Review: The DioField Chronicle - Een minder geslaagde fusie PlayStation 5

The DioField Chronicle is een bijzondere game. Het combineert namelijk de gameplay van een real-time tactische game met het progressiesysteem, de grafische stijl en de storytelling van een JRPG. Nu weten we inmiddels dat de Japanse tak van Square Enix erg goed is in het maken van JRPG's en het maken van tactische RPG's. Of The DioField Chronicle dan ook automatisch een goede combinatie is, heb ik aan den lijve ondervonden.

Is dit niet Game of Thrones?

Ah, Game of Thrones, een geweldige serie die op briljante wijze oorlogvoering en politieke intriges aan de man wist te brengen en de wereld jarenlang in haar greep hield. Als je The Diofield Chronicle voor het eerst opstart, krijg je een cinematic te zien die de setting van de game uitlegt. Deze cinematic doet echter wel heel erg denken aan de openingsvideo van Game of Thrones. Ik weet nog niet helemaal of dat een goed ding is, of juist niet. Wat ik wel weet, is dat The Diofield Chronicle wat betreft het verhaal veel wegheeft van Game of Thrones. Het continent DioField werd namelijk altijd geregeerd door een monarchie die generatie op generatie het stokje doorgaf aan de volgende zoon die met een speciaal, heilig teken werd geboren. Op een dag wordt de troonopvolger vermoord en vormen zich verschillende facties die allemaal op de troon azen. Je volgt het verhaal door de ogen van niet een van deze facties, maar een bende huurlingen die in deze onfortuinlijke geopolitieke oorlog verwikkeld raakt.

Hoofdpersoon is Andrias Rhondarson, jeugdvriend van de vermoorde troonopvolger. Hij is de leider van een bende huurlingen die zichzelf de Blue Foxes noemt. Samen met zijn jeugdvriend Fredret Lester, nobelman Iscarion Colchester, en edelvrouw Waltaquin Redditch is zijn groep in dienst van de monarchie. De andere partijen die in de oorlog verwikkeld zijn, proberen echter niet alleen de troon over te nemen, er zijn er ook bij die democratie in willen voeren. Erg ingewikkeld dus allemaal, maar ook behoorlijk oninteressant. Begrijp me niet verkeerd, ik heb absoluut wel interesse in de geopolitieke relaties tussen de verschillende partijen die zich op het continent bevinden en het nodig vinden om zich met elkaar te bemoeien. Het probleem is echter dat je een groep huurlingen bent en het verhaal volgt door hun ogen. Huurlingen worden namelijk, zoals de naam al doet vermoeden, ingehuurd. Huurlingen worden betaald om een kant te kiezen en wat hun eigen opvattingen zijn over de oorlog waar ze in vechten, maken geen hol uit. De vier hoofdpersonen volgen hun opdrachtgever dan ook blind en slachten alles en iedereen af die op hun pad komt.

Iedereen moet dood, meerdere keren

Dat alles en iedereen blind afslachten, is ook echt waar de gameplay om draait. De briefing van elke missie die je start, komt eigenlijk neer op "deze groep mensen is een bedreiging voor de kroon, maak ze af." Er zit dus niet heel veel diepgang in de missies. Het feit dat je een groep huurlingen volgt die blind alles doet wat er van ze gevraagd wordt, zolang ze maar betaald krijgen, helpt ook niet echt om geïnvesteerd te raken in het verhaal, of de personages. Gelukkig is de gameplay an sich wel gewoon prima, ware het niet dat je na een tijdje alles wel gezien hebt en de herhaling behoorlijk gaat vervelen.

Kijk, in The DioField Chronicle kun je de combat-stukjes dus spelen als een real-time tactische RPG. De combat speelt zich in real-time uit, maar pauzeert eventjes wanneer je een personage een bepaald commando geeft. Je kunt je personages elk individueel opdrachten geven, of ze als een groep over het strijdveld laten bewegen. Elk personage heeft een van de vier beschikbare classes toegewezen, die elk een eigen specialiteit heeft en dus op een andere manier ingezet moet worden op het strijdveld. Zo heb je de Soldier, die een tank-rol op zich neemt, de Cavalier, die een DPS is met hoge mobiliteit, de Sharpshooter, die de ranged DPS op zich neemt, en de Magicker, die voornamelijk heals en buffs distribueert. Daarnaast kun je aan elk personage een sub-personage koppelen die een speciale vaardigheid met zich meebrengt, kun je tijdens gevechten voorwerpen gebruiken en kun je gebruikmaken van Magilumic Orbs die Final Fantasy-achtige summons, zoals Bahamut, op je vijanden afsturen.

Gaat er nog wat gebeuren?

De eerste paar uren is het nog best wel leuk om de verschillende personages uit te proberen, te leren wat hun speciale vaardigheden zijn en hoe je hun classes moet inzetten op het strijdveld. Na een tijdje is echter de nieuwigheid er wel af en begin je te verlangen naar meer. Meer uitdaging, nieuwe soorten vijanden, nieuwe mechanics om rekening mee te houden. Helaas blijft de uitdaging uit in The DioField Chronicle. De vijanden blijven vooral hetzelfde, met een enkele eindbaas hier en daar die een bepaalde combat gimmick en meerdere levensbalken heeft. De strategie verandert ook nooit. Loop naar de volgende groep vijanden, richt je met alle personages op dezelfde vijand in volgorde van meest gevaarlijk naar minst gevaarlijk, gebruik je speciale vaardigheden als het moet en loop dan verder naar de volgende groep. De gevechten worden na een tijdje vrij repetitief en een stuk minder leuk om te spelen. Ook zit er weinig variatie in dingen zoals bijvoorbeeld het terrein. Je verkent weliswaar verschillende soorten gebieden, maar die zijn verder niet van invloed op het verloop van de gevechten. Daar waar in tactische games het terrein een grote rol speelt, is dat in The DioField Chronicle niet. Dat is jammer, want daar hadden ze best wat meer mee mogen doen om de combat wat meer diepgang te geven.

Naast de combat heb je ook nog een hub-wereld, in de vorm van het hoofdkwartier van je groep, waar je tussen de missies door in rond kunt lopen. Hier kun je nieuwe missies accepteren, winkelen voor nieuwe wapens en accessoires en je personages upgraden middels een Skill Tree. Helaas is deze hub zo ontzettend leeg en saai, dat het rondlopen in dit gebouw meer aanvoelt als een verplicht stukje down-time tussen de gevechten door, dan iets nuttigs. Je kunt voordat je de volgende missie start, vanuit het missiescherm namelijk ook je personages upgraden en nieuwe wapens kopen. Een gemiste kans, dus.