Review: Redfall - Bijt met melktanden Xbox Series

De waarheid kan hard zijn. Het kan verpletterend zijn. Nee, een ontwikkelaar die ik heel hoog in het vaandel heb staan, kan geen slechte game uitbrengen! Nee, een game die zo lang is uitgesteld, kan geen zooitje zijn op lancering! Nee, Xbox kan het niet permitteren om na een lange droogteperiode een triple A flop uit te brengen! Dit zijn allemaal statements die helaas waar zijn gebleken. Ik wilde echt graag mijn tanden in je zetten Redfall. Maar wat ik nu tussen mijn kiezen moet vissen, daar word ik niet blij van. Waar ging het mis? Dat lees je in deze review van Redfall.

In Redfall bevindt zich niets nieuws onder de zon

In Redfall speel je als één van de vier helden. Je probeert het havenstadje te ontvluchten via een veerboot, maar wanneer de vampieren letterlijk het water omhoog tillen en gebruiken als een muur, ben je gestrand in een gebied wat overspoelt is met bloedzuigers. Je neemt al snel een lokaal brandweergebouw over en dat wordt jouw nieuwe basis van operatie. Daarna draait het voornamelijk om het vinden van de oorzaak van de uitbraak. Wie is er verantwoordelijk? Waar zijn ze nu? Arkane is normaal gesproken een ster in het creëren van een aangrijpend narratief. Dishonored en Prey zijn mooie voorbeelden hiervan. Redfall heeft mij geen enkel moment echt kunnen boeien. Dit heeft meerdere redenen. Om te beginnen worden alle 'belangrijke' verhaalelementen verteld via getekend animatiewerk en in-game stop-motion cutscenes. Het kan een artistieke keuze geweest zijn, maar het voelt ontzettend goedkoop en ongeïnspireerd aan. De NPC's in de game ondersteunen het verhaal ook erg minimaal. Soms kun je op pad om een sidequest voor ze te voltooien, maar ruimte om gehecht te raken aan deze personages is er vrijwel niet. Redfall verwacht dat de speler vanaf moment één geïnteresseerd is en ook de moeite gaat nemen om alle kleine papiertjes te lezen die verspreid liggen in de wereld. Zo werkt het natuurlijk niet, die interesse moet je eerst verdienen. Maar goed, het narratief werkt niet zo lekker, wellicht dat er visueel wel iets te halen valt?

Het eerste wat opvalt aan het visuele aspect van Redfall, is dat mijn ogen onderhand beginnen te bloeden. De kunstdirectie is niet slecht, maar de graphics kunnen echt gruwelijk uit de verf komen. Ik speelde de game op de Xbox Series X dus ik zat al vast aan de 30fps. Meteen vanaf moment één voelt de game niet fijn om te spelen. Een triple A first-person shooter spelen met 30fps is anno 2023 niet acceptabel. Het wordt echter erger, wanneer je niet eens een degelijk ogende game ervoor terug krijgt. Het is niet alsof je een wonderschone titel aan het spelen bent - grafisch gezien is het erg ondermaats. Er zit ontzettend weinig detail in de textures, waardoor de omgevingen een vrij levenloze uitstraling hebben. Soms duurt het zelfs enkele minuten, voordat de textures überhaupt komen opdagen. De stijl van Arkane kan werken, maar niet zonder het nodige detailwerk. Veel modellen in de game vallen door het gebrek hieraan door de mand. Qua animatiewerk is er ook niet iets om bepaald trots op te zijn. Op een slechte dag buigen ledematen op onnatuurlijk wijze. Op een alledaagse dag, wanneer alles werkt naar behoren, is het ontzettend middelmatig. Het is een beetje een throwback naar 2009. En natuurlijk in de stijl die we onderhand gewend zijn van Bethesda-games, zit Redfall bomvol met bugs. Missies die niet inladen, vijanden die niet of halverwege worden gespawnd, de lijst gaat maar door. Vanuit zowel een visueel als een technisch standpunt is Redfall een bende.

Je haalt het bloed onder mijn nagels vandaan

Redfall is dus overspoeld met vampieren, maar dat zijn niet de enige bedreigingen die je gaat tegenkomen. Occultisten bezetten een groot gedeelte van het eiland en proberen zoveel mogelijk onschuldige mensen binnen te hengelen voor de monsters die zij vereren. De huurlingen van Bellwether Security zijn ook aanwezig op het eiland. Ze claimen mensen te willen redden, maar het lijkt er eerder op dat ze de waarheid onder zes planken proberen te begraven. Jij gaat ze te lijf met een uitgebreid wapenarsenaal en je personagespecifieke vaardigheden. Redfall scoort hier wat punten. De reguliere wapens zijn niet zozeer indrukwekkend, maar de gadgets die specifiek zijn gebaseerd op het bevechten van bloedzuigers wekken mijn interesse. Zo kun je een Portable UV Beam gebruiken om vampieren te verstenen, maar de enorme Stake Launcher prikt ook gemakkelijk door wannabe Dracula heen. Van Helsing zou trots zijn. Daarnaast voelen de skills van de characters in Redfall ook vermakelijk en bruikbaar. In mijn playthrough als Devinder kon ik zijn teleporter gebruiken om ruig terrein simpel te omzeilen en zijn Arc Javelins zorgden regelmatig voor wat ademruimte.

