Series: The Last of Us - Een impactvolle serie van hoge kwaliteit

Het is voorbij en we moeten door met ons leven. De laatste aflevering van The Last of Us kwam deze week uit en daardoor zijn de maandagen weer wat donkerder. De afgelopen weken vond ik het verschrikkelijk om te moeten wachten op een nieuwe aflevering, maar het was absoluut de moeite waard. De HBO-series The Last of Us heeft laten zien hoe goed een game adaptatie kan zijn, want het is van zeer hoge kwaliteit. Er zullen weinig series zijn die daaraan kunnen tippen en daardoor wordt het lastig om weer in een nieuwe serie te duiken. Er is een bekende quote van Dr. Seuss die luidt als volgt: “Don't cry because it's over, smile because it happened.” En dat is eigenlijk de beste samenvatting van The Last of Us. Tijd dus om te kijken waarom de serie zo goed is. Je hoeft niet bang te zijn voor spoilers, want die worden in deze review vermeden.

Het verhaal in het kort

Mocht de naam The Last of Us je niets zeggen dan moet je weten dat de serie is gebaseerd op de populaire game van Naughty Dog. De game verscheen in 2013 voor de PlayStation 3 en heeft sindsdien een remaster en een remake gekregen. In samenwerking met HBO en Craig Mazin heeft Neil Druckman, de bedenker van het verhaal, ervoor gezorgd dat we nu op een andere manier kunnen genieten van het verhaal. In The Last of Us weet een fungus zichzelf zodanig te muteren dat het mensen kan besmetten. Hierdoor vindt er in het jaar 2003 een uitbraak plaats over de gehele wereld. De geïnfecteerden zijn geen zombies, want ze worden aangestuurd door de fungi, die de naam Cordyceps draagt. In de eerste aflevering van The Last of Us krijgen we een uitgebreide uitleg over deze echt bestaande fungi. Later in de serie wordt het duidelijk gemaakt hoe de uitbraak heeft kunnen gebeuren en welk effect het heeft gehad op de wereld.

Je zou denken dat de serie draait om deze geïnfecteerden, maar eigenlijk zijn ze een bijzaak. Tijdens de uitbraak maak je kennis met Joel en wanneer we twintig jaar vooruitschieten in de tijd, gaat het nog steeds over hem. Hoewel hij op zoek is naar zijn broertje, moet hij samen met Tess een jong meisje uit de stad smokkelen. Ellie is bijzonder en het is belangrijk dat ze naar het kantoor van de rebellengroep, de Fireflies, wordt gebracht. Dit gaat niet zonder slag of stoot. Joel heeft in eerste instantie helemaal geen behoefte aan het smokkelen van Ellie. Gedurende de serie merk je dat Joel en Ellie naar elkaar toe groeien en een band met elkaar krijgen. Een band die voor beiden bijzonder is, want ze hebben allebei traumatische gebeurtenissen meegemaakt. Iemand vertrouwen en binnenlaten is daardoor nogal lastig. In de top 10 van verschillen tussen The Last of Us de game en de serie benoem ik grootste veranderingen, maar veel scènes zijn precies hetzelfde. De serie focust ontzettend veel op het verhaal, de relaties en de verbondenheid tussen bepaalde personages. Hierdoor is het geen actie serie, hoewel er wel vechtscènes aanwezig zijn. Over het algemeen kun je de serie ook niet eng noemen, want het mist de spanning die de game wel had.

Een beter beeld van de wereld

Doordat The Last of Us een game adaptatie is, waren er van tevoren veel zorgen. De meeste game adaptaties zitten niet goed in elkaar, maar Neil Druckmann en Craig Mazin laten geen steken vallen. Een voordeel van een serie is dat je eenvoudig tussen verschillende personages kunt wisselen. Hoewel Joel en Ellie de hoofdrol hebben, biedt dit kansen voor de overige personages. Die kansen worden aangegrepen, want we krijgen het achtergrondverhaal van Frank en Bill te zien, zien een verzetsgroep in actie en krijgen meer informatie over Henry en Sam. Deze momenten zijn vooral belangrijk voor fans van The Last of Us, want die zijn al bekend met deze personages. Door de vernieuwde scènes en extra informatie worden ook zij verrast en krijg je een beter beeld van de wereld.

