Review: Super Mario Bros. Wonder - Wonderbaarlijk goed Nintendo Switch

Gezien de gevarieerde line-up die ik behandel bij Gameliner, komt het misschien als een verrassing dat mijn eerste jaren als kleine gamer gevuld waren met knusse gezelligheid en warme werelden. Ja, de eerste gameconsole die ik mocht ontvangen als kleuter zijnde was een Nintendo GameCube en jarenlang was ik onderdeel van Team Mario. Alle Mario-games staan nog steeds bij mij in de kast: van Mario Kart Double Dash tot Super Mario Sunshine - er was genoeg om van te genieten. Hetzelfde geldt voor de Nintendo Wii-periode, al was er één titel die in het bijzonder altijd fijne herinneringen opriep. Ja, dan heb ik het natuurlijk over New Super Mario Bros. die met een felrood hoesje nog steeds pronkt in de kast vol met Nintendo-games. Kortom, vele Nintendo IP's draag ik nog altijd een warm hart toe. Na het uitspelen van Super Mario Bros. Wonder kan ik dan ook concluderen dat het niet alleen nostalgie is die mijn tijd met de platformer zo aangenaam maakte - het is gewoon een fantastische 2D-platformer. Benieuwd waarom? Lees dan maar snel verder. Let's-a go!

Pracht, praal en platformen

Het verhaal begint ditmaal niet in het iconische Paddenstoelenrijk, maar Mario en zijn vrienden gaan op excursie. Ja, ze gaan namelijk op bezoek bij prins Florian in het Bloemenrijk - een gloednieuwe wereld die we nog niet eerder gezien hebben in de Mario-franchise. De vriendelijke bewoners en de zachtaardige setting zorgen al snel voor vlinders in de buik. Echter, tijdens het warme onthaal wordt het net wat te heet onder de voeten, want de kwaadaardige Bowser arriveert al snel. Uiteraard komt hij de boel weer verstieren en hoe doet het vuurspuwende reptiel dat deze keer? Hij komt in aanraking met een Wonderbloem en transformeert in een vliegend fort. Als een monster uit een Godzilla-film raast hij over het land en zaait overal ellende. Mario en zijn kameraden kunnen dit natuurlijk niet accepteren en schieten te hulp. Zij moeten diverse levels voltooien en Wonderzaadjes verzamelen, zodat ze de duivelse plannen van 'King Koopa' kunnen dwarsbomen.

Weet je, de Nintendo Switch-games krijgen nogal wat kritiek als we het hebben over de technische performance. Ja, Tears of the Kingdom heeft niet de beste framerate en de meeste third-party games moeten flink wat resolutie inleveren om fatsoenlijk te kunnen draaien. Wat ik heb ervaren met Super Mario Bros. Wonder is echter iets wonderbaarlijks: het ziet er geweldig uit. De nieuwe 2D Mario-game is ruimschoots de mooiste game die je op de Switch kunt vinden op dit moment. Dat heeft het niet alleen te danken aan de vrijwel foutloze technische performance, maar ook het designwerk is pure klasse. De Mario-games zijn altijd al enorm creatief geweest, maar in Super Mario Bros. Wonder gaan ze compleet over de rooie. Het kleurenpallet is ongebruikelijk, maar zeer effectief. De kleuren spatten van je scherm af en de gehele bedoeling voelt als een fijne droom.

Qua audio zit het ook wel snorretjes - al heeft die snorremans een wat andere stem dan normaal. Mocht het je ontgaan zijn: Charles Martinet is tegenwoordig niet meer de acteur die Mario, Luigi en de andere figuren uit het Paddenstoelenrijk inspreekt. Zijn vervanging is echter dik in orde. Geen enkel moment heb je het gevoel dat het niet past. De stemmen zijn levendig, vrolijk en passen perfect bij de personages. Daarnaast mag je van Super Mario Bros. Wonder een fijne en dynamische soundtrack verwachten. De klassieke deuntjes keren volop terug, evenwel in een nieuw jasje. Kortom, audiovisueel is het allemaal erg sterk. Als ik dan toch een kers op deze taart mag plaatsen, dan wil ik het animatiewerk nog wat extra loven. Super Mario Bros. Wonder zit vol met aandacht voor de kleinste details en dat is te zien in de vele expressies van de personages, tegenstanders en omgevingen. Hoe Olifant-Mario zich met moeite door een deuropening weet te wurmen of hoe Luigi nerveus om het hoekje kijkt bij het betreden van een zijwaardse pijp, blijft aandoenlijk om te zien.

De Wonderbloemetjes buiten zetten!