Goed, maar de combat bestaat natuurlijk uit twee kanten. Wat kan ik en wat kan de vijand. Na het spelen van Deathloop was ik hier al bang voor en die angst is dubbel en dwars bevestigd. Ik zei net bedreigingen, maar wellicht moeten we een ander woord gebruiken. De vijanden in Redfall zijn namelijk een grap. Het is erg lang geleden dat ik een vijandelijk AI heb moeten aanschouwen die zo hersendood was. Ze spotten de speler pas wanneer je echt naast ze staat en hoe ze zich gedragen in combat, is gewoon niet om over naar huis te schrijven. Ik heb vijandelijke snipers gezien die naar de speler sprinten. Vampieren die in de lucht hangen en uit hun neus aan het vreten zijn. De vijandelijke reactiesnelheid is zo verdomd traag. Je kunt een aantal seconden naast ze staan, vier hagelkorrels in je shotgun laden, vragen hoe het met de kids gaat, om vervolgens alsnog als eerst een kogel door hun lamlendige brein te jagen. Combat is nooit Arkane's kracht geweest. In Redfall is het echter nog nooit zo slecht geweest en drie keer raden: een enorm gedeelte van de game draait erom.

Met je vrienden spelen is bloedirritant

Leuk kopje dit, of niet? Redfall is een co-op game, die een aantal fundamentele onderdelen van het specifieke co-op gerichte subgenre simpelweg niet goed doet. De grootste zondaar is het feit dat alleen de host progressie boekt in zijn/haar wereld. Iedereen die langs is gekomen, die krijgt wel XP voor het personage waar ze mee spelen en ze mogen zelfs de gear houden. Wat gul. Maar missies voltooien in je eigen wereld die je net al gedaan hebt in de wereld van je maatje? Ja, dat feestje gaat niet door. Oftewel als jij met drie vrienden aan het spelen bent, moet je straks dezelfde missies vier keer doorlopen, als je wilt dat iedereen een beetje bij hetzelfde punt arriveert. Dit is bizar. Redfall wordt gepromoot als een co-op game, maar de basis ontbreekt. Zo moet je bijvoorbeeld ook in een party je troepen bij elkaar verzamelen. Drop-in en drop-out co-op? Nee, voor dat soort handige snufjes hoef je niet bij Redfall aan te kloppen.

Soms lijkt het alsof co-op niet altijd een hoofdgedachte was voor Arkane. Kwam deze feature pas laat aan te pas? Veel ideeën die Redfall heeft lijken maar half erin verwerkt te zijn - alsof er pas laat in de ontwikkeling mee bemoeid is. Het heeft bijvoorbeeld gearscores en statistieken op wapens, maar het heeft niet de bevredigende loot loop, die bijvoorbeeld een Destiny 2 wel heeft. Dus Redfall is geen goede looter shooter te noemen, want daarvoor zijn de systemen te onderontwikkeld. Is Redfall dan een first-person shooter die diep duikt in de horroraspecten? Ook hier zie je de beginstukken wel weer terug, maar Redfall mist de dreiging en de spanning om een zinderend avontuur voor te schotelen, zoals bijvoorbeeld F.E.A.R. of S.T.A.L.K.E.R. dat wel kunnen. Een alinea terug kon je al lezen dat Redfall ook niet de ideale co-op game is. Dus wat is Redfall wel? Het is van alles een beetje en daardoor is het niks. Het is een manusje van alles, alleen eentje die wel alles vernielt wat het aanraakt.

Drie keer raden wat Arkane ziet in de spiegel

Je hebt nu genoeg redenen gelezen om ver uit de buurt te blijven van Redfall. Zoek je echter nog een reden om dit vampierenwereldje wel in te duiken? Er zijn momenten, waarin aangetoond wordt dat Arkane echt wel weten waar ze mee bezig zijn. Ja, wanneer deze schoenmaker bij zijn leest blijft, dan komt er genoeg goeds uit voort. De sfeer is in sommige stukken van Redfall goed. Arkane weet zo nu en dan erg creatieve omgevingen te schapen die vol zitten met details. Redfall ziet eruit als een geloofwaardig havenstadje. Je kunt echt merken dat hier eerst mensen woonden en dat er geleefd werd. De wereld van Redfall heeft potentie. Zeker wanneer Arkane het bovennatuurlijke combineert met het werelddesign.

Deze wereld is een open-wereld en daar komt natuurlijk ook nog wat bij kijken. Ondanks dat we al flink lang bezig zijn met dit subgenre, lijkt het erop dat Arkane in hele bekende valkuilen blijft mieteren. Zo is er in Redfall tussen de missies door gewoon erg weinig te ontdekken. Een enorme hoeveelheid huizen zijn dichtgetimmerd en veel objecten worden simpelweg gekopieerd en zonder aandacht in het rond gesmakt. Daarnaast is het handig om te weten dat Redfall eigenlijk bestaat uit twee open-werelden. Je verkast naar het volgende gebied wanneer je klaar bent met de eerste helft. En zodra je dus de benen neemt, kun je meteen met je handje zwaaien naar alle andere items, missies en andere zooi die in open-wereld nummer één nog lagen. De open-wereld voegt niks toe en het draagt niet bij aan de specialiteiten van Arkane. Sterker nog, het werkt tegen. Een ander voorbeeld hoe Arkane niet zichzelf is in Redfall, is hoe je in Arkane-games altijd de keuze hebt. Die gesloten deur? Hoe ga je die openen? In eerste instantie dacht ik aan de vele manieren, waarop het altijd mogelijk was in de games van Arkane om tot een oplossing te komen. Blaas ik de deur op? Breek ik het slot? Ga ik via een andere ingang naar binnen, zoals via een luchtschacht? De keuze is in Redfall vaak een illusie. Zoek de sleutel en dat is de enige manier hoe je binnen kan komen. Arