Preview: Max Payne 3

Het was op een lichtgure woensdag toen Alex en ik langs gingen bij Rockstar. Dit was mijn tweede bezoek aan de uitgever, en wederom zag het er naar uit dat ik mezelf gedwongen zou voelen een intro te schrijven als een interne monoloog. Dit was omdat ook deze game qua stijl weer vooral één ding is: 'Noir'. De plaats van bestemming is nu echter vooral Sao Paolo, in plaats van De Stad Der Engelen. Want ook daar gaat de zon geregeld onder, en zitten de huizen en straten vol met gespuis.

Film-Naar?
Het is altijd leuk om het privilege te hebben een game te mogen proeven voordat anderen dit kunnen. Destijds met L.A. Noire voelde dat al als een zoete (zwarte) vooruitblik in de nabije toekomst, en ik was benieuwd of Rockstar mij wederom een lekker hapje gaming zouden gaan voorschotelen met Max Payne 3. Wordt het een net zulk heerlijk weg te spelen, grimmige en gewelddadige schietgame als de vorige twee delen, of heeft Rockstar er een soort van luchtige titel van gemaakt en is het in plaats van film-noir meer crap-blanc geworden?

pow, right in the kisser!

Maximale pracht en Payne
Het zag er in ieder geval allemaal erg appetijtelijk uit (mits je van bloed en geweld houdt), wat Rockstar Games ons liet zien. Nu heb je aan mij en Alex ook een grafisch makkelijk blij te maken publiek, maar ons werd tevens verzekerd dat de (nimmer visueel tevreden gestelde) pc gamers zullen worden getrakteerd op een volledig uniek ontwikkelde versie. Dat wordt dus de RSI keyboard- en muisvingertjes aflikken bij DirectX 11 en al de grafische pracht en praal die je huiselijke rekenmonster vandaag de dag op je scherm kan toveren.

Peter en de toeschouwers
Mooi is mooi, maar is Max Payne 3 ook goed te verteren? Dat is natuurlijk nog belangrijker, dus kreeg ik de controller in mijn pollen om dit eens eventjes te gaan testen, aangezien Alex ervan overtuigd was dat ik dit vele malen beter zou kunnen. Het bleek niet lang te duren eer ik de ijzeren bloedsmaak weer te pakken had voor ladingen aan bloederig geweld. Ik mocht het derde hoofdstuk in zijn geheel doorspelen, en dit hoofdstuk begon met een feestelijk uit de hand gelopen onderhandeling van een kidnapping. En zoals dat in de wereld van Max Payne gaat, wordt alles gevierd met een kogelregen, bloedbad en algehele destructie.

Do you know what time it is? Bullet-time!

Paynekillers
Na de wat naargeestige intro zat de sfeer er gelijk in, alsmede een aantal kogels in het lijf van onze moeilijk stervende Max Payne, die wederom zijn naam gelijk weer met trots, zweet en bloedvlekken hoog in het vaandel weet te houden. Na een potje oude vertrouwde pijnstillers achterover te hebben gekapt, gaat het echte slachtwerk beginnen. Hop, met een mooie duik vliegt de bullet-time aan, en maai je de ene na de andere vijand zoals vertrouwd overhoop, waarbij de laatste dodelijke kogel voor de enige zielig overeind staande vijand nog eens mooi gevolgd wordt. Dit uiteraard ter iedere kijker en spelers sadistische vermaak.

Voorlopig oordeel
Iets wat meteen opvalt zodra je Max Payne speelt, is dat alles gewicht heeft. Of mooier gezegd: gravitas (voor de belezen gamers). Daarmee bedoel ik de sfeer, het dialoog, de gameplay: alles dus. Het rauwe, realistische sfeertje in combinatie met absurd geweld is Rockstar natuurlijk niet vreemd, en ze hebben dit allemaal in het juiste wapperjasje van onze Max weten te stoppen. Is de belevenis qua sfeer en dergelijke te vergelijken met de vorige delen? Absoluut, zelfs al bevind je jezelf het grootste gedeelte van de game op een totaal andere locatie en loop je niet vaak meer in je wapperjas. Al na een paar minuten besef je dat je een volwaardige Max Payne game aan het spelen bent, die op alle vlakken zijn voorgangers van plan is voorbij te blazen. En dat alles in bullet-time natuurlijk. wOOOOOssshh!