Review: Remnant 2 - Swingend zonder samenhang Xbox Series

Ken je de term 'soulslike'? Het is een subgenre wat nogal losjes gebruikt wordt om een specifieke soort actie/RPG te omschrijven. Hoe herken je dit fenomeen? Nou, de combat is vaak pittig, de wereld is luguber en elke keer als je bij een checkpoint rust, zit je wereld wederom vol met vijanden. Tot deze dag is gameland in de ban van het werk dat Fromsoftware destijds geleverd heeft en tot op deze dag nog naar nieuwe hoogtes weet te brengen. Je weet wat er gebeurt, wanneer een ontwikkelaar succes vindt met een specifieke formule. Juist, dan gaat eenieder het kopiëren zonder in de gaten te hebben wat het origineel werk nou zo aantrekkelijk maakt. We hebben een enorme collectie aan deze zogenaamde 'soulslike' games, waarvan de meeste ironisch genoeg geen ziel hebben. Er zijn natuurlijk uitzonderingen - en één daarvan draagt de naam Remnant: From The Ashes. Het paradepaardje van Gunfire Games droeg de bijnaam 'Dark Souls with guns' met trots en het is één van de meest unieke 'soulslikes' verkrijgbaar op de markt. Het wist een enorm vermakelijke ervaring voor te schotelen die vol zat met toffe wapens, uitdagende eindbazen en een enorme lading aan janky mechanics. Juist, alle ingrediënten voor een cultklassieker waren aanwezig. Anno 2023 hoopt Gunfire Games een schepje erbovenop te doen met hun sequel: Remnant 2. Ik kan je alvast verklappen dat het de ontwikkelaar gelukt is om zichzelf te overtreffen - in zowel positieve als negatieve zin. Ben je benieuwd? Pak je pantser van schrootmetaal maar erbij - het is tijd om wat duivels hout neer te kappen.

Generieke gebreken

In Remnant 2 neem je een momentje om je eigen personage aan te maken die nogal fan is van het herhalen van one-liners, zoals 'glad that's over' en daarna word je in de post-apocalyptische versie van onze wereld gedonderd. De aarde heeft het flink te verduren gehad, aangezien 'The Root' alles vernietigd heeft. Deze houten nachtmerrie is zich over diverse planeten gaan verspreiden als een soort kanker. Samen met je BFF ben je op zoek naar Ward 13: een fabelachtig toevluchtsoord, waarin het laatste sprankje hoop van de mensheid zich schuilhoudt. Echter, onderweg word je onverwacht aangevallen en je dagen lijken geteld. Gelukkig waren er een aantal heldhaftige chappies in de buurt en konden ze voorkomen dat je ontzield werd. Je wordt naar Ward 13 gebracht en alles lijkt koek en ei. Totdat de legendarische Ford - ja, de messias uit de eerste game - je meeneemt naar een verlaten laboratorium. De beste man activeert een World Stone en via deze magische rots gaat jouw avontuur als multidimensionale warlord beginnen!

Mocht je niet geheel onder de indruk geraakt zijn van dit opzetje, dan verwijt ik je dat niet. Ik ga er geen doekjes om winden: het narratief in Remnant 2 is grotendeels ongeïnspireerd en al snel klik je alles zo snel mogelijk door. Dit heeft meerdere oorzaken. Om te beginnen heeft Remnant 2 maar weinig interessante personages. Zeker de NPC's die een grote rol horen in te vullen in het verhaal zijn ontzettend generiek en hebben vrijwel nooit iets interessants te melden. Een andere boosdoener in het generieke narratief is de manier hoe het verteld wordt. Je kunt met NPC's in gesprek gaan en ze geven dan antwoord op wat doorsnee vragen. Dit is geen leuke manier om jezelf te verkopen aan de speler. Het voelt allemaal erg ongeïnspireerd aan en wanneer je het dan op een goedkope manier presenteert, verlies je al snel de aandacht van de speler.

Het narratief mag dan zijn gebreken kennen, maar hoe zit het met de werelden waarin de speler zich onderdompelt? De potentie is er in ieder geval. Remnant 2 kent een aantal buitenaardse realms die zeker de interesse wekken. Zo heb je bijvoorbeeld: de exotische jungles van Yaesha, de spiegelwereld a lá Bloodborne genaamd Losomn en de deprimerende vlaktes van de N'Erud die eruit zien als een kruising tussen Warframe en Scorn. Nu is het zo dat al deze werelden los van elkaar echt wel interessant zijn. Ze hebben elk hun eigen gimmicks en weten op momenten te fascineren met het designwerk. Het probleem is echter dat het moment dat je geïnvesteerd begint te raken in één van de realms, je eigenlijk alweer moet opbokken naar de volgende quest aan de andere kant van het heelal. En wat hebben ze met elkaar te maken? Geen hol. In dit opzicht lijkt Remnant 2 een game met een dissociatieve identiteitsstoornis. Het is een verzameling van toffe ideeën, maar geen enkel idee wordt volledig benut. De samenhang is nergens te bekennen en dat is eigenlijk wel het kernbegrip als we het hebben over de presentatie van Remnant 2. Het is allemaal leuk en aardig, maar wat heeft het daadwerkelijk met elkaar te maken?