De game heeft altijd gedraaid om verbondenheid en relaties, en dat weet de serie fantastisch neer te zetten. Het helpt ook dat Ellie en Joel door twee fantastische acteurs worden gespeeld. Het is overduidelijk dat Bella Ramsey en Pedro Pascal weten wat ze doen en daardoor zien we een prachtige versie van Joel en Ellie. Je kunt niet anders dan deze twee personages in je hart sluiten en daardoor is het soms even schrikken als een aflevering over een ander personage gaat. Tegelijkertijd laat het de mooie momenten van de wereld na een uitbraak zien. Ik ga de serie niet als spannend omschrijven, want in de game was dit veel meer aan de orde. Er zijn namelijk een stuk minder geïnfecteerden in de serie en die zorgen juist voor de enge momenten. De scènes waarin ze wel zitten, zijn zeker spannend en hebben veel impact. Op het moment dat de eerste Clicker in beeld verscheen, zat ik op het puntje van mijn stoel en hield ik mijn adem in. Dat was pas een intense scène. Juist doordat we telkens verdrietige, vrolijke of rustige momenten hebben, komen de vechtscènes een stuk harder aan. De episodes duren tussen de vijfenveertig en negentig minuten, en elke keer vond ik het veel te kort. Voor je het weet is een aflevering alweer voorbij, omdat je zo in de wereld en het verhaal wordt gezogen. Dat begint al met de prachtige intro, waar ik nog steeds niet genoeg van krijg. De soundtrack van de game was al prachtig, maar de nummers in de serie zijn van net zo'n hoge kwaliteit. Dat kan ook niet anders, want Gustavo Santaolalla heeft weer meegewerkt. De nummers Long Long Time en Never Let Me Down Again zijn te horen tijdens de serie en zijn prachtig verbonden met het verhaal. Naast de soundtrack speelt muziek dus een grote rol in The Last of Us en het is interessant om het verband tussen de muziek en de scène te leggen.
 

De hoge kwaliteit van de serie

De kwaliteit van de serie en de adaptatie wordt gewaarborgd, doordat Neil Druckmann heeft meegewerkt aan de serie. Daarnaast is Craig Mazin niet alleen goed in zijn werk, hij is ook een grote fan van The Last of Us. Ze hebben ervoor gekozen om zoveel mogelijke scenès uit de game helemaal na te maken en de serie maakt daardoor zo min mogelijk gebruik van CGI. Het wordt vooral gebruikt voor de achtergrond, wat bijvoorbeeld te zien is in aflevering zeven. Een gedeelte van het winkelcentrum is gemaakt met deze techniek. Hierdoor vinden de scènes in het bos, ook daadwerkelijk in een bos plaats. Er zijn veel onderdelen van de wereld opnieuw gebouwd, zodat de acteurs echt in de scène staan. Doordat de geïnfecteerden gespeeld worden door echte mensen en dus protheses dragen, zijn ze nog enger. De acteurs lieten zelfs weten dat het niet moeilijk was om tijdens deze scènes bang te zijn. Deze combinatie aan keuzes maakt de serie nog beter, want de wereld is ontzettend gedetailleerd. Grote delen van de steden zijn vervallen. De natuur heeft de overhand genomen en het is te zien dat er veel geplunderd is. FEDRA heeft de overhand in de veilige zones, maar er zijn ook verzetsgroepen, plunderaars en mensen die op hun eigen manier overleven. Hoewel de Fireflies maar twee keer echt aanwezig zijn in de serie, is hun invloed wel degelijk duidelijk. Hun leuzen worden op straat gefluisterd, er hangen posters en de muren zijn beklad met het logo. Veel van de posters en papieren die getoond worden uit de serie, zijn volledig overgenomen uit de game.

