Review: MotoGP 22 - Een nieuw hoogtepunt in de reeks PlayStation 5

Vorige maand mocht ik nog met dirt bikes over de zanderige tracks crossen in Monster Energy Supercross 5. Nu heeft het Italiaanse Milestone met MotoGP 22 al een nieuwe uitdaging op twee wielen voor mij klaargezet. Toch een compleet andere ervaring, zo’n agressief brullende MotoGP-machine onder het virtuele zitvlak. Ik crashte vaker dan Dani Pedrosa in zijn 2008-seizoen, maar met een beetje toewijding kon ik toch mijn innerlijke Valentino Rossi naar boven brengen.

Steile leercurve

Eerst de feiten. Dit is uiteraard de officiële MotoGP-game die Milestone toch al een decennium lang jaarlijks uitbrengt. Dit betekent dat het complete deelnemersveld uit de MotoE-, Moto2-, Moto 3- en MotoGP-klasse in de game zit, alsook alle officiële circuits waar het motorcircus dit seizoen neerstrijkt. Tel daar nog zeventig historische rijders en motoren bij op en je hebt keuze te over nog voordat de lichten zelfs maar uitgaan. Eenmaal op de baan met één van die motoren had ik er ogenblikkelijk spijt van dat ik de tutorial, die meteen na het opstarten wordt gepresenteerd, aan mij liet voorbijgaan. Tenzij je een coureur bent die jaar na jaar ontelbare uren in deze games heeft gepompt, zal MotoGP 22 veel geduld vergen om volledig onder de knie te krijgen.

Met het schaamrood op de wangen en een paar virtueel gebroken botten dook ik toch maar weer in die tutorial om via korte uitdagingen enkele basisprincipes aan te leren. Zoals de positionering van het gewicht van je rijder, hoe ver je in een bocht leunt of de juiste gas- en remcontrole. In de bijkomende MotoGP Academy kun je jouw rijstijl blijven verfijnen om steeds snellere rondetijden neer te zetten en natuurlijk kun je ook een heleboel assists in- en uitschakelen om het rijgedrag aan te passen. Maar zelfs met remhulp, de ideale racelijn of curve-indicatoren om je rem-, apex- en exitpunten te zien, voel je de motor nog steeds onder je leven en is het niet evident om heelhuids de finish te bereiken. De leercurve blijft voor minder begaafde piloten genadeloos steil, maar is tegelijkertijd ook enorm bevredigend. Want zodra je zonder crashen alle bochten van een circuit doorkomt, is het racegevoel enorm de moeite waard.

Nog maar eens carrière maken

Bij de diehards scoort MotoGP 22 natuurlijk sowieso extra punten met die waanzinnig hoge realismegraad. Milestone blijft ook ieder jaar kleine dingen verder aanscherpen en toevoegen om het weer net dat tikkeltje realistischer te maken. Bovenop de bandenslijtage, het brandstofverbruik en de temperatuur van de remschijven (de nieuwigheid van vorig jaar), kun je nu het Ride Height Device-mechanisme handmatig beheren om de ophanging te regelen. Ook is de vering verder verfijnd voor een beter racegevoel. De leek haalt hier zijn schouders wellicht voor op, maar kenners merken ongetwijfeld het verschil. Voor zover ik kennis van zaken heb, zit het realistische rijgedrag dus gewoon prima in elkaar.

Naast losse races, kampioenschappen en tijdritten, vormt de carrière weer de hoofdbrok. Net als vorig jaar speelt teammanagement een grote rol. Je wordt lid van (of creëert) een team en zorgt voor een hele entourage om je heen (een data-analist, een hoofdingenieur en een persoonlijke manager), terwijl je jezelf een weg omhoog werkt en elk raceweekend ervaart zoals het in de racekalender verschijnt (die je overigens ook zelf mag bepalen). Je hebt de optie om rechtstreeks in de MotoGP-klasse te springen, maar het echte plezier schuilt natuurlijk in het opwerken naar koningsklasse vanuit de lagere Moto3-reeks in enkele seizoenen. Je verdient development points door races te winnen en die mag je vervolgens naar eigen goeddunken besteden om de motorprestaties te verbeteren. Dit progressiepad is de afgelopen jaren grotendeels hetzelfde gebleven en zal voor weinig opschudding zorgen, maar het blijft hoe dan ook een leuke tijdsbesteding.

Racing like it's 2009

Hoewel het erg vertrouwd aanvoelt, is het dus nog steeds leuk om carrière te maken. Ook is de nieuwe Nine Season 2009-modus zeker de moeite waard. De vorige editie deed het gek genoeg zonder historische modus en dit lijkt daar wat op. Zoals dat tegenwoordig heel hip is in racegames, is dit eigenlijk een verhaalmodus. Maar in tegenstelling tot Braking Point in F1 2021 of – recent nog – de Driven to Glory-modus uit GRID Legends, is dit geen verzonnen niemendalletje. De titel geeft het uiteraard al weg, maar je speelt hier het ganse seizoen van 2009 na. Dankzij een felle titelstrijd tussen Valentino Rossi, Jorge Lorenzo, Casey Stoner en Dani Pedrosa is dat één van de meest memorabele seizoenen uit de MotoGP-geschiedenis.

Per Grand Prix krijg je enkele uitdagingen voorgeschoteld. Je wordt als speler in allerhande waargebeurde situaties gegooid. Zo moet je in Losail bijvoorbeeld het podium halen met Lorenzo, terwijl je in dezelfde race de voorsprong verdedigt die Stoner al sinds de eerste ronde heeft. Iets verderop moet je met een gehavende Pedrosa alles geven om je positie terug te winnen na een motorwissel. En zo bekijk je de belangrijkste punten van elke wedstrijd vanuit verschillende perspectieven. Het mooie aan deze modus is dat deze ook meer dan vijftig minuten aan origineel beeldmateriaal uit dat seizoen bevat. Die beelden worden aan elkaar gepraat door Mark Neale, die enkele van de beste MotoGP-documentaires regisseerde. Het resultaat wordt er interessanter op, zowel voor de echte fans als voor iemand die het hele gebeuren niet zo op de voet volgt.

Weer net dat tikkeltje mooier

De brede waaier aan gamemodi wordt nog aangevuld met een lokale split-screen voor twee spelers (yes!) en een online multiplayer met cross-play ondersteuning op consoles van verschillende generaties. Al heb ik die laatste pre-release nog niet uitvoerig kunnen testen om daar meer over te vertellen. Wat ik wel met zekerheid kan zeggen, is dat men in de marketingpraat niet heeft gelogen over het gegeven dat een MotoGP-game er nog nooit eerder zo goed uitzag.

Vorig jaar zorgde de eerste release op de nieuwe console hardware er al voor dat de franchise vanuit visueel perspectief een stap hogerop zette, maar MotoGP 22 oogt weer net dat tikkeltje strakker. Zeker bij Milestone-titels zag je vaak dat ze met een minder budget werden gemaakt en hoewel de beleving rond de track naar mijn gevoel nog altijd beter kan, is dat probleem hier van de baan. Het pusht de PS5-hardware niet naar zijn limiet, maar het ziet er visueel – en dan met name de zeer gedetailleerde motoren – aantrekkelijk uit. Als je net als ik op de PS5 speelt, krijg je ook nog het bijkomende voordeel van de haptische feedback en adaptieve triggers om de racebeleving wat extra kracht bij te zetten.