Monster Hunter Wilds review - Om wild van te worden

Waar ik een paar weken geleden nog van start mocht met een hands-on preview van Monster Hunter Wilds, mocht ik niet heel lang daarna van start met de daadwerkelijke Monster Hunter Wilds review. Een groot genoegen is gebleken, want Monster Hunter Wilds lost alle beloftes in tweevoud in. Voor de fan is dit een niet te missen deel binnen de franchise, maar ook voor nieuwkomers is dit een welkome toevoeging in een langlopende, ietwat ontoegankelijk, doch te gekke franchise. Trek de whetstones uit de la en slijp de messen, dit is de Monster Hunter Wilds PlayStation 5 recensie!

In een land hier ver vandaan

Zoals gewoonlijk reizen we in deze nieuwe Monster Hunter af naar een nieuwe wereld. De Eastlands werd onbewoond geacht, maar na een korte introductie komen we erachter dat de wereld levendiger is dan verwacht. Deze Eastlands worden namelijk bewoond door stammen die in harmonie met de natuur leven. En hoewel er monsters door de omgevingen struinen, heeft iedere stam zo een eigen manier gevonden om hier mee om te gaan. Tenminste, tot de Eastlands worden aangevallen door een mysterieus monster dat de naam “The White Wraith” draagt. Tijdens de gewelddadige aanval van het monster weet Nata, een jong jongetje, te ontsnappen om vervolgens te eindigen in de uitgestrekte woestijn van de Windward Plains. Een locatie waar de Hunter en diens Avis Unit toevallig voorbij struinen. Dit zet het hele verhaal in gang, waarbij de mysterieuze Nata thuisbrengen ons hoofddoel is. Natuurlijk ontrafelt zich een compleet plot wat zo’n twaalf uur tijd in beslag neemt alvorens je de credits ziet rollen. En na die twaalf uur, begint de game eigenlijk pas echt.

Voor wie niet bekend is met de Monster Hunter-franchise; in deze games speel je als een ‘Hunter’. Deze hunters maken deel uit van een gilde die de mensheid behoedt van monsters. Dat doen we met gigantische wapens die we fabriceren van de monsters die we weten te verslaan. Het doel van de game is om zoveel mogelijk monsters te slachten om zo de perfecte gear te craften. Alles over de gameplay, leggen we je haarfijn uit in de Alles wat je moet weten over Monster Hunter Wilds. In totaal zijn er veertien verschillende wapens met eigen voor- en nadelen. “Lekker boeien”, hoor ik je denken, maar die veertien wapens zijn compleet anders van elkaar. Zo moet je denken aan gigantische Bowguns, waarmee je vijanden bestookt met artillerie op de lange afstand, een gigantisch zwaard voor het meer grove hakwerk of de dual blades voor wat close combat. Mocht je echter meer willen lezen over deze wapens, dan vertellen we je er alles over in deze Monster Hunter Wilds wapens guide. Deze wapens bestaan echter al geruime tijd en zoals gewoonlijk werken deze weer subliem. Nog beter, in Monster Hunter Wilds kunnen we een alternatief wapen uitrusten. Deze dragen we mee in de zadeltas van een eigen “Seikret”, een mount die zich door het ruige terrein kan manoeuvreren. Beiden een waardevolle toevoeging. De Seikret brengt je namelijk snel van punt A naar punt B en draagt dus ook nog eens additionele items met zich mee. Daarnaast kan je tijdens het chasen van een monster, rustig de messen slijpen of potions consumeren. De Seikret navigeert zichzelf namelijk (indien je ervoor kiest) naar het punt van bestemming. Hierdoor kan je rustig de item pouch aanpassen, zonder het verlies van voortgang. Het tweede wapen is wat mij betreft een godsgeschenk, situaties slaan namelijk snel om en een tweede wapen biedt dan net wat meer flexibiliteit.

Variatie van spijs doet eten

Twaalf uur lang, dat is de tijd die ik heb gespendeerd aan het verhaal alvorens ik de credits zag rollen. Zoals ik echter ook al zei, is dat slechts het begin van de game. Na het rollen van de credits laat Capcom namelijk de teugels los en zeggen ze praktisch “hier is de wereld en have fun!”. Overigens is er altijd een reden om door te spelen, want zelfs na het rollen van de credits, is er nog meer dan genoeg verhaal te beleven. Sterker nog, de game voert je mondjesmaat niet content waardoor je na zo'n vijftig uur speeltijd, nog altijd nieuwe monsters, quests en materials ontdekt. Qua variatie stelt Monster Hunter Wilds dan ook absoluut niet teleur. Niet alleen op het gebied van wapens, armor en decorations, maar ook op het gebied van omgevingen en monsters niet. Een groot deel zie je eigenlijk al terug in de campagne, maar na het uitspelen schiet zoals altijd de Hunter Rank omhoog en krijg je een grotere uitdaging voorgeschoteld. Monsters krijgen bijvoorbeeld andere eigenschappen, aanvalspatronen of komen in grotere getale opdagen. Daarnaast ontgrendel je de nodige additionele monsters die Capcom nog helemaal niet uit de doeken heeft gedaan. Het aantal monsters is simpelweg hoog, erg hoog. Zeker wanneer je de kleinere monsters, die ieder ook weer eigen expeditions met zich meebrengen, bij het aantal grote monsters optelt. Een ervaren hunter laat zich hierdoor echter niet afschrikken, een grotere uitdaging staat immers gelijk aan een mooiere beloning. Overigens staat de Monster Hunter-franchise bekend om zijn additionele add ons. Het daadwerkelijke aantal monsters is aan verandering onderhevig, waarbij bijvoorbeeld de eerste Monster Hunter Wilds monster DLC al aangekondigd is.