Ruzie met de Root

De samenhang ontbreekt dus en het narratief kon mij absoluut niet boeien. Dit is nogal een valse start, niet? Toch is er licht aan het einde van de tunnel, want toen ik mijn in-game tijd bekeek, schrok ik nogal van het feit dat ik binnen no-time twintig uur in Remnant 2 had gepompt. Iets in deze game zorgde ervoor dat ik bleef spelen en dat ik gehecht raakte aan mijn tijd met de titel. Lang verhaal kort: dat was de gameplay. Die gaan we dus ook gezellig ontleden en laten we beginnen met de gunplay. Als je vorige bijnaam 'Dark Souls with guns' was, dan weet je al meteen hoe laat het is. In de sequel voelt de gunplay nog nét iets beter aan. De vele geweren klinken bruut en je merkt de impact van elke kogel die door een nietsvermoedende opponent wordt gejaagd. Daarnaast is de line-up aan wapentuig in Remnant 2 ook zeer uitgebreid. Dit verschilt tussen het hoopje schroot dat je nog net een revolver mag noemen tot de mini-gun variant van een uitgestorven buitenaards ras. Het is ontzettend vermakelijk om de diverse planeten door te spitten op zoek naar het exotisch arsenaal dat ergens verborgen ligt. Naast de geweren kun je ook uit de voeten met melee-wapens en modificaties voor je geweren. Ik bracht mijn tijd voornamelijk door met een LMG die toevallig ook vijanden in de fik kon zetten. Ja, mijn personage wordt waarschijnlijk gelabeld als een oorlogsmisdadiger, maar goed - plezier hadden we wel.

En dat plezier komt natuurlijk ook voort uit het feit dat Remnant 2 een bijzonder gevarieerde line-up heeft aan vijandelijk gespuis. Elke planeet heeft meerdere hostiele facties rondwaggelen, waardoor je als speler altijd wel iets hebt om je ammunitie tegenaan te gooien. Uiteindelijk blijven de combat scenario's relatief hetzelfde, aangezien je alles blijft opblazen, maar het is fijn dat er flink wat variatie te bespeuren is in de soort tegenstanders die je treft. Dit is ook terug te zien in de selectie aan eindbazen. Zo vecht je in de jungle van Yaesha tegen een gemuteerde wolfgod, zoek je ruzie met de afgewezen Bloodborne-eindbazen in Losomn en tref je in de Labyrinth een verzameling kubussen die eerst werkzaam waren in de Mario Party-serie. Ja, Remnant 2 heeft een indrukwekkende line-up met een behoorlijk gevarieerd aanbod. Het enige kritiekpuntje dat ik te melden heb op het gebied van de vijanden, is dat het design af en toe erg chaotisch aanvoelt. Alsof ze maar wat lukraak in het rond geplaatst zijn en ze vanuit het niks achter de speler opduiken. Verder zijn het enige opponenten om het graf in te knallen, maar het zou fijn zijn als ze die verrassing van achter een beetje achterwege laten.

Ward 13 - Populatie: Cowboys, Hondentrainers en Juggernauts

Je pantser en arsenaal zijn niet de enige factoren in hoe je te werk gaat. Remnant 2 valt en staat met haar zogenaamde 'Archetypes'. Al snel moet je kiezen als welke archetype je te werk gaat. De variatie hierin is wederom goed te merken. Om te beginnen kun je aan de slag als: de geneeskundige Medic, de hondvriendelijke Handler, de cowboy Gunslinger, de onstuitbare Challenger en tot slot de sluwe Hunter. Elke archetype geeft de speler de mogelijkheid om hun build eigen te maken, aangezien ze stuk voor stuk hun eigen stats met zich meebrengen. Zo focust de Gunslinger zich op het verzamelen van ammunitie en schade toedelen, terwijl de Challenger juist verdedigend is ingesteld. Elk archetype heeft ook een variatie aan skills die de speler kan inzetten tijdens verkenningstochten. Kortom, de archetypes in Remnant 2 zorgen ervoor dat spelers aan de slag kunnen met een heleboel interessante krachten en perks.