Door deze details en de levendigheid van de wereld is The Last of Us een serie van hoge kwaliteit en dat draagt alleen maar bij aan het kijkplezier. De details gaan zelfs nog een stukje verder, want de eerste aflevering is niet alleen een introductie. Je krijgt hier niet alleen te horen over Cordyceps, de uitbraak en hoe de wereld twintig jaar na de uitbraak is veranderd. Veel van de afleveringen die hierna komen, borduren voort op details uit deze aflevering. Ik heb beloofd dat ik geen spoilers zou geven, dus daar ga ik mij aan houden. Het is in ieder geval fantastisch om in een latere aflevering erachter te komen dat de hint al in de eerste aflevering werd gegeven. Hierdoor is het ook leuk om de serie nogmaals te bekijken, want dan valt er veel meer op. Wat The Last of Us ook goed doet, is het vertellen van het verhaal. En dan heb ik het niet direct over het verhaal van de serie zelf. In elke aflevering wordt een specifiek verhaal verteld, waardoor er een duidelijk begin en einde is. Echte cliffhangers zijn daardoor niet aanwezig en dat heeft de serie ook niet nodig. Je wordt zo in een aflevering en het verhaal gezogen dat je niet kunt wachten op de volgende aflevering. Wanneer je deze review leest dan kun je The Last of Us zonder problemen bingewatchen, maar ik moest elke keer een week wachten. De wereld is gevaarlijk en meedogenloos, en dat wordt duidelijk gemaakt in de serie. Je kunt dus gerust met een doos zakdoekjes de afleveringen kijken, want die ga je nodig hebben. Er zitten namelijk veel emotionele scènes in en die zitten vaak aan het eind van een aflevering.

De laatste aflevering

De laatste aflevering is maar vijfenveertig minuten en is daardoor ook de kortste aflevering van de hele serie. Dit is jammer, want ik had graag nog wat meer tijd met Joel en Ellie doorgebracht, maar er zijn geen belangrijke scènes uitgehaald. Man, wat was ik blij om te zien dat de populaire giraffe- scène gewoon aanwezig was en we Ellie weer een keer zien lachen. De reis die Joel en Ellie hebben gemaakt vindt ook op emotioneel gebied plaats en de laatste aflevering toont dat op alle fronten. De gamers hebben de lange reis samen met Joel en Ellie gemaakt en hebben daardoor meer tijd met deze twee fantastische personages doorgebracht. Het enige minpunt van de serie en de laatste aflevering is dan ook dat een groot gedeelte van de reistijd niet plaatsvindt. Joel en Ellie hadden echt wel door wat meer tunnels of simpelweg het platteland mogen reizen. Op die manier hadden we ook wat meer geïnfecteerden gezien.

We krijgen eindelijk officieel te weten wat de reden is voor de immuniteit van Ellie en wat er is gebeurd met haar moeder. We wisten al dat Marleen er was om voor Ellie te zorgen, maar de specifieke details waren onbekend. De serie houdt de eer van de game hoog en daardoor is het mooi om te zien dat de stemacteurs van Joel en Ellie een rol spelen in de serie. In aflevering zeven zagen we Troy Baker al voorbijkomen en Ashley Johnson zit in de laatste aflevering. Als fan wist ik al hoe de aflevering zou eindigen, maar toen All Gone op de achtergrond begon te spelen en we Joel in actie zagen werd de brok in mijn keel steeds groter. De aflevering was kort, maar het eerste seizoen wordt prachtig afgesloten. 

Tijd om de game weer te spelen

Het tweede seizoen van The Last of Us is ondertussen al officieel aangekondigd en dat belooft wat voor de toekomst. Met het eerste seizoen hebben ze laten zien dat ze niet bang zijn om dingen te veranderen en andere personages meer aandacht te geven. Tegelijkertijd zijn alle belangrijke en populaire scènes hetzelfde als in de game. Zo hoort een game adaptatie te zijn! Aangezien ik al weet wat er in het tweede seizoen gaat gebeuren weet ik niet of ik daar mentaal al klaar voor ben, maar mijn honger voor The Last of Us is nog niet gestild. Dankzij de podcast en behind the scenes video’s hebben we meer inzicht gekregen en daardoor is het tijd om de game weer op te starten. Het is ondertussen wel duidelijk geworden dat ik The Last of Us voor iedereen aanraad. Zelfs als je geen fan bent van The Last of Us kun je er niet omheen dat de serie van zeer hoge kwaliteit is. Het is voor mij dan ook de beste serie van de afgelopen jaren.