Ook de verschillende biomes stellen niet teleur. In totaal kunnen we vijf verschillende gebieden bezoeken. Ze gaan zoals gewoonlijk alle boxjes af, denk dus aan een bos, woestijn, ijsvlakte en mijn/ lava grot. De vijfde biome is wat abstracter dankzij zijn tunnelsysteem, maar is nauw verwant met het verhaal, dus die laten we even in het midden. Ieder gebied is flink van formaat, biedt eigen monsters en eigen unieke features. Daarnaast veranderen de gebieden aanzienlijk van moment tot moment. Er zijn namelijk meerdere momenten waarop je een gebied kunt bezoeken. Een dag- en nachtcyclus ligt voor de hand, maar we hebben ook complete seizoenen waarin juist weelde of ongeluk zich voordoet. De diverse tijdsmomenten doen ertoe en zorgen ervoor dat er bepaalde monster wel of juist niet verschijnen. Zo verschijnen de echt imposante monsters pas wanneer bepaalde evenementen zich voordoen in de wereld. Hierdoor stuit je random op de diverse tegenstanders, maar een voorselectie maken op basis van het uitzetten van quests en expeditions kan natuurlijk ook. Kortom, variatie is er meer dan genoeg!

Yes queen, Slay!

Op het gebied van gameplay kunnen we dus gerust ademhalen, daar zit het namelijk helemaal goed. Monster Hunter Wilds is echter leuker met vrienden, vriendinnen of andere random online spelers. Dat is eigenlijk altijd een minpunt wat mij betreft geweest, want soms wil ik gewoon even solo spelen. Nu is dat natuurlijk altijd al een optie geweest, maar in Monster Hunter Wilds werkt een singleplayer setup vele malen beter. Met een SOS flare schakel je zoals gewoonlijk hulp in, maar dit keer met een twist. Als je offline speelt, of online spelers de lobby niet joinen, word je vergezeld door een drietal NPC’s. Deze vervangen zoals gewoonlijk de trouwe Palico, maar brengen daar weer flink wat vuurkracht voor in ruil terug. Dit mechanisme werkt bijzonder eenvoudig en is oprecht nuttig. Het zijn logischerwijs geen echte spelers en zo gedragen ze zich op momenten ook absoluut niet, maar compleet achterlijk zijn ze gelukkig niet.

Overigens ben jij als Hunter in Monster Hunter Wilds ook een stuk effectiever. Dankzij de nieuwe Focus Mode ben je namelijk in staat om heel gericht op een bepaald deel van het monster te meppen. Door slechts de linker trigger in te drukken, zie je in ingezoomde view welke punten op het monster verzwakt zijn. Houd je de trigger ingedrukt, dan beweegt jouw aanval automatisch de gerichte kant op. Klinkt logisch, is het echter heel lang niet geweest. Zat je midden in een combo, dan ging deze gewoon recht vooruit. Daar komt met Monster Hunter Wilds dus officieel een einde aan wat de gameplay vele malen beter maakt. Overigens heeft het aanrichten en verwoesten van verwondingen nog andere positieve effecten. Weet je deze bijvoorbeeld met een focus strike te verwoesten, dan richt je ernstige schade aan en verdien je veelal een resource van dat bepaalde monster.

Video, audio en muggenziften

Laten we dan ook nog even wat aandacht besteden aan het audiovisuele component van de game, want ook op dat gebied stelt Monster Hunter Wilds niet teleur. De game ziet er grafisch gezien erg goed uit. Omgevingen leven, het kleurgebruik is divers en de framerate is lekker stabiel. Speel je de game in grafische modus, dan heb je net wat meer draw distance en is het visueel gezien smullen geblazen. Ik adviseer echter om de game op performance modus te spelen voor een hogere framerate en een nog altijd prachtige game. Wilds draait overigens op de RE Engine, dus wat dat betreft weet je ongeveer wat je kunt verwachten. Wat betreft de audio kunnen we ook kort en bondig zijn, deze ondersteunt perfect hetgeen dat er op het beeld gebeurt. De monsters zijn imponerend wanneer ze een intimiderende kreet loslaten en de wereld leeft dankzij de subtiele geluidseffecten.

Lovend, zo kunnen we deze Monster Hunter Wilds review inmiddels wel noemen. Maar, zoals jullie wellicht wel weten, wil ik altijd even muggenziften, want er valt echt wel wat aan te merken. Niet veel, dus daarom ook deze onnodige vulling, maar het is er wel. Zo begrijp ik de rol van Nata. dat jonge jongetje, niet helemaal. Naarmate het verhaal vordert krijgt de tiener dermate veel zeggenschap, dat ik mij enkel achter de oren kan krabben. De Eastlands worden namelijk vertegenwoordigt door een aantal stammen met mensen die over veel meer senioriteit beschikken. Daarnaast is het ook volledig debiel dat ik na het afsluiten van de character creator niet mijn huidskleur kan aanpassen. Mijn personage ziet er na zo'n 65 uur speeltijd nog altijd uit als een wandelend spook, en hoewel ik vrijwel alles kan aanpassen, staat de huidskleur vast. Dat was het echter wel een beetje, want verder kan ik Wilds niet op veel fouten betrappen.