Slitterhead review - Een cultklassieker pur sang

Iedereen die mijn content in de gaten houdt, weet dat ik enorm kan genieten van onorthodoxe horrorgames. Recente voorbeelden bedragen het krankzinnige winkelgeweld in Dead Rising Deluxe Remaster en de mistige sluierwereld van Silent Hill 2, maar je merkt al dat dit vooral bestaande ideeën zijn met een vers likje verf. Nee, voor een game die de horrornorm doorbreekt, moet je bij Bokeh Game Studio zijn. De gameontwikkelaar met Keiichiro Toyama (Silent Hill, Siren, Gravity Rush) aan het roer toonde tijdens The Game Awards 2021 hun debuutgame: Slitterhead. Een game die knap lastig te reviewen valt, omdat het geen gelijken kent. De actievolle horrorgame is grensverleggend, ongeregeld en bovenal interessant. Maar de vraag blijft natuurlijk of dat ook resulteert in een boeiende game of zet het daarvoor te veel kwaad bloed? Ik vind het voor je uit in deze review!

Bloed, zweet en vragen

Slitterhead begint in de sloppenwijken van de fictieve Aziatische metropool Kowlong. Je speelt niet als één vast personage, maar je vervult de rol van een bovennatuurlijke entiteit. Hyoki is een lichaamloze spirit die ronddwaalt en een flink gevalletje geheugenverlies heeft opgelopen. Er dwaalt maar één gedachte door de grijze massa van dit wezen: elimineer alle Slitterheads. Deze monsters doen zich voor als reguliere mensen, maar zijn in werkelijkheid gedrochten die het liefste het brein van menig voetganger met een rietje uit de hersenpan zuigen. Echter, fysieke schade aanrichten terwijl je alleen maar bestaat in The Eternal Plain is nog niet zo makkelijk. Daarom dringt Hyoki zonder pardon nieuwe hosts binnen. Ja, posession (en zo ga ik het grotendeels noemen, want "het in bezit nemen van" klinkt mega suf) staat centraal in Slitterhead. Reguliere mensen worden als kanonnenvoer ingezet, zodat Hyoki een vuist kan maken tegen de Slitterheads. Hij gebruikt het bloed van de host om wapens en andere vaardigheden te vormen - ook al moeten er vele levens worden opgeofferd middels deze wijze. Tenminste, totdat hij speciale personage overneemt, genaamd Rarities. Zij hebben een sterkere affiniteit met Hyoki, kennen veel machtigere krachten en zijn ook bewust van het feit dat ze overgenomen worden. Niet alleen worden ze lichamelijk overgenomen, maar ook de emoties, normen en waarden worden samengesmolten. Iedereen is het ermee eens dat de wereld moet worden gered, maar ook Hyoki gaat meer empathie vertonen voor de mensenlevens die zo gemakkelijk in de prullenbak worden gemieterd. Samen met de Rarities probeert Hyoki erachter te komen wat de Slitterheads nou precies zijn en waar ze op uit zijn. Het verhaal kent daarna spanning, chaotische ontwikkelingen en meer wendingen dan een doorgesnoven ADHD-er in een achtbaan.

Vat dat het een beetje samen? Nou ja, het is 'the tip of the iceberg' zoals ze wel eens zeggen. Je mag namelijk ook rekening houden met een Groundhog Day tijdlus, diverse personages met hun eigen achtergrondverhalen die in verbinding staan met de Slitterheads en dubieus morele kwesties, zoals: zijn die moordlustige monsters nou allemaal zo kwaadaardig? Je wordt een beetje suf geslagen met een enorm lading aan verhaalonderwerpen, maar ik zou oneerlijk zijn als ik niet regelmatig toch nieuwsgierig was naar wat er op mij te wachten stond. Tuurlijk is het een gevalletje hit and miss, maar het rommelige verhaal van Slitterhead is genoeg om de aandacht vast te houden, al dan niet met twee flinke aantekeningen. Het dialoog is vaak vrij recht voor je raap. Er is weinig ruimte voor nuance in de gesprekken onderling. Is dit een stijlkeuze of simpelweg een resultaat dat verloren raakt in de directe vertaling? Daar valt over te discussiëren, maar één ding is wel zeker: de context binnen de wereld van Slitterhead roept veel vragen op. Weet de rest van de wereld dat er vreselijke monsters op de loer liggen? Waarom loopt iedereen dan rond alsof er niks aan de hand is? Een level geleden vielen er nog tientallen doden in een waar bloedbad, maar het lijkt erop dat de inwoners daar niet wakker van liggen. Hetzelfde geldt voor de tientallen burgers die ik voor vijf seconden heb overgenomen, om ze vervolgens achter te laten op een reclamebord van de vijfde verdieping. Weten ze überhaupt waarom ze telkens in groepen van vijf wakker worden met ingewanden over de muren geveegd? Roept dit bij niemand vragen op? Je moet er niet te lang bij stilstaan, want dan stort het kaartenhuis in elkaar, maar het is vaak onduidelijk wat de regels zijn van de wereld in Slitterhead.