Dit opent de deur voor uitstekende build variatie. Ja, combineer die archetypes maar met het uitgebreide arsenaal en dan zijn er genoeg keuzes te maken. Echter, het gaat verder dan dat. Later in de game kun je namelijk een tweede archetype toepassen op je personage. Ik begon met de Challenger en later voegde ik de Gunslinger toe. Ja, een tank met de potentie om enorme schade toe te brengen, dat was wel iets wat ik zag zitten. Deze zogenaamde 'Die-Hard Mercenary' is het resultaat van het combinatiesysteem. Iets wat al uitgebreid was, is hierdoor uitgegroeid tot een letterlijke game changer. Het is top om diverse archetypes met elkaar te combineren, waardoor jouw eigen build nu meer persoonlijke flair krijgt. Als kers op de taart kun je in de wereld van Remnant 2 andere geheime archetypes ontdekken. Welke zijn dat? Dat is geclassificeerde informatie, ben ik bang. Die dopamine die je binnenkrijgt door het zelf te ontdekken, dat laat ik graag aan jezelf over.

Al doende gamet men

Ik heb het al een paar keer gehad over het gebrek aan samenhang en het chaotische karakter van Remnant 2. Eén van de redenen dat de game zo uit de verf komt, is omdat de actie/RPG gebruikt maakt van 'dynamically generation'. Dit wil zeggen dat de campaigns, dungeons en werelden van Remnant 2 constant willekeurig in elkaar gestoken worden. Ik heb al een aantal negatieve aspecten benoemd die deels voortkomen uit dit soort systemen, maar het positieve mogen we ook wel even benoemen. De 'dynamically generated' content van Remnant 2 zorgt voor een hele hoge herspeelbaarheid. Op een aantal cruciale plotpunten is namelijk je gehele ervaring compleet anders. Ik begon bijvoorbeeld in de jungle van Yaesha, terwijl onze Patrick Lamers als eerste Losomn in gebonjourd werd. Het klinkt vaak als een marketingsterm: "elke playthrough is anders". Echter, Gunfire Games mag zichzelf een schouderklopje geven, want zij laten zien dat het wel daadwerkelijk mogelijk is. Ze hebben er wat voor moeten inleveren, maar het positieve resultaat is ook zeker zichtbaar. Al helemaal in de terugkerende modus 'Adventure Mode'. In deze modus kunnen spelers één specifieke wereld kiezen en die vervolgens herstarten. Dit zorgt ervoor dat je specifieke gears en quests kan farmen, zonder dat heel je campaign eraan gaat. Ja, Remnant 2 is een typische game die gemaakt is voor meerdere playthroughs, maar Gunfire Games geeft je gelukkig de tools om de gedeeltes te herspelen die jij wilt herspelen.

Iets wat de herspeelbaarheid ook zeker ten goede komt, is het feit dat Remnant 2 een ideaal platform is voor de spelers die zich graag bezighouden met PvE co-op fratsen. Je kunt na het intro vrijwel alles met je vrienden doorspelen. Dit gaat ontzettend gemakkelijk: je drukt op de knop en je bevindt je in de wereld van de host. Je reist overal mee naartoe en je wordt nooit gevraagd om ergens anders even te wachten. FromSoftware, kijken jullie even mee? De co-op is ontzettend vermakelijk, aangezien de synergie tussen diverse personages goed tot zijn recht komt. Remnant 2 is een échte co-op game - de modus was niet zomaar een nakomertje. Het is echter wel zo dat de co-op niet geheel kinderziekte-vrij is. Zo had ik onze hoofdredacteur uitgenodigd om eventjes een paar rondjes mee te spelen. Dit ging meer dan prima, totdat we bij de eindbaas van de wereld gearriveerd waren. Ik speelde natuurlijk al met mijn gevorderde uitrusting, maar Patrick was pas net begonnen. Je kon goed zien dat de wereld niet van plan was zich aan te passen aan het feit dat Lamers met losse flodders schoot. Afijn, dat is op zichzelf niet zo erg, maar de eindbazen zijn natuurlijk ook een stuk sterker, omdat je met meerdere spelers je in de game bevindt. Nou, tel dat maar bij elkaar op en dan weet je hoe wij ons uur zijn doorgekomen. Met veel blauwe plekken kan ik je verklappen. Maar goed, eind goed al goed en we hadden ontzettend veel plezier beleefd. Echter, wat balanceringsupdates zouden gewaardeerd worden. Anders kun je spelers die net begonnen zijn beter thuislaten en dat is natuurlijk zonde.