Terugblik: Waarom de eerste Assassin's Creed games zo geliefd zijn

Het is je waarschijnlijk niet ontgaan dat Assassin’s Creed Mirage totaal niet lijkt op de laatste drie Assassin’s Creed games. Ondertussen kijkt elke fan met smacht uit naar deze titel en is het duidelijk geworden dat we teruggaan naar de roots van de franchise. Maar wat zijn nu precies de redenen dat de oude Assassin’s Creed games zo geliefd zijn? Wat zijn de onderdelen waar de fans naar terug willen, terwijl een groot gedeelte aan het eind juiste schreeuwde om verandering? In deze terugblik kijken we samen naar die vragen en geef ik er antwoord op.

Een goed verhaal met interessante personages

Het begon allemaal met Altair, maar we hebben meer interessante personages voorbij zien komen. De sluipmoordenaar die het hart van de fans heeft weten te veroveren is Ezio. Dat is helemaal niet zo gek, want hij kreeg maar liefst drie games. Hij maakt hierdoor een grote groei door en was belangrijk voor de Brotherhood. Hij begon als iemand die zijn familie wilde wreken en werd vervolgens een Master Assassin. De laatste speech van Ezio toont dit prachtig, maar je ziet het bij meerdere hoofdpersonen voorbij komen. Connor kijkt dan weer met weemoed terug naar zijn gevecht met de Tempeliers, maar laat tegelijkertijd zien dat hij nooit stopt met vechten voor een betere toekomst. Arno is niet het interessantste personage van de lijst, maar ook hij volgt zijn eigen weg en vindt een nieuwe betekenis voor The Creed. Nothing is True, Everything is Permitted is volgens hem geen toestemming, maar een waarschuwing. Iedere sluipmoordenaar vindt uiteindelijk zijn eigen weg in de Brotherhood en geeft zijn eigen betekenis aan The Creed. Ik ben nooit extreem fan geweest van Desmond, maar het is wel dé hoofdpersoon in de moderne tijd. Zijn verhaal is ontzettend belangrijk geweest voor Assassin’s Creed, maar na zijn dood speelde de moderne tijd een kleinere rol. In de oudere games zagen we ook personages voorbij komen die in het begin geen onderdeel waren van de Brotherhood. Het beste voorbeeld is Edward. Een diep en goed uitgewerkt personage dat een mooi einde kreeg aan het einde van Black Flag. Zijn verhaal bood daarnaast meer diepgang aan Assassin’s Creed III.

Door de personages was het eenvoudig om je in te leven en het verhaal was hier goed omheen gebouwd. Het volgde een lineair pad, waardoor de bekende verhaaltechnieken voorbij kwamen. De Tempeliers zijn simpel gezegd altijd de vijand geweest en de Pieces of Eden moesten uit hun handen blijven. Het belang van deze Pieces of Eden werd vooral door Desmond duidelijk gemaakt. Om het allemaal ingewikkelder te maken was er ook nog de invloed van de Isu. De verschillende soorten main quests zorgde voor wat afwisseling. Van het volgen van een personage, tot het verkennen van een fabriek of ondergrondse tempel. Met daarbij vaak extra uitdagingen waar ik echt een hekel aan had. Deze had je nodig om de hele DNA-string van de animus te vullen. Ja, in de eerdere games werd het altijd duidelijk gemaakt dat je in de animus zat. Daardoor zag je ook de blokken aan de rand van een stad, want de animus laadde dat gedeelte van de wereld niet. De Assassin’s Creed games hebben altijd een historische insteek gehad. In de eerdere games speelde het verhaal zich dan ook af tijdens een belangrijke historische gebeurtenis. Dit had veel impact op de sluipmoordenaars en de Brotherhood. Denk aan de renaissance en de macht van de Borgia’s, de industriële revolutie, Amerikaanse Burgeroorlog en Franse Revolutie. De tijdperken in Origins, Odyssey en Valhalla zijn voor historische liefhebbers interessant, maar de gebeurtenissen zijn niet impactvol genoeg voor het verhaal en de Brotherhood. Wat het verhaal direct minder interessant maakt. 

