Review: Warlords of New York Xbox One

Tom Clancy moet een brein hebben gehad dat doemscenario’s, complottheorieën en Koude Oorlog-waanbeelden met simpel goed versus kwaad daarin als leidend ziet. Ubisoft zag hier brood in en sinds jaar en dag zijn zij rechtenhouder van zijn creatieve uitspattingen. Hoewel het misschien geen literatuur is, spreken zijn verhalen wel degelijk tot de verbeelding. The Division is hier één van en inmiddels is Ubisoft bij het vervolg beland op het redelijk succesvolle eerste deel. Korte tijd geleden schreef ik al in de preview van The Division 2 hoe mijn eerste bevindingen waren tijdens de private bèta. Al eerder had ik drie van die wensen op papier gezet in de hoop dat dit nog terecht kon komen in de uiteindelijke game. IJdele hoop in zoverre; de game was immers zo goed als klaar. Inmiddels is de game uit en heb ik weer heerlijk wat uurtjes mogen spenderen als agent van The Division. Dit keer ben ik erop uit getrokken naar Washington DC, de hoofdstad van de Verenigde Staten. De pleuris is daar nog steeds niet opgelost en het is aan jou de taak om de held van de dag te worden. Met toch wel een stortvloed van vergelijkbare games in de afgelopen tijd, is de concurrentie moordend. Houdt deze game stand tussen al dit schietgrage geweld?

Deze Agent staat nog steeds zijn mannetje

The Division 2 borduurt voort op zowel het verhaal als de formule van zijn voorganger. Als Agent van The Division beantwoord jij een noodoproep vanuit Washington. Op dat moment komt het niet echt gelegen uit, maar jij bent de enige hoop in de toch al bange dagen. Washington D.C is opgedeeld in bezette gebieden. Daar kom je Hyena’s, True Sons en Outcasts tegen en als je verder in de game komt, maar pas vanaf level 30, Black Tusk. Het is aan jou om deze facties uit te schakelen terwijl je de medemens ook nog een handje tracht te helpen. Naast jouw eigen basis die je langzaam opbouwt in het Witte Huis, zijn er de bekende safehouses en heb je kleinere Settlements die je vrijspeelt. Deze nederzettingen zijn uit te bouwen door missies te voltooien voor de medemens van deze specifieke kleine gemeenschap. Vanuit hier kan jij meer mensen rekruteren die je nieuwe vaardigheden of andere gameplay-opties geven. Zo dien je in het begin iemand te redden om je te voorzien van crafting en nog veel later iemand om de Dark Zones vrij te spelen. Delen van de kaart zijn opgedeeld in levels, vooral om te laten zien hoe moeilijk de omgeving is. Je kunt er doorheen lopen, maar je legt vrijwel direct het loodje als het ruim boven jouw level zit. Zodoende houdt Ubisoft de game uitdagend, doch ergens gesloten. Dit is niet erg, maar voelt wellicht kunstmatig als je dit vergelijkt met bijvoorbeeld Breath of the Wild. De opbouw van de game is echter uitgebreider dan het eerste deel, maar komt eigenlijk veelal uit op hetzelfde principe. Het komt daarom voor veteranen van het eerste deel over als bekende kost, terwijl nieuwelingen een degelijk systeem van progressie mogen ervaren.

De wereld heeft wel een metamorfose ondergaan. Logischerwijs is de locatie anders, maar ook de gehele uitstraling. Manhatten heeft plaats gemaakt voor onder andere The Mall en het is allemaal overtuigend neergezet. Het lijkt wel alsof Ubisoft de gehele wereld (met name de nederzettingen inclusief kinderen) net wat gedetailleerder en levendiger heeft weten te maken. We zijn van de winter verschoven naar wat lijkt op een nazomerperiode. Veel zon, af en toe een zinderende warmte, om afgewisseld te worden met enorme stormen en stortbuien inclusief dichte mist. Dit geeft de game een nieuwe dimensie en een beduidend andere sfeer waardoor je al snel voor je gevoel een echt andere game voorgeschoteld krijgt. Dit is knap, want het vorige deel stond qua thema al behoorlijk zijn mannetje en hoewel dit deel veelal hetzelfde tot uitvoer brengt, oogt het fris en nodigt het nog steeds uit tot spelen. Ieder hoekje, iedere steeg en elke straat nodigt uit om in zijn geheel te verkennen. De game helpt je hierbij nog steeds door opvallende dingen op te lichten en op de kaart te noteren. Plaatsen van actie, zijmissies en items zoals telefoons en de zogenaamde Echoes worden op de wereldkaart weergegeven, zodat jij altijd snel een nieuw doel voor ogen hebt. De game daagt je uit om te spelen en daadwerkelijk een sterker personage te worden. The Division 2 staat qua gameplay nog steeds zijn mannetje, hoewel er eerlijk gezegd wel sprake is van de aloude formule ‘meer van hetzelfde is beter’.

