Review: Somerville - Passieve nabrander Xbox Series

Somerville is de debuutgame in de line-up van Jumpship. Als je het doet denken aan het werk van Playdead, dan snap ik waarom. Zoals de naam 'Jumpship' al doet vermoeden, is het eigenlijk een 'namenwisseling' met Playdead. Over laatstgenoemde gesproken, deze ontwikkelaar heeft menig indiehit weten te ontwikkelen. Je kent ze dan waarschijnlijk ook van LIMBO en INSIDE. Duistere en emotioneel beladen titels, waarbij het narratief op de eerste plaats staat en de gameplay genoegen moet nemen met een zilveren plak. Ik denk dat dit meteen de samenvatting is van deze review. Somerville schotelt een gevoelig verhaal voor, waarbij je vaak toch even moet slikken. Is het echter genoeg om de game draaiende te houden?

War never changes

Weer mijn geluk, hé. Ik kan wederom niet uitgebreid vertellen over het narratief, terwijl dit wel het belangrijkste onderdeel van de game is. De thema's zijn echter iets wat we tot in de puntjes kunnen bespreken. Er zijn vier centrale personages in de game: vader, moeder, kind en hond. Uiteraard is hond de leukste, maar je speelt voornamelijk als vader. Flauw, maar goed. Na een vreselijke en mysterieuze aanval is de familie gesplitst. De man wordt wakker en heeft er een geheimzinnige gave bij gekregen. Hij staat nu voor een onmogelijke taak: het vinden van zijn familie in de woestenij die we ooit onze beschaving noemden.

Als ik het narratief moest beschrijven van Somerville in een aantal sleutelwoorden, dan zou ik dat als volgt doen. Ontzag, want wat op je scherm getoverd wordt begrijp je niet helemaal, maar je weet dat het wel groter is dan jij en ik. Het einde der tijden is gearriveerd en helemaal duidelijk is het niet. Dit zorgt voor een onwennig gevoel, maar wel eentje met een basis van respect. Neerslachtig is de game zeker, dankzij het gebruik van sombere kleuren en een gevoelige doch simplistische soundtrack. Het gevoel van barmhartigheid is echter wat mij het meeste bijblijft. Zeker dit jaar is het ons meer duidelijk gemaakt dat oorlog zomaar kan ontstaan. Wanneer er duizenden mensen komen te overlijden, dan zijn het statistieken. Wanneer je inzoomt op één gezin en bekijkt waar zij allemaal doorheen moeten, dan spreek je over een tragedie.

Doe de LIMBO

Als je bekend bent met LIMBO en INSIDE, dan weet je wat je te wachten staat qua gameplaysystemen. Je beweegt je voort in een 2.5D omgeving, waarbij de game vaak van rechts naar links vloeit en vice versa. Hier komt meteen een kanttekening bij kijken: je beweegt nogal traag. De afstanden die je moet afleggen om bij het volgende interessante punt te komen zijn vaak relatief lang en op een gegeven moment heb je het wel gezien qua fascinerende achtergronden. Somerville wisselt het narratief en het lang reizen af met puzzels. Je hebt natuurlijk een gave geërfd en moet nu gebruikmaken van deze nieuwe superkracht om de hel te overleven die je te wachten staat. Oh, en om de meest onzinnige puzzels op te lossen. Die enorme pilaar moet namelijk weg! Het is niet alsof je gewoon even kan omlopen.

Puzzels creëren in zijn algemeenheid wat frustratie en in Somerville is de reden waarom misschien nog wat irritanter. De controls en handelingen klikken niet helemaal. Ik bedoel dit vrij letterlijk. Wanneer je de interactie wilt opzoeken met een puzzel moet je er echt perfect voor staan, anders doet de game niet wat je wilt doen en wat je ook hoort te doen. Ik stond bij een wensput en in plaats van dat vader de draaihendel vastpakte, liep hij drie keer erlangs. Omdat ik dacht dat dit niet de bedoeling was, heb ik tien minuten doelloos rondgelopen, alleen maar om exact dezelfde handeling nog een keer uit te voeren en ditmaal wel die hendel vast te pakken. Ik had toen een wens om de controller door de tv te gooien, maar dat heb ik maar niet gedaan. Dit soort situaties komen echter te vaak voor in Somerville. Er zitten gelukkig puzzels tussen die wel de moeite en je tijd waard zijn. Sommige zijn leuk bedacht en benutten de invalshoek van de game meer dan prima. Het is echter wel dat de specifieke set pieces de ervaring echt kunnen verzieken, want niet alleen zorgt het voor frustratie, maar het haalt ook de angel uit het tempo.

Het is niet overal zomer waar de zon schijnt

Somerville heeft het uiterlijk van een typische indiegame. Stijlvol, maar simpel. In tijden dat Unreal Engine 5 de spierballen laat zien en dat zelfs andere indiegames, zoals Scorn, met zwaar geschut komen, is het ook wel eens fijn om naar een wat minder intens scherm te staren. Ondanks de simpliciteit is Somerville een beeldschone game. Het weet een sombere sfeer te creëren, maar wel met bijzondere visuals. Vooral de architectuur van de aliens die uit de wolken steekt, is zeer imposant. Combineer dit met een rustgevende en steriele soundtrack, en je zit gebakken. Ja, qua presentatie zit het wel snor met Somerville. Het gaat zelfs iets verder dan dat.

Het narratief is sterk en er wordt geen woord in gesproken. Hierdoor moet je dus de omgeving en de gebeurtenissen voor zichzelf laten spreken. Somerville weet de achtergronden van de 2.5D-wereld sterk te benutten. Zo zie je soms een verlaten tent met een hoopje as op de grond. Een arme stakker is waarschijnlijk hier tot moes gelaserd. Je ziet soms ook vijandelijke ogen uit de bosjes naar je staren. Word je al nerveus van het potentiële gevaar? Zolang ze maar van mijn hond afblijven, vind ik alles prima. Kortom, Somerville is gecreëerd door experts in verhaalvertelling en dit gaat verder dan alleen het plot.