Een compacte, maar volle wereld

In de afgelopen jaren zijn we in verschillende soorten steden beland. In de eerste Assassins Creed waren dit Jeruzalem, Akko en Damascus. In de meeste games werd de focus gelegd op een grote stad met daarnaast een uitstapje naar een ander gebied. Zo konden we Rome, London en Parijs verkennen. Het voordeel van een stad, is dat de map nogal compact is. Alles staat dicht bij elkaar en er zijn geen grote, lege gebieden waar je doorheen moet reizen. Ik ga er straks nog dieper op in, maar een stad leent zich ook perfect voor parkour en stealth. Er was ook altijd genoeg te doen in de stad. De oudere Assassin’s Creed games hadden sidequests en allerlei verzamelobjecten. Het verschil is alleen dat deze een stuk beter verbonden waren met het verhaal, het tijdperk en de personages. Ik weet dat er mensen zijn die het vinden van de veren in Assassin’s Creed II en Brotherhood echt verschrikkelijk vonden, maar het is wel mooi gelinkt aan Ezio. Hij verzamelde deze in het begin namelijk voor zijn jongere broertje Petruccio. Wanneer hij sterft en zijn moeder in stilzwijgen valt, wordt het verzamelen van de veren een manier om zijn moeder door de rouw heen te helpen. Het blijft een simpel verzamelobject dat je met frustratie of plezier verzamelt, maar er zit wel diepgang in. De brieven, posters en andere objecten gedurende de oudere games boden vaak ook een kijkje in de wereld en de lore.

Hetzelfde geldt voor de sidequests. Deze waren vaak interessant en waren niet de typische opvulling die je in RPG’s vaak genoeg tegenkomt. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat alle sidequests altijd even leuk waren en er veel variatie inzat. Ze waren echter wel goed geschreven en introduceerde nieuwe personages. Eén van de onderdelen die ik altijd erg tof heb gevonden, is de impact die je had op de wereld. Zo zorgde het reputatiesysteem ervoor dat ze je direct aanhielden als je gewoon op straat liep. Daarnaast was de stad vaak verdeeld in verschillende districten. Het was vervolgens aan jou om deze districten te bevrijden. Met Ezio moest je dan de torens van de Borgia’s neerhalen en de kapitein verslaan. Waardoor je vervolgens de winkels kon kopen en de monumenten kon opknappen. Niet alleen zorgde dit voor geld in je buidel. Je hoefde dan ook niet de hele stad door om je ammunitie in een winkel bij te vullen. In Assassin’s Creed Syndicate moest je dan weer de macht van de bendes overnemen. Hierdoor moest je met Jacob een bendeleider met je vuisten bewerken, terwijl Evie kinderen uit de fabriek haalde. Het upgraden van je hide-out kwam ook vaak genoeg voor. In Assassin’s Creed Blackflag kon je bijvoorbeeld je schip helemaal upgraden, maar ook het eiland waar de piraten naartoe kwamen.

De focus lag op parkour, stealth en assassination’s

Doordat de focus lag op een stad, had dat positieve invloed op de drie belangrijkste gameplay-elementen uit de franchise. Parkour, stealth en de assassination’s maken een Assassin’s Creed game helemaal af. Laten we dat rijtje eens afgaan. Al vanaf het begin van de franchise moest je als sluipmoordenaar over de daken door de stad navigeren. Er waren altijd wel waslijnen, uithangborden of andere uitsteeksels waar je aan kon hangen. Op deze manier hoefde je in principe de straat niet eens aan te raken. De daken leende zich ook uitstekend voor de main quest, want van bovenaf kon je eenvoudig iemand volgen. Er is daarnaast niets leukers dan het beklimmen van de bekende monumenten. Denk aan het Colosseum of de Notre-Dame. Gedurende de franchise wist Ubisoft het parkour steeds meer te verbeteren. Het is uiteindelijk Assassin’s Creed Unity geweest waarin het hoogtepunt werd behaald. De vrijheid die je kreeg met het springen en beklimmen van de daken zorgde ervoor dat het fantastisch was om over de daken van Parijs te lopen. Het was ook direct de laatste echte oude Assassin’s Creed game. De sluipmoordenaars hadden vaak toegang tot verschillende tools om eenvoudig op een dak te komen of naar een ander dak te springen.

Het tweede punt is stealth en dat is logisch. We work from the dark to serve the light, is niets voor niets onderdeel van The Creed van de sluipmoordenaars. Je moet je verbergen en de Brotherhood beschermen, en daardoor verberg je je in het volle zicht. Dit doe je door jezelf in een groep van monniken te verbergen, rustig op een bankje te zitten of natuurlijk in een kast of hooiwagen te springen. Vanuit hier was het dan mogelijk om iemand te vermoorden. Om het allemaal wat makkelijker te maken kreeg Ezio toegang tot speciale rookbommen. Om vervolgens in Revelations nog meer bommen tot zijn beschikking te krijgen. De tools die je kreeg waren logische wijze gebonden aan je werk als sluipmoordenaar. Evie was dan weer zo vaardig dat ze geruisloos kon sluipen. Terwijl Arno de vaardigheid had om zich te verkleden als een normale burger of soldaat. Uiteraard kon je jezelf ook verbergen achter kleine muurtjes en moest je op die manier langs wachters sluipen. In Assassin’s Creed Unity en Syndicate kreeg je daarnaast meer vrijheid om een gebouw te infiltreren. In plaats van alleen de uitgestippelde route te volgen.

