Review: Castlevania: Lords of Shadow PlayStation 3

Wellicht ben je net als ik iemand die per week meer uren dan gemiddeld zit te gamen. En wellicht ben je ook op de hoogte van de grotere namen uit de gamegeschiedenis. In dat geval ben je ongetwijfeld bekend met Castlevania, een gameserie die vooral een grote schare fans wist te oogsten met Symphony of the Night. Sindsdien staat Castlevania vooral bekend als een serie waarin je het opneemt tegen Dracula en al het gespuis dat in zijn verlengde ligt. Daarbij wordt de gameplay gekenmerkt door grote doolhoven en veelvuldig backtracken. Elke Castlevania die niet aan deze elementen voldoet wordt al snel afgedaan als geen echte Castlevania. Leest verder en huiver, want Castlevania: Lords of Shadow is zo'n Castlevania.

Donkere annalen

De bovengenoemde houding is volgens mij vooral te wijten aan de PlayStation-generatie. Dit zijn gamers die opgroeiden met Symphony of the Night, die vinden dat Need for Speed terug moet naar de roots van Underground, waarin je auto's kon pimpen. Ik neem het ze niet kwalijk, want ze weten nou eenmaal niet beter. Wanneer je diep in de annalen van de gamegeschiedenis duikt, kom je erachter dat Castlevania begon als een platformer. In het 8-bits en 16-bits tijdperk was het bovendien een behoorlijk degelijke platformer, die zich met name door de sfeer behoorlijk wist te onderscheiden van andere platformers. En dat was geen eenvoudige opgave in een tijdperk dat overspoeld werd door platformgames. Hoe dan ook, Lords of Shadow is niet echt een platformer. Het is meer een allegaartje, maar dan wel op een positieve manier.

Steeds interessanter

Lords of Shadow haalt uit verschillende bronnen verschillende elementen en weet deze samen te smeden tot een heerlijke stamppot. Zo zul je de eerste momenten van de game vooral het gevoel hebben te maken te hebben met een ordinaire hack 'n slash-game, waarbij het voornamelijk zaak is zo hard mogelijk op de knoppen te rammen. Iets verder in het verhaal blijkt het ook te lonen, en bovendien noodzakelijk te zijn je aanvallen wat beter te timen en veelvuldig te blocken. Doordat je talloze combo's en nieuwe aanvalsmogelijkheden vrijspeelt en koopt wordt de gameplay steeds interessanter. Daarnaast wordt het gehak afgewisseld met puzzels die soms behoorlijk lastig kunnen zijn, en zijn er momenten waarop de game teruggrijpt naar ouderwetse platformactie.

Betoverend

Tussen al deze verschillende momenten door is er ook genoeg tijd om de omgevingen te ontdekken, maar bovenal te bewonderen. Zo is elk level tot in de puntjes verzorgd en is er een ongekende afwisseling. Via onheilspellende moerasbossen en donkere kerkers tot besneeuwde landschappen; ze zijn stuk voor stuk allemaal even betoverend. Aan deze betoverende sfeer draagt de muziek ook meer dan bij. De orkestrale muziekstukken golven van bombastisch naar subtiel en weten de game daadwerkelijk naar een hoger niveau te tillen. En om dan op die manier een twintig uur durend verhaal te doorlopen is alles behalve een straf.