Afijn, het verhaal analyseren is dus een behoorlijk karwei en het is waarschijnlijk ook iets waar je dus niet constant achterdochtig over moet zijn. Het narratief werkt in de basis en weet bij vlagen oprecht verrassend uit de hoek te komen. Het helpt ook dat de setting goed neergezet is. Wanneer je in de avonduren door Kowlong waggelt en je de neonlichten bekijkt, die zorgen voor een moderne-ogende façade in een armoedige krottenwijk, dan heb je echt het gevoel dat je in een hele andere wereld terecht bent gekomen. Iets wat herkenbaar en vertrouwd aanvoelt, maar ook weer onmiskenbaar anders is. Bokeh Game Studio levert een sterk staaltje werk hier en dat is vooral te danken aan de stijlvolle keuzes die men maakt. Kijk, op grafisch gebied is Slitterhead geen hoogvlieger. Het is geen triple A-productie en dit valt op; vooral in de character models. Elk regulier personage - oftewel elk mens op de Rarities en andere verhaal-centrale karakters na - ziet eruit als een tijdreiziger uit het Xbox 360-tijdperk. Ja, niet best dus. Echter, Bokeh Game Studio maakt dit goed door wel elegante visuals op de mat te gooien en natuurlijk hebben we qua audio ook weinig te klagen. Akira Yamaoka blijft één van de grootste artiesten in dit medium en ook in Slitterhead zijn de paranormale klanken en treffende gitaar-rifs weer volop aanwezig.

Bloedstollende bombarie

Goed, maar waar mijn bloed echt van ging pompen tijdens mijn vele uren met Slitterhead, was de combat. Zoals ik al eerder vernoemde, gebruikt Hyoki de lichamen van mensen als ammunitie. Je switcht tussen luitjes om zo jezelf beter te positioneren, jezelf klaar te stomen voor de volgende aanval en natuurlijk om een flinke knauw van menig monster te ontwijken. Beetje jammer voor degene die zijn hoofd eraf gekauwd krijgt, maar goed: waar gehakt wordt, vallen spaanders. De combat krijgt kleur door de Rarities waar ik het eerder over had. Hyoki kan in samenwerking met deze personages simpelweg veel waanzinnigere krachten los laten barsten in het heetst van de strijd. De variatie hierin is ook groots. Zo kwam ik een zwerver tegen, genaamd Edo, die als een Mohammed Ali de oppositie in elkaar mepte, terwijl de moslima huisvrouw Tri turrets van bloed uit de grond liet rijzen - om nog maar te zwijgen over agent Blake en zijn minigun van rode bloedcellen.

Naast de afwisseling in speelbare personages, werken de kerncomponenten van de combat ook behoorlijk goed. Om te beginnen kosten alle vaardigheden bloed. Oftewel je moet je eigen health opofferen om speciale krachten op je opponenten af te vuren. Dit zorgt ervoor dat je niet als een malle je speciale aanvallen loopt te spammen. Je moet bedachtzaam met je rode vloeistof omgaan, anders ben je binnen no-time de klos. Gelukkig kan je wel jezelf genezen door bloed te jatten van geslachte bijstanders. Moreel dubieus wellicht, maar nood breekt wet. De absolute hoofdrolspeler in de combat-loop van Slitterhead is echter het parry-systeem. Je krijgt telkens van tevoren te zien waar een vijand je gaat aanvallen. Krijg je een vieze linkse hoek te verwerken of toch een stoot van bovenaf? Je weet het vroegtijdig, maar daarna moet je ook op het perfecte moment pareren. Het is dus niet alleen gebaseerd op reactiesnelheid, maar ook anticipatie en timing. Een aantal keer achter elkaar succesvol pareren en daarna in een soort Ultra Instinct-fase je tegenstanders volledig met de grond gelijk maken; it's a thing of bloody beauty.

Hoe dan ook, de combat kan alleen maar goed zijn als je geduchte tegenstanders hebt. De Slitterheads komen voor in allerlei vormen en maten. Je hebt de ietwat kleinere varianten, die eruit zien als zeeprikken met een paar benen, maar er zijn ook grotere monsters aanwezig. De transformatie is gruwelijk, want de menselijk schulp wordt uiteen gereten en de groteske pure vorm komt eruit gekropen. Deze Slitterheads zijn het interessantst om tegen te vechten. Ze zien er uit als een mix van dieren die we er sowieso al akelig uit vinden zien, zoals razendsnelle bidsprinkhanen, giftige octopussen en lelijke kikvorsvissen, maar daar wordt nog een gezonde dosis demonische uitstraling tegenaan gesmeten. De monsters zijn genadeloos en zetten je constant onder druk. Je moet dus perfect pareren en switchen tussen de vele beschikbare lichamen om een kans te maken. Het zijn memorabele wanschepsels die Godzilla-achtige geluiden uitkermen en je zo nu en dan flinke tikken verkopen. Ze zijn in een notendop uitstekende tegenhangers in deze bloedstollende combat-loop.

