Review: Amnesia: Rebirth - Hopelijk ben je niet snel claustrofobisch PlayStation 4

Toch nog de kans gekregen om Amnesia: Rebirth te reviewen. Ik ben echt enorm benieuwd naar deze game en heb er zo naar uit gekeken. Amnesia: The Dark Descent was één van de eerste horror games die ik speelde en ook een grote reden dat ik verliefd ben geworden op het genre. Ik heb goede hoop voor Rebirth en ben benieuwd hoe de ontwikkelaar ‘het horror genre op een andere manier wil benaderen’ met deze game. Stel me alsjeblieft niet teleur, Frictional Games!

Die lantaarn, die ken ik

Na een vliegtuigcrash sta je er ineens alleen voor. De rest van de passagiers is spoorloos verdwenen, inclusief je partner. Hoe lang lig je daar al? Wat is er precies gebeurd? Je kunt je weinig herinneren. Er komen langzaamaan een aantal dingen terug, terwijl je door de hete woestijn struint. De eerste stappen voor een steengoede game zijn gezet. Het benarde gevoel dat je alleen bent en niet weet wat er aan de hand is, kruipt er al snel in. Zo erg dat je soms even vergeet dat je gewoon veilig op de bank voor de televisie zit en je niet echt in een woestijn in Algerije bevindt. Het feit dat de game visueel gezien ook erg goed in elkaar zit, versterkt dit effect nog eens. Op den duur kom je meer te weten over het lot van de andere leden van de expeditie. En over de expeditie zelf.

Je partner lijkt nog te leven. Hij zegt een spoor achter gelaten te hebben, zodat je hem kunt vinden. En zo begint een bloedstollende zoektocht in de grotten onder de woestijn. Een zoektocht waarin voor een groot deel lucifers jouw enige lichtbron zijn. Het duurt namelijk even voordat je de welbekende lantaarn vindt. En de manier waarop laat een dubbel gevoel bij je achter. De manier waarop de game met je emoties en etische beeld speelt, vind ik erg gaaf. Daarnaast zit er een snijdende spanning in die je weinig rustmomentjes gunt, zelfs wanneer je nog niet achterna wordt gezeten door angstaanjagende wezens. Ik heb de game regelmatig even af moeten zetten om het nare gevoel kwijt te raken of omdat ik claustrofobisch werd. Precies waar ik op hoopte dus.

Ik wil het ook niet weten

De mechaniek van Rebirth is voor een groot deel hetzelfde als in The Dark Descent. Je kunt bijna alles dat je tegenkomt oppakken en weggooien. Wat wel leuk is, is dat er in Rebirth meer onderscheid is gemaakt in het gewicht van voorwerpen. Je merkt ook echt dat het personage meer moeite heeft met een ton dan met een stoel. Alles werkt soepel, daar heb ik weinig op aan te merken. Tassi, het personage waarmee je speelt, heeft snel last van geheugenverlies. Dit wordt erger wanneer ze zich opwindt of bang is. De duisternis is dus niet het enige waar je voor moet opletten. Het zien van schokkende taferelen zorgt ook voor behoorlijke schade. En geloof me, je komt genoeg schokkende taferelen tegen in deze game. Vooral vanaf het moment dat je een fort betreedt in de woestijn, waar je eerder met je metgezellen bent verbleven.

Hier komen namelijk de ‘ghuls’ of ‘djinns’ in beeld. Wezens uit een oud, Algaars geloof. Wezens die bloed drinken en er van genieten om hun prooi zoveel mogelijk te laten lijden. Jep, heel gezellig. Laten dat nou net de monsters zijn die het hele leger dat het fort bemande hebben uitgeroeid. En nu zitten ze achter jou aan. Toppie. In het begin zie ik redelijk weinig van ze, omdat ik zo op scherp sta dat ik bij het minste en geringste geluidje keihard de andere kant uit ren. Het zijn lange, dunne schepsels die op handen en voeten lopen. Of vier poten? Geen flauw idee. Ik wil het ook niet weten. Het enige dat je kunt doen wanneer je ze tegenkomt, is vluchten of in elkaar duiken in een donker hoekje en hopen dat ze je niet vinden. Zoals we van Amnesia gewend zijn. Gelukkig zijn de monsters alles behalve een kopie van het monster uit The Dark Descent. Ze zijn snel en kunnen uit elk gat in de muur tevoorschijn komen als je pech hebt. Daarbij maken ze een verschrikkelijk krijsend geluid, een beetje vergelijkbaar met het geluid van de Wendigo’s in Until Dawn.

Oh ja, dat is waar ook, ik ben zwanger

Naast de kleine veranderingen ten opzichte van The Dark Descent, zijn er ook originele dingen toegevoegd in Rebirth. Redelijk aan het begin van de game vind je een soort kompas. Een kompas waarmee je door portalen in een andere wereld kunt komen. Een duistere wereld vol dood en verderf. Alsof de echte wereld nog niet erg genoeg is op dit moment. Daarnaast kom je er na een brief van de partner achter dat het hoofdpersonage zwanger is. Want dat is blijkbaar iets dat je kunt vergeten. Vanaf dat moment kun je Tassi kalmeren als ze bang is, door haar handen op haar buik te leggen en naar de hartslag van haar baby te luisteren. Het komt ook wel eens voor dat de baby schopt, wat zich uit in een vibratie van de controller. Het zal niet bedoeld zijn geweest als schrikeffect, maar dat effect heeft het op mij vaak wel. Vooral als je net bezig bent niet gepakt te worden door zo’n creep die achter je aan zit.

De muziek in de game is over het algemeen rustig en dreigend. Behalve wanneer je een ghul tegenkomt, dan word je gelukkig wel even gewaarschuwd, mocht je het niet gezien hebben. Dat is wel prettig, alhoewel de audio verder alles behalve geruststellend is. Amnesia: Rebirth bevat minder puzzels dan The Dark Descent en ze zijn vaak ook iets eenvoudiger. Sommige mensen zullen dit misschien jammer vinden, maar ik heb het niet als negatief ervaren. Ik denk dat de eenzame sfeer van de game verstoord zou worden door teveel of moeilijke puzzels. Je zou worden afgeleid van het snijdende, claustrofobische gevoel waar de game je constant in gevangen houdt. En dat moeten we natuurlijk niet hebben.