Afijn, Super Mario Bros. Wonder ziet er dus geweldig uit, maar hoe speelt de game verder? Het is een zeer toegankelijke game, waarbij spelers van alle soorten en maten de controller kunnen oppakken en ermee aan de haal kunnen. De kern van Super Mario Bros. Wonder blijft hetzelfde: de platforming staat centraal, terwijl je te maken krijgt met een aantal van Bowsers volgelingen - die trouwens weer in goede diversiteit en kundigheid aanwezig zijn. Aan het einde van elk level is (als het goed is) een Wonderzaadje te vinden, die je vervolgens weer kan spenderen om meer progressie te boeken door ze te spenderen in de wereldmap. Het komt waarschijnlijk niet aan als een verrassing, maar de controls zijn tiptop in orde. De gameplay heeft een goed tempo, waarbij je via een strak momentum door levels kan racen. Het platformen zelf voelt accuraat aan en de levels zitten als vanouds vol met geheimen voor spelers om te ontdekken. Het is een klassieke Mario platformer-ervaring in dat geval: het is simpelweg top-of-the-line als we het hebben over de gameplaysystemen. Het enige wat net zoals in andere oudere Mario-games niet geheel top is, is het gebrek aan betekenisvolle progressie. Soms moet je wat muntjes afstaan om een gedeelte van de map te ontgrendelen. "Mag ik alsjeblieft tien muntstukken om deze brug te maken?": vraag een Poplin smekend. Kijkend naar het feit dat ik ongeveer zeshonderdvijftig muntjes op zak had, leek dat als een kleingelddonatie. Soms ontbrak de uitdaging hierin wel - het voelde regelmatig alsof de middelen er in overvloed waren en daardoor verloren ze een beetje de waarde. Dit had natuurlijk weer impact op de drang om elk level door te spitten.

Leuk en aardig dat het vanouds goed speelt, maar welke nieuwe elementen zijn er en werken die een beetje fatsoenlijk? Nou, laten we beginnen met de absolute hoofdrolspeler: de Wonderbloem. Elk level heeft een Wonderbloem ergens verstopt zitten. Wanneer spelers in aanraking komen met dit stukje kosmische magie, dan breekt de chaos uit. Levels worden compleet overhoop gegooid en spelers krijgen te maken met bizarre taferelen. Zo kun je terecht komen in een musical gezongen door Piranha Plants, maar je kan ook transformeren in een bowlingbal terwijl je aangemoedigd wordt om wat Goomba-strikes te gooien. De creativiteit die Nintendo ontketend met Super Mario Bros. Wonder is ongekend. Dit vertaalt zich ook door in de power-ups. Nou ja, voornamelijk één power-up steelt de show en dat is de Olifantenappel. Ja, de Bubbelbloem en de Boorpaddenstoel zijn allebei erg degelijk, maar jezelf transformeren in een niet te stoppen olifant bleef toch vele malen leuker. Een stille kracht van Super Mario Bros. Wonder is toch wel het Patches-systeem. Deze items kun je selecteren wanneer je een level begint en ze zorgen voor net wat andere gameplay. Zo kun je met je pet zweven, de klassieke driedubbele sprong doen of wellicht heb je meer trek in Mario x Titanfall middels een grapplehook. Kortom, deze Patches zijn zeker de moeite waard, al is het wel snel kenbaar dat de ene Patch gewoon net wat sterker in elkaar zit dan de andere.

Voor jong en oud - het blijft goud

Mocht je nou zo'n ukkie thuis hebben zitten die niet kan wachten om een keertje de controller van papa of mama af te pakken en zelf lekker te gaan gamen - dan is Super Mario Bros. Wonder één van de beste titels om mee te starten. De platformer is geheel Nederlandstalig. Nou heb ik zelf niet per se een hoge pet op van ons Germaans taaltje, maar het is natuurlijk wel erg handig om mee te communiceren naar de jonkies die zelf nog geen andere taal machtig zijn. Daarnaast zit Super Mario Bros. Wonder vol met pratende bloemen die de speler begeleiden. Ze geven tips, strooien met hints en geven meer complimenten dan mijn vader mij in mijn leven gegeven heeft. Verder maak ik het niet persoonlijk hoor, maar de rode draad van deze alinea is dat Super Mario Bros. Wonder uitstekend afgestemd is op de gamer die voor het eerst de magische wereld van online entertainment gaat betreden. Daarnaast kunnen de jongste (of onervaren) gamers gebruik maken van bijzondere personages; de Yoshi's en Nabbit zijn namelijk speelbaar. Ze kunnen wellicht geen power-ups gebruiken, maar ze zijn wel borderline onverwoestbaar. Vijanden kunnen geen krasje op ze krijgen en de enige manier om één van je talloze 1-Ups te verspillen is door een snoekduik te nemen in een afgrond.

Over het algemeen is Super Mario Bros. Wonder een co-op mirakel. Ik heb mij ontzettend vermaakt met de platformer, terwijl mijn vriendin telkens zei dat ik niet zo snel moest gaan en mijn broertje constant probeerde de host-positie af te snoepen. Lokale multiplayer is ook de ideale manier om deze titel te ervaren. De online multiplayer vind ik - niet geheel out-of-character van Nintendo - wat karig. Er zitten wat geinige ideeën in verwerkt, zoals het racen tegen de ghosts van online spelers en het neerzetten van extra checkpoints, maar een volwaardige online multiplayermodus is het niet te noemen. Uiteraard geen dealbreaker, maar iets wat wel zo nu en dan op de zenuwen werkte, is dat de couch co-op niet in elk level gewenst is. Levels waar je flinke afstanden moet racen of waarbij je ontzettend afhankelijk bent van de cameraplaatsing, voelde niet geschikt voor de inclusie van diverse co-op partners. Het was wellicht wenselijk geweest dat de camera iets meer zou uitzoomen wanneer meerdere spelers levels aan het verkennen waren. Op deze manier was onze co-op ervaring gevuld met wat minder spoken die smeekten om weer mee te spelen.