Review: Yakuza 3 PlayStation 3

Geduld is een schone zaak. Zo luidt een Oudhollands spreekwoord. Opmerkelijk is dat dit spreekwoord juist opgaat voor iets dat niets met Oudhollands te maken heeft. Ik heb het hier namelijk over Yakuza 3, dat in alle facetten van de game zo Japans is als het maar kan zijn. Ruim een week geleden deed ik het achtergrond verhaal achter Yakuza 3 al uit de doeken in de preview, dus daar zal ik je verder niet meer mee vermoeien. Toch is het verhaal wel een erg belangrijk onderdeel van de 'gameplay', misschien voor ons Westerlingen zelfs wel te belangrijk.

Doordrukken die hap

Onlangs liet Quantic Dream met Heavy Rain nog zien hoe je een sterk verhaal in een game verwerkt. Dat men hier in het land van de rijzende zon heel anders over denkt blijkt wel met Yakuza 3. Daar waar de dialogen in Heavy Rain, en overigens ook in andere voornamelijk Westerse games, redelijk interactief zijn, word je in Yakuza overspoeld met lappen tekst. De enige interactie hierbij is de mogelijkheid om ze door te drukken. Dat wil je echter niet, want het verhaal is, hoewel niet bijster origineel, toch wel redelijk interessant. De manier waarop het verteld wordt is echter wat wisselvallig. Zo bevat de game redelijk wat tussenfilmpjes waarin stemacteurs hun uiterste best doen een geloofwaardige dialoog neer te zetten. En net op het moment dat je in het verhaal wordt opgezogen" gaan de filmpjes over in lappen tekst, en is het dus lezen geblazen.

Een uur filmpjes kijken

Zoals ik al in de preview vertelde, bevat het schijfje van Yakuza 3 ook een update van de gebeurtenissen in Yakuza en Yakuza 2. Ik besloot deze filmpjes voorafgaand aan de game te bekijken en was serieus bijna een uur bezig met het bekijken van in-game beelden en tussenfilmpjes uit de vorige twee games. Opgelucht als ik was kon ik na afloop eindelijk beginnen aan Yakuza 3, waarna ik tot overmaat van ramp opnieuw met een half uur aan filmpjes en dialogen werd geconfronteerd. Deze manier van verhaalvertelling moet je absoluut liggen, los van het überaziatische sfeertje waarmee de hele game doorspekt is.

Toch geen GTA

Dat ik de game in de preview nog vergeleek met een GTA moet ik bij deze zo goed als volledig terugnemen. Je wandelt inderdaad door een stad, in dit geval voornamelijk door Tokio, en kunt verschillende winkeltjes en dergelijke binnenwandelen. Maar daar houdt de vergelijking eigenlijk wel op. De vrijheid is namelijk behoorlijk beperkt. Sommige straten kun je helemaal niet in en ook is er geen mogelijkheid om bijvoorbeeld vrijelijk in een auto te stappen en rond te touren. Daarnaast zijn de gevechten, die een grote rol spelen, ook anders van opzet. Gevechten ga je niet zelf aan, maar worden door de game opgezet. Wandel je bijvoorbeeld een donker steegje in, dan kun je er donder op zeggen dat er iets gaat gebeuren. En ja hoor, je komt in een gevecht terecht, waarbij de omgeving wordt afgeschermd door muren of publiek, waardoor je niet kunt weglopen. Het vechten zelf heeft wel wat weg van een versimpelde versie van Virtua Fighter en werkt redelijk soepel. Met deze gevechten verdien je ervaringspunten waarmee je je aanvallen kunt uitbreiden. Tevens verdien je geld, dat je bijvoorbeeld kunt uitgeven in de plaatselijke arcade of karaokebar.

Spelmechanisch beperkt

Ik moet eerlijk bekennen dat ik de game nog niet heb uitgespeeld, maar na de vele uren die ik er reeds in heb gestoken heb ik wat gemengde gevoelens. Zo verbaast het mij niets dat Sega de game nu pas naar het Westen brengt, en had het me ook niets verbaasd als ze dit helemaal niet hadden gedaan. Hoewel de game grafisch redelijk in elkaar steekt, is het spelmechanisch toch allemaal wat beperkt. In de basis hebben we hier vooral te maken met een behoorlijk standaard brawler, die ondersteund wordt door een uitgebreid verhaal. Of de game wat voor jou is zal afhangen van je affiniteit met Japan en typisch Japanse gebruiken. Mocht het verhaal je namelijk niets interesseren, dan zal de verveling waarschijnlijk snel toeslaan.