De assassination’s maken de cirkel rond, want dit is in principe gekoppeld aan stealth en het parkour. Het is namelijk altijd mogelijk geweest om een vijand van boven of onderaf te vermoorden. In sommige games moest je dit vrijspelen door het verhaal te volgen of juist door de vaardigheid te kopen. Je kon dan aan een rand hangen en een vijand met de Hidden Blade neersteken en vervolgens op de straat laten vallen. Vanuit een hooiwagen kon je ongezien iemand die langsliep neersteken en in de hooibaal trekken. Het zijn deze assassinations die werden gebruikt tijdens de main quest en daardoor een belangrijk onderdeel zijn van de gameplay. Bij een belangrijk persoon werd je dan getrakteerd op een mooie animatie en segment uit de Animus. In bijvoorbeeld Unity zijn er ook verborgen assassinations aanwezig, waarbij je een geschikte plek moest zoeken en de persoon op een nog betere manier kon vermoorden.

De kritiek rondom de oude games

Na de Ezio trilogie kreeg elke Assassin’s Creed een nieuw gebied, verhaal en een nieuw personage. Met daarbij vernieuwingen omtrent de gameplay. In Assassin’s Creed 3 konden we opeens in bomen klimmen, speelde sneeuw een rol en kon je door kamers van een huis lopen. Met Black Flag introduceerde Ubisoft opeens een grote open wereld die je voornamelijk met je schip moest verkennen. De naval combat in die game was zo goed dat het nog steeds één van de beste piratengames is. In Unity probeerde Ubisoft om de toen huidige consoles en pc-hardware te testen door honderden mensen op straat te zetten. Om zo de Franse Revolutie na te bootsen, iets wat in de eerste weken vooral zorgde voor veel bugs. Gedurende de franchise zijn er dus vernieuwingen en verbeteringen gekomen, maar de echte basis van de gameplay bleef grotendeels gelijk. Missies als het volgen van een personage, terwijl je niet gezien mag worden. Het vermoorden van verschillende targets met een speciale assassination. En natuurlijk het beklimmen van de torens om zo te zien wat er in dat gedeelte van de map allemaal te doen is. Het hielp daarbij ook niet dat Desmond niet langer onderdeel was van de moderne wereld en dat de charismatische Ezio werd opgevolgd door sluipmoordenaars die niet allemaal een even goed verhaal hadden. Van Assassin’s Creed tot en met Assassin’s Creed Black Flag was er een duidelijke opvolging van het verhaal of was de link duidelijk met de eerdere games. Ook dit begon langzaamaan naar de achtergrond te verdwijnen.

Daarom vond een gedeelte van de fans dat het tijd werd voor vernieuwing. Niet veel later kregen we dan ook de eerste open-wereld RPG met de naam Origins, die relatief goed werd ontvangen. Het voelde nog als een Assassin’s Creed game, maar dan in een compleet ander jasje. Die formule werd echter omgegooid met Odyssey en Valhalla, waardoor de cirkel weer rond is. Fans willen nu weer terug naar de oudere games van de franchise. En dat lijkt Assassin’s Creed Mirage nu te bieden. We krijgen een personage dat echt onderdeel is van de Brotherhood. De stad is weer compleet ontworpen voor stealth en parkour. De map lijkt weer compact te zijn, waardoor je niet uren bezig bent met reizen. Assassin's Creed Mirage krijgt klassieke assassinations en daardoor zijn je vijanden ook direct dood. De gameplay gaat dus terug naar de core en naar de succesformule die Ubisoft hanteerde in de eerdere games. Met Assassin’s Creed Origins hebben ze laten zien dat het wel dergelijk mogelijk is om beide kanten met elkaar te combineren. De fans krijgen nu echter eerst een traktatie die ze gewend zijn.

Zo blijkt maar weer. Er zijn nog genoeg redenen waarom de oude Assassin's Creed games zo geliefd zijn. Het feit dat Ubisoft veel van de belangrijke kenmerken niet heeft verwerkt in de laatste twee games draagt er alleen maar aan bij. Om het nog even voor je op te sommen. Er was in de oudere Assassin's Creed games altijd sprake van een goed lineair verhaal met interessante personages dat zich afspeelde tijdens een belangrijke historische gebeurtenis. Er stond vaak een stad centraal, maar het belangrijkste is dat de map compact was en er tegelijkertijd genoeg te verkennen viel. Qua gameplay draaide het altijd volledig om parkour, stealth en assassination's. Heb jij al deze kenmerken gespot in de gameplaytrailer van Assassin's Creed Mirage?