Preview: No Straight Roads - De kracht van muziek

De stad redden door het spelen van je favoriete muziek. Door te luisteren naar het ritme van de muziek, versla jij je vijanden. Dat klinkt nog eens leuk! Ik kreeg de kans om de demo van No Straight Roads te spelen waar dit allemaal gebeurt. Mijn eerste bevindingen zijn vrij positief, op een paar kritiekpuntjes na. Maar als het om creativiteit gaat, dan ben je hier op het juiste adres. In deze preview ga je hier alles over lezen.

WELKOM IN VINYL CITY
Vinyl City is de stad waar het verhaal zich afspeelt. De stad is in handen van NSR (No Straight Roads), een platenlabel dat af wil van alle non-elektronische muziek. Maar dat willen we helemaal niet, want wat is daar nou leuk aan? Zo denken Mayday en Zuke er ook over. Samen vormen zij het rock-duo Bunk Bed Junction en gaan zij in opstand tegen NSR. Om hun missie te laten slagen, moeten zij elke baas verslaan die elk een district van de stad beheersen. In de baasgevechten bevinden zich drones die variëren van springende robotjes tot aan vliegende drones met laserstralen. Aanvallen van drones kunnen ontweken worden door te luisteren naar het ritme van de muziek. Op deze manier kan je ook je kansen vinden om drones kapot te slaan of kapot te schieten door het oppakken van muzieknoten. Wanneer je een baas hebt verslagen, dan ontvang je een Platinum Disc, collectibles en krijg je fans erbij, afhankelijk van de score die je hebt behaald. Daarna keer je weer terug naar Vinyl City om je voor te bereiden op de volgende baasgevechten.

Wat mij het eerste opviel aan de game, is dat er een optie is om het met z'n tweeën te spelen. Deze optie heb ik niet uitgeprobeerd, maar ik kan mij voorstellen dat het de gevechten een stuk makkelijker maakt. In het geval dat je alleen speelt, speel je als de gitarist Mayday of de drummer Zuke. Mayday is een heavy hitter, dus haar aanvallen zijn langzamer, maar richten tegelijkertijd meer schade aan. Daarentegen is Zuke een combo attacker, waarvan zijn aanvallen sneller zijn en tegelijkertijd zwakker. Ik was vooral aan de slag geweest met Mayday, maar je kunt elk moment wisselen van personage. Mijn eerste indruk van de game was nog niet erg positief. Het concept vond ik wel interessant en grafisch ziet het er ook erg goed uit. Het spel heeft een cartoonachtige stijl met veel kleurrijke elementen. Wat mij echter stoorde, is dat je buiten de gevechten om niet veel te doen had. Ik kon enkel naar voren of naar achteren lopen en een beetje springen en rollen. Daarnaast zit er tijdsvertraging tussen de dialogen door en lopen de mondbewegingen van de personages niet synchroon met het stemgebruik. En als de dialogen toch lang duren, dan had ik graag wat meer diepgang gezien in de dialogen. Dit ontbrak voor mijn gevoel echter in de demoversie.

DE VERRASSINGEN HOUDEN NIET OP
Wat ben ik blij dat ik de hoop niet heb opgegeven. Na het verslaan van de eerste baas ben ik aardig goed verrast. Vinyl City is een stuk uitgebreider dan ik had verwacht. Ik hoefde niet meer tweedimensionaal te lopen en de objecten in de stad hebben ook nog een eigen functie. Zo kun je mini-qwasas verzamelen in de stad, energiekernen die je op bepaalde plekken in Vinyl City kunt inleveren in ruil voor fans. Ineens zijn er ook mensen waar je mee kunt praten, waarvan sommigen ook van nut zijn voor de baasgevechten. Daarnaast krijg je toegang tot de 'sewer', een riool met verschillende kamers die allemaal hun eigen functie hebben. Zuke's Workshop is één van die handige kamers, waarbij je met verzamelde stickers en mods je personages kunt upgraden of speciale aanvallen kan laten doen. Of je gaat naar de Underground Gig, waar je de skill tree van Mayday, Zuke of als koppel kunt uitbouwen met behulp van je fan-power.

Na het verkennen van elk kamertje en hier en daar bezig geweest te zijn om Mayday en Zuke te versterken, was ik weer helemaal klaar voor het volgende baasgevecht. Hoewel je vrij makkelijk de weg weet in de stad, is het toch handig dat je een kaart hebt. Zo kun je zien waar je moet zijn voor het volgende baasgevecht. Eenmaal daar aangekomen, werd ik weer opnieuw verrast. Ik verwachtte een zelfde soort idee als het eerste gevecht, maar dat bleek totaal niet zo te zijn. Het eerste gevecht speelde zich af op een ronddraaiende plaat, maar dit keer moest ik telkens naar verschillende platformen om dichterbij de baas te komen. Het hele level zag er totaal anders uit en de baas veranderde een paar keer van vorm. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het nog een hele uitdaging vond om dit level te halen, wat ik alleen maar leuk vind.

VOORLOPIG OORDEEL VAN CELINE MAN
Ik heb me uiteindelijk heel erg vermaakt met deze demo. Wat begon als een leuk concept met een simpele uitwerking, werd een creatieve uitspatting op grafisch gebied tot aan de functies in het spel. Stiekem hoop ik nog dat de dialogen meer uitgewerkt worden, maar verder zie ik alleen maar potentie in de game. Ik ben nu vooral erg benieuwd hoe alle andere baasgevechten eruit zien, maar daar komen we snel genoeg achter. No Straight Roads komt op 30 augustus uit voor de PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en pc. In de tussentijd ga ik een maatje vinden die dit spel samen met mij wil rocken!