Endgame, anders nog iets?

Ubisoft heeft echter wel gekeken naar wat anders kon en zag in dat ze variatie in gameplay moest bieden. Als eerste is de character creation uitgebreider en biedt deze optie je meer dan voorheen om je eigen personage te maken. Want laten we eerlijk zijn, de winterjassen en sjaals waren nou niet echt customization van het hoogste niveau. Je hebt meer skills die echt wel tof zijn om vrij te spelen. Deze heb ik al kort toegelicht in mijn preview, want het geeft jou als speler meer vrijheid om een speelstijl te kiezen wat zeker bij de Endgame moet bijdragen. Ben jij een sniper, dan is close range backup in de vorm van een kleine Turret in combinatie met Pulse wel welkom. Wellicht ben jij juist een knal-eerst-en-stel-vragen-later-type. In dat geval kan een shotgun in combinatie met een Seeker Mine wat voor jou zijn. De ontwikkelaar heeft echt zijn best gedaan om meer variatie in speelstijlen te bewerkstelligen en ik moet zeggen dat dit goed is gelukt. Dit komt ook omdat men kritisch heeft gekeken naar het soort vijanden dat de game te bieden heeft. Al snel was de kritiek (en terecht) dat vijanden al snel tot niets anders dan kogelsponzen waren verheven. Dit heeft de ontwikkelaar op willen lossen door deze vijanden, met name de eindbazen, van verschillende speelstijlen te voorzien. In plaats van trage logge vijanden, zitten er ook vlugge Japie’s tussen die jou moeten doen na laten denken welke speelstijl je nu het beste kan hanteren. Shotguns, SMG’s of Assault Rifles maken nu wel degelijk een verschil. Ter illustratie: deel één heb ik prima kunnen spelen met alleen assault rifles zonder ook maar van tactiek te veranderen. Dit is nu echt wel andere koek.

Dat is echter niet het enige dat anders is. De game heeft nu namelijk ook Control Points en Strongholds. Dit zijn gebieden met lekkere loot, maar deze worden wel beschermd door sterke en vooral veel vijanden. Dit volgt eigenlijk wel snel een vast patroon. Schakel een aantal vijanden uit en raap je loot bijeen. Een variatie hierop is dat je nog een zwerm aanvallers moet afweren, maar daar blijft het dan wel een beetje bij. De Settlements zijn nieuw en kan je dus uitbreiden op je eigen tempo. Hoewel dit geen verplichting is, kan het jouw personage snel voorzien van betere gear, kan je hierdoor sneller levelen en nota bene jouw eigen thuisbasis verbeteren. Dit zorgt ervoor dat je klaar bent voor het meest belangrijke onderdeel als je het Ubisoft mag vragen, de Endgame. De Endgame moet hetgeen zijn dat vooral de veteranen moet plezieren. Zonder al te veel prijs te willen geven, is dit op zich wel content waar je naar uitkijkt. Het maakt de game heftiger en uitdagender en zelfs het opnieuw spelen van uitgespeelde missies wordt een geheel nieuwe uitdaging. Zelfs de Dark Zones krijgen hiermee te maken. De Endgame is vooral hetgeen wat met meerdere spelers gespeeld dient te worden. Het is te doen voor de meest doorgewinterde speler, maar is aanzienlijk beter en leuker met meerderen. The Division 2 is juist gemaakt voor meerdere spelers en is nog uitgebreider geworden. Je kunt namelijk bij het bereiken van level 30 kiezen voor een specialisme en dit dus verder uitbreiden. Je speelstijl wordt misschien wel leidend voor jouw wijze van spelplezier. En dit is juist wat je wilt als gamer, toch?