Review: High on Life - Geniet, maar met mate Xbox Series

Ken jij Journey to the Savage Planet nog? Nee, tuurlijk niet. Je weet niet eens welke game dat is. Laat ik het je kort uitleggen: Journey to the Savage Planet is een komische first-person avonturengame, waarin eigenlijk alle humor je moet doen vergeten over de titel zijn tekortkomingen. Waarom ik dat aankaart? Dat weet je zelf ook wel. Als je een game voorgeschoteld krijgt van Justin Roiland, het brein achter de tv-serie Rick and Morty, dan begint het cynisme uit mijn oren te stromen. Maar goed, ik heb door de gehele game gespeeld en het eindoordeel? Neem maar even een pilletje in en een flink hijsje van de dichtstbijzijnde toeter - we gaan er even goed voor trippen.

Assertief door Acid

Je stapt in de schoenen van een personage die zijn/haar leven niet op orde heeft. Terwijl je oudere zus aangenomen wordt op de beste scholen, blijf jij wat deprimerend op je kamer zitten. Je vader houdt niet van je en je moeder is teleurgesteld. Damn, dat is meteen een erg realistisch steek, thanks daarvoor. Afijn, de planeet Aarde wordt binnengevallen door een buitenaardse kartel: de G3. Zij ontvoeren de mensheid en gebruiken ze als drugs. Dit kan je natuurlijk niet laten gebeuren en daarom sluit je een samenwerking met een pratende gun genaamd Kenny, een versleten ex-premiejager Gene en je zus Lizzie mag ook mee. Als een team van buitenbeentjes maken jullie jacht op de leiders van de kartel. En met jullie bedoel ik jij.

Een verhaal over wraak? Een sprookje over zelfwaarde? Een vertelling over familie? Ja, ik weet ook nog steeds niet echt wat het centrale thema van High on Life was - als het überhaupt een boodschap probeert over te brengen. We hebben in ieder geval een excuus om de vele kleurrijke levels te exploreren. Het ziet er vaak uit alsof iemand de contrastoptie op volle toeren heeft laten draaien. De levels zijn explosies van kleuren en zitten vol met geheimen om te ontdekken. Vooral de steden vond ik uitstekend - ze zagen er levendig uit en zaten dan ook vol met NPC's die het stadse gevoel goed overbrachten.

High on Life heeft metroidvania-bloed in zich. Elk wapen heeft namelijk een speciale vaardigheid die je kan helpen met platforming. Dus je kan zomaar een keertje terugkeren om zo nieuwe loot en upgrades te vinden. Het is best wel lachen om te checken wat je elke keer kan gebruiken in de vorm van nieuwe mobiliteitsopties. Zo ontvang je uiteindelijk een jetpack en kun je slingeren met je mes Knifey. Het zorgt voor sterke diversiteit in de platformsecties, al had ik gehoopt op iets meer dynamische opties: de meest acties voelen wat stijfjes aan. De game geeft de speler in ieder geval genoeg vrijheid om te gaan en staan waar je maar wilt. Soms ook net wat te veel, want High on Life verwacht dat je veel meters maakt om constant dezelfde figuren te bezoeken tussen premies door. Loop maar even naar de upgrade-shop en ga even langs bij NPC nummer 101. Iets meer fast travel had hier niet misstaan.

Morty, hou je bek

Humor is natuurlijk iets wat je verwacht bij een game, zoals High on Life. Ik heb goed nieuws! De game is ontzettend leuk en goed geschreven. De voice-acting is van hoge klasse, waardoor de meeste grappen altijd goed landen. Ik heb ook slecht nieuws! High on Life overspoelt je echt met bullshit - na een uur zijn je hersenen gefrituurd. Het moet ook wel echt je ding zijn. De termen fuck, shit, cum, enzovoorts, worden in overvloed gebruikt. Het is in ieder geval top dat de game zo vol zit met dialoog. Ze proppen zelf hele tv-shows en films in de game. Geen wonder dat de wacky shooter meer dan 50GB in beslag neemt op mijn harde schijf.

Op een gegeven moment ben je de pratende guns, die commentaar hebben op vrijwel alles, flink beu. Daarom vond ik het best wel hilarisch dat High on Life je de opties geeft om dialoog te verminderen in en buiten combat. Je zou bijna denken dat de ontwikkelaars zelf in de gaten hadden hoe irritant het op een gegeven moment werd. Ik moet het ze nageven; ik heb de optie niet gebruikt. Dus de grappen die werkten overschaduwden mijn frustratie richting sommige personages en hun eindeloze gezeur. Ik betrapte mezelf erop dat ik toch vaker aan het gniffelen was dan dat ik zelf had verwacht.

Ja, het is lachen, gieren en brullen geblazen. Weet je waarom het brullen geblazen is? Omdat de game weer eens is gecrasht. Gelukkig zijn er na twee patches flink wat issues verholpen, maar wees bewust dat de game op dit moment net zo instabiel is als het mentale draagvlak van een crackjunk. Achievements lopen vast, de game sluit zichzelf af en vijanden spawnen in muren, waardoor je niet verder kunt. Ja, de bugs zijn net te aanwezig om ze te negeren. Ik heb er vertrouwen in dat ze het snel kunnen fixen, maar het zorgde wel voor een wat ongemakkelijke en wantrouwige sfeer tijdens het spelen.

Joepie, de combat is flink poopie

De combat is de reden waarom deze game mij het meest deed denken aan Journey to the Savage Planet: humor is allemaal leuk en aardig, maar als je centrale gameplayfactor het laat afweten, hoe moeten we dan verder? Ik kan in elk geval zeggen dat het niet de schuld is van de guns. Tenminste, niet compleet. De guns hebben ieder een unieke persoonlijkheid en dankzij de variatie aan vaardigheden en mods zijn ze in ieder geval niet saai om te gebruiken. Ze missen alleen vaak de punch; zelfs wanneer een vijandelijk hoofd ontplofte door een goedgeplaatste voltreffer, voelde het wat slapjes aan. Er is echter een andere boosdoener.

De vijandelijke line-up is karig te noemen. Kijk, dat niet iedereen staat te springen om een moordlustige kartel te joinen, dat snap ik. Het is echter zo dat 90% van de tijd je tegen dezelfde gastjes aan het vechten bent. Ze zijn niet per se erg interessant om het tegen op te nemen. Ze zijn niet bepaald uitdagend, ook niet op de hoogste moeilijkheidsgraad. Ze zijn simpelweg niet erg leuk om tegen te vechten. De uitzondering op deze regel zijn gelukkig de eindbazen. Elke keer worden ze geïntroduceerd op een Borderlands-achtige manier: met hun naam en een coole pose. De gevechten zijn nooit hetzelfde en Squanch Games heeft alles uit de kast getrokken om ervoor te zorgen dat de gevechten memorabel waren. Goed gedaan, dat waren ze. Ze kunnen alleen de algemene combat-loop niet redden uit sleur van middelmatigheid.