Review: Stray Blade - Als je een Soulslike bij AliExpress koopt Pc

Soulslikes zijn een van de meest populaire game-genres van het moment. Zowel grote studio's als indiestudio's wagen zich steeds meer aan het genre. Helaas betekent kwantiteit in dit geval niet hetzelfde als kwaliteit. Een goede Soulslike neerzetten is namelijk lastiger dan het lijkt. De gameplay moet tiptop in orde zijn, anders roept je game meer ergernissen dan plezier op. Stray Blade is een ambitieus project van Point Blank Games dat Soulslike gameplay-elementen combineert in een kleurrijke game. Is het de indiestudio gelukt om haar eerste game tot een succes te maken, of hadden ze toch wat langer achter de tekentafel moeten zitten?

Is dit een Isekai?

Onze hoofdpersoon is Farren West. Farren kan zowel een man als een vrouw zijn. Aan het begin van je avontuur kun je namelijk kiezen of Farren een meer mannelijke lichaamsbouw of een meer vrouwelijke lichaamsbouw heeft. Daarnaast kun je ook kiezen tussen een meer mannelijke of een meer vrouwelijke stem, ongeacht welke van de twee uiterlijke opties je hebt gekozen. Niet heel veel keuze dus, maar we mogen blij zijn dat er een keuze is, zullen we maar zeggen. Farren is een antropoloog die onderzoek doet naar verschillende oude culturen. Het onderzoek van Farron brengt hem (ik gebruik voor het gemak even de mannelijke versie van Farron) uiteindelijk naar Arcea, een magische vallei waar iedereen die erin komt, niet permanent dood kan gaan, maar de vallei ook niet meer kan verlaten. Na een ongeluk dat Farren kreeg op weg naar Arcea, wordt hij uiteindelijk echt in de vallei wakker. In zijn zoektocht naar het geheim achter de vallei en een manier om er weg te kunnen komen, komt hij het wezen Boji tegen. Boji wordt Farren's sidekick die hem helpt Arcea te verkennen.

Het verhaal van Stray Blade wordt verteld door middel van cutscenes die een prima voice-over hebben. Gedurende je avontuur krijg je genoeg informatie over de wereld te zien en kun je details over de wereld vinden in boekjes die je kunt lezen. Farren maakt gedurende zijn avontuur ook voortdurend grappen en droge opmerkingen en hoewel het je avontuur een stuk levendiger maakt, is het af en toe best wel irritant. Stray Blade probeert een bepaalde mate van humor in de game te houden, maar dat pakt lang niet altijd grappig uit. Als je voorbij de ietwat ongemakkelijke humor kunt kijken, zijn het verhaal, de personages en de worldbuilding behoorlijk prima. Dat is echter niet genoeg om een goede game neer te zetten.

Rood of blauw?

Naast het verhaal, de wereld en de personges is de gameplay natuurlijk ontzettend belangrijk. Ik kan je alvast vertellen dat de game daar op meerdere vlakken tekortschiet. Stray Blade probeert een Soulslike te zijn, zonder de belangrijkste elementen van een Soulslike. Wanneer we het over de combat van Stray Blade hebben, is deze echt niet top. Je hebt de keuze uit verschillende wapens waarmee je een lichte, zware en speciale aanval kunt doen. Dit is echter niet waar de combat in Stray Blade om draait. In Stray Blade draait de combat namelijk veel meer om dodges en parries. Elke vijand in de game valt namelijk aan met een rode of een blauwe aanval. Bij een rode aanval moet je een dodge doen, waarbij je een gedeelte van je energie terugkrijgt als je de timing perfect hebt, en bij een blauwe aanval moet je een parry doen, waarbij de poise-meter van je vijand flink omlaag gaat als je de timing perfect hebt. In theorie is dit een hele toffe manier om aanvallen, dodgen en parryen goed te gebruiken om een gevecht te winnen. Helaas is de uitvoering ervan meer frustrerend dan plezierig. Bij elke aanval die een vijand doet, licht hij rood of blauw op, om te laten zien dat je zometeen een dodge of een parry moet doen. De daadwerkelijke aanval vindt echter een beetje later of een heel stuk later plaats dan de kleur die je ziet. De timing van je dodge of je parry moet je timen op het moment dat de aanval op jou gaat landen en bij de meeste vijanden is dit ontzettend slecht in te schatten. Zeker bij de niet-menselijke vijanden, zoals de wolven en spinnen, is het erg lastig om in te schatten wanneer een aanval bij je gaat landen. Sommige aanvallen vinden een heel stuk later plaats dan het kleursignaal dat je krijgt.

Doordat de timing en het signaleren van een aanval dus erg ongemakkelijk zijn, wordt het erg lastig om perfecte dodges en parries te doen. Daarnaast wordt de combat daardoor erg reactief en sloom. Tenzij je namelijk een ontzettend snel wapen hebt, heb je tussendoor erg weinig tijd om een aanvalscombinatie te doen. Wanneer je een aanval doet, staggert de vijand niet, waardoor hij, zelfs wanneer je op hem in aan het hakken bent, zelf gewoon door kan blijven gaan met aanvallen. Pas wanneer je de poise-meter van je vijand hebt leeggemaakt, stopt hij met aanvallen en kun je een finisher-aanval doen. Dat is erg jammer, want combat wordt zo meer frustrerend dan nodig is. Wat alles nog een stukje frustrerender maakt, is het feit dat doodgaan ook veel te lang duurt. Wanneer je doodgaat, zie je namelijk als eerste hoe de vijand een finisher-aanval op jou doet. Daarna respawn je op de laatste Life Shrine die je hebt vrijgespeeld. Dat respawnen duurt echter best wel lang, daar je eerst nog een hele animatie te zien krijgt waarin Boji je tot leven probeert te wekken. Deze animatie is niet over te slaan en speelt elke keer af wanneer je doodgaat. Alleen al om deze reden doe je extra hard je best om in leven te blijven.

Heeft wat meer liefde nodig

Naast de combat die net niet helemaal lekker loopt, zijn er nog meer punten waarop Stray Blade tekortschiet of gewoon niet helemaal logisch is. Zo is de AI van de vijanden ronduit dom te noemen. De pathfinding loopt absoluut niet lekker, waarbij vijanden achter stenen blijven haken of van kliffen af lopen, of gewoon tegen je aan blijven lopen zolang ze niet aan het aanvallen zijn. Behoorlijk ongemakkelijk. Daarnaast is de camera ook een ontzettende ramp om mee te werken. Je kunt de snelheid van de camera niet aanpassen en deze gaat soms als een malle heen en weer. Wanneer je de lock-on functie gebruikt om je camera vast te zetten op een vijand, blijft de camera gefixeerd op de vijand waar je op gelockt bent. Wanneer er echter meerdere vijanden zijn, gaat je lock van de ene vijand naar de andere en de camera dus ook. Niet heel handig dus.

Op audiovisueel gebied gaat het een stuk beter. Stray Blade heeft een toffe visuele stijl die een beetje doet denken aan games als Dauntless en Genshin Impact als het geen anime zou zijn. Dit kleurrijke palet is niet heel gebruikelijk bij een Soulslike, maar het werkt behoorlijk goed. Wat dan wel weer een beetje raar is, is dat er wel behoorlijk wat gore in de game zit. Je ziet in de wereld van Arcea namelijk regelmatig gespieste lijken met erg veel bloed overal en ook de finisher-aanvallen kunnen behoorlijk gewelddadig en bloederig zijn. Een bijzondere combinatie met de kleurrijke wereld.