Wat een bloedarmoe

Hoewel Slitterhead echt een ton-of-fun is tijdens de combat, kan helaas niet hetzelfde gezegd worden voor elk ander gameplaysysteem die de onorthodoxe horrorgame kent. Laten we beginnen met wat redelijk uit de rode verf springt. Om het narratief te ondersteunen en de personages te ontwikkelen, praten Hyoki en de diverse Rarities middels telepathie tussen de missies door. Wanneer je het dialoog start, leer je meer over de mensen en ontgrendel je nieuwe missies. Soms een beetje eentonig, maar dankzij interessant camerawerk niet een grote straf om doorheen te zitten. Daarnaast is het verkennen van Kowlong ook prima. Soms moet je a la budget Spider-Man door de gebouwen slingeren, voordat je bij de juiste locatie bent. Eenmaal gearriveerd krijg je ook wel eens te maken met rappe achtervolgingen; Slitterheads staan namelijk niet altijd open om een potje te knokken. Ze zorgen voor degelijke variatie en ondanks het feit dat ze niet zo sterk zijn uitgewerkt als de combat, is het acceptabel genoeg.

Echter, wat ik liever niet had gezien waren de stealth-secties die Slitterhead kent. In sommige onderdelen moet je je zeer stilletje een weg banen door een level, maar dit voelt erg onderontwikkeld aan. De game leent zich er niet voor en het voelt dan ook als opvulling. Ja, Bokeh Game Studio gebruikt verder wel de posession-mechanic om de stealth-secties wat kleur te geven, maar het is niet vermakelijk genoeg om meerdere keren doorheen te slenteren. Ik had liever langer de tijd gehad met de combat, maar dat zat er dus niet in. Kijk, ik waardeer de poging om variatie toe te dienen aan de ervaring in Slitterhead. Maar eigenlijk elk moment dat ik niet met de combat aan de gang was, snakte ik daar wel naar. Ik hoefde niet elke keer een therapiesessie af te leggen met de Rarities en ik had al helemaal niet de behoefte om mijn innerlijke Solid Snake los te laten op een nietsvermoedende kerkkliniek. De gameplaysystemen zijn te afleidend van hetgeen wat Slitterhead het beste kan: bloedvergieten.

Beter alleen dan in slecht gezelschap

Ik kan ook niet ontkennen dat ik met best wat moeite Slitterhead in de beginfase doorkwam. De ervaring was vergelijkbaar met mijn eerste uren in Kunitsu-Gami: Path of the Goddess. In deze horrorachtige actie/strategiegame brengt Capcom je naar het exotische verre Oosten en maak je kennis met de geschiedenis van de Japanse folklore. Het bracht onorthodoxe gameplaysystemen met zich mee en in het begin kan dat echt wel even schakelen zijn. Hetzelfde gevoel overviel mij in Slitterhead. De vele systemen die Bokeh Game Studio op je afvuurt kunnen overweldigend aanvoelen, maar zijn uiteindelijk wel noodzakelijk voor de unieke ervaring die deze actiegame op tafel gooit. De ontwikkelaar is zich hiervan bewust en gooit dan ook regelmatig een tutorial over de schutting. Ze gaan hier een beetje te ver in wat mij betreft, want op een gegeven moment heb ik het wel door. Je hoeft niet alles te herhalen en precies voor te schotelen; een beetje player agency wordt namelijk gewaardeerd.

De eigenaardigheden van Slitterhead geven het een vurig karakter waar Bokeh Game Studio schaamteloos aan vasthoudt. Keiichiro Toyama gaf een paar dagen geleden aan dat Slitterhead - net zoals Silent Hill destijds - nog een beetje 'rough around the edges' is. Dit kan ik in ieder geval beamen. Het moment dat je de menu's probeert te navigeren, het narratief probeert uit te vogelen en simpelweg probeert te beseffen wat je nou aan het doen bent, dan ben je al een paar uur verder. Mocht je de review zo ver hebben doorgelezen en jezelf afvragen of deze actiegame te doen is; hou in ieder geval rekening met wat beweegruimte. Geef Bohek Game Studio de kans om je te overtuigen van de kwaliteiten die schuilen binnen Slitterhead. Ja, je gaat vraagtekens hebben bij bepaalde keuzes en het gaat even lastig zijn om door te zetten. Maar ik ben blij dat ik toch mezelf de tijd en ruimte heb gegeven om Slitterhead verder te ontleden. Want eerlijk is eerlijk, hoe dieper ik verzeild raakte in deze horrorgame, des te meer geïnteresseerd ik erin werd.