meer health krijgen of meer power. Ook kun je speciale combo's leren die in de vaak zeer chaotische gevechten zeker van pas komen. Kleine domper is de controle krijgen over de combo's. Naast dat het vaak te chaotisch is, lijken de combo's vaak niet goed te werken. Zo kun je bijvoorbeeld een speciale aanval met je Katana doen, door het linkerpookje twee keer naar rechts te tikken gevolgd door R2. Probleem is echter dat het vaak niet reageert. Soms pas na drie pogingen, soms werkt het meteen en soms pas na meer dan drie pogingen. Lijkt heel willekeurig en dit maakt de gevechten frustrerend. Gelukkig leerde ik mezelf het gebruik van de touchpad aan. Ook daar lijkt een combo niet goed te reageren soms, maar het is minder frequent. Verder is er nog meer old-school aan de gameplay. Dit is vaak tof, maar ook licht irritant soms. Alle vijanden verslaan voordat een deur open kan? Je de pleuris zoeken naar een sleutel of keycard, om vervolgens weer een roteind terug te lopen? Dat had voor mij niet per se gehoeven.

Lekker afreageren

Grafisch is de game dik in orde. De kleuren zijn lekker fel en zoetsappig en de gore ziet er prima uit. Tegenwoordig zijn we wel mooier gewend, maar het is heel goed te doen. Ik heb best genoten van alle details, en echte glitches heb ik niet opgemerkt. De AI van de demonen is wel matig, het is echt kanonnenvoer. Ik heb me er niet zo aan gestoord, het paste wel binnen de game. De muziek is tof en het knallen met de wapens klinkt lekker. Ook het geluid van je Katana is realistisch en draagt zeker bij aan de ervaring. Een flinke dosis humor is natuurlijk ook weer van de partij, net als in het origineel. Gelukskoekjes verzamelen en lezen was nog nooit zo leuk en de quotes van Lo Wang zijn vaak lekker fout. Ook leuk om eens te proberen: slacht voldoende konijnen af en ervaar zelf wat er gebeurt. Ook dat de game vaak geheimen bevat die beelden uit het origineel tonen is leuk gedaan.

Op de consoles heb je nog een extra mode: de survival mode. Deze is naast best vermakelijk ook nog eens handig. In deze mode kun je gerust alle upgrades en wapens uittesten, nog voordat je aan de singleplayer begint. Handig om mee te oefenen en om te kijken welke combo's en upgrades jou het meeste aanspreken. Of het allemaal lang houdbaar is? Geen idee, maar het is best lekker om jezelf hiermee af en toe af te reageren.