Review: Transference PlayStation 4

WAARSCHUWING: De nu volgende review van Transference is volledig echt. Wat je nu ziet, hoort of leest is geen computersimulatie. De indruk die je aan de volgende lap tekst overhoudt is niet uit te wissen en zal permanente gevolgen met zich meedragen. Door deze review in zijn totaliteit te ervaren, ga je akkoord met de consequenties die dat kan hebben, zoals zin in een dikke dot psychologische thriller van de bovenste plank. Je hoeft niet op akkoord te drukken of zoiets. Blijft u vooral op deze pagina. Het experiment gaat van start in 3...2...1...

C:/>BRAINDATA UPLOADED

Virtual Reality is een magnifiek iets, maar er zijn tot nu toe maar weinig game-ontwikkelaars die echt met de technologie durven te experimenteren. Hedendaags zien we vooral veel walking simulators en shooters die tot op een bepaald niveau niets nieuws brengen. Voor mij is de PlayStation VR tot voor kort een hebbedingetje geweest, waarop ik nog niet veel heb gezien dat mijn hersenpan totaal laat borrelen van ongeloof en verbazing. Maar daar verscheen ineens Ubisofts Transference op mijn radar, een game die niet simpelweg ambieert om een standaard VR-game te zijn, maar juist de hele setting op een technologische hoofdtooi baseert. Ik, beste lezers en luisteraars, was triggered.

Ubisoft en Spectrevision durven met Transference namelijk wel te experimenteren. Transference IS namelijk een experiment, waarin een experiment centraal staat. Volg je me nog? Let op. In Transference draait alles om de familie Haynes; pa Raymond, ma Katherine en zoonlief Benjamin. Raymond is een computerdeskundige met een missie, een visie die hem bij velen als een complete lunatic te boek zet. Ray wil namelijk bewijzen dat breindata te digitaliseren valt en wil daarmee door een-op-een bewustzijnsreplicatie ‘vita eterna’ bereiken. Goed verhaal, lekker kort, Ray. Zijn vrouw en kind - alsook hijzelf - zijn de eerste proefpersonen van dit experiment en jij, als geïnteresseerde toeschouwer, mag door middel van je VR headset (of niet, je tv mag ook) eens lekker door hun breindata frotten.

C:/>SYSTEM CORRUPTED

Maar zoals bij ieder experiment kan er wel eens wat fout gaan, en dat vormt zo’n beetje de gimmick in Transference. Wat namelijk volgt valt het beste te omschrijven als een psychologische walking simulator met mild uitdagende puzzels en een ‘zoek-en-vind mechanic’ die de narratief van wat extra sjeu voorzien. Terwijl je door de beperkte ruimte van een woonhuis klost, dienen items die als ontbrekende bestanden worden aangeduid, gevonden te worden om progressie te boeken. Wat je dus vooral aan het doen bent, is items oppakken, bekijken en als het nodig is, op de juiste plek gebruiken. Meer omvat Transference op het gebied van gameplay niet.

Op papier klinkt zoiets enorm saai en totaal onorigineel. Weer een zoveelste walking sim. Maar, beste mensen, Transference heeft twee dingen enorm goed voor elkaar. Ten eerste weet het een ambiance neer te zetten die spot on is. Voor de duidelijkheid, Transference is geen horror story! Laat daar geen misverstand over bestaan. Transference is puur psychologisch en bevat amper een jumpscare. Ga dus niet hopen op enge griezels en een hoop bloed en ingewanden. Waar je jezelf wel op kan voorbereiden is mindfuckerij en een algemeen gevoel van ‘wat de neuk is hier aan het handje?’. Vooral wanneer je goed de tijd neemt (geloof me, doe dat. Kom ik nog op terug) om de talloze rondslingerende items eens te bestuderen, komt de beklemmende sfeer van de gezinsperikelen des te harder bovendrijven.

Het tweede dat Transference goed doet, is mooi zijn. Erg mooi zijn. Vooral op je televisie komt Huize Haynes goed uit de verf, al is de sfeer uiteraard op je VR wat meeslepender. Het hele huis hangt van glitches en corrupted data aan elkaar en blijft maar wijzigen door jouw interactie, wat een overweldigende ervaring oplevert. Transference maakt de puzzels die deze transformaties faciliteren, over het algemeen ook niet te ingewikkeld om zo de focus op het verhaal te kunnen houden. Daar haal je dus ook niet al te veel uitdaging (lees frustratie) uit. De game laat je daarentegen wel met regelmaat zoeken naar dat ene item om verder te kunnen. Over het algemeen is dat item slechts een lichtschakelaar van je verwijderd, gezien het omgooien van die krengen je in een alternatieve vorm van de kamer pleurt. Negen van de tien keer vind je daar je antwoord.

C:/>ERROR - PLAYTIME NOT FOUND - PROCESS ENDED

Het is daarom ook zeer onfortuinlijk te noemen dat het hele experiment na een uurtje of anderhalf al tot een einde komt, en dat is inclusief wat extra zoekwerk. Jazeker, Transference kwalificeert als een interactieve psychologische thriller flick met bijbehorende tijdsduur. Sterker nog, als je echt een orakel bent, alles in één keer weet te vinden en alle onnodige mumbo jumbo skipt, kun je er in theorie met een half uurtje mee klaar zijn. Hoe tof ik de hele vertoning van Transference ook vind, 25 zuurverdiende ekkermannen voor een game van nog geen anderhalf uur is wel bijzonder prijzig. Nu zou je de game nog eens een tweede run kunnen geven om alle trophies of achievements te halen en de onderste steen boven te krijgen, maar gezien de clue al duidelijk is, haal je daar weinig voldoening uit. Daarom, mocht je jezelf toch in de breindata van de familie Haynes storten, neem dan vooral de tijd om alles te bestuderen wat er te vinden is.

Nu is het wel zo dat je voor die twee en een halve joet een stevig portie psycho-thriller terug krijgt. Wat de ervaring betreft is Transference een VR-compatible game die zijn gelijke nog niet kent en eentje waar ik heel graag meer van had gezien. Het heeft mij in ieder geval een reden gegeven om die PlayStation VR weer eens van die kneiterdikke laag stof te ontdoen, en daarvoor moet ik Ubisoft en Spectrevision een dikke pluim geven. Degene die de prijs van dit hele verhaal heeft bepaald, geef ik iets minder lof. Maar ja, 25 euro voor de mindfuck van je leven… het is aan jou of dat het je waard is. Zolang de technologie het mij nog niet toelaat om jouw breindata te analyseren, moet je dat zelf even beslissen.

(REVIEW.EXE REAGEERT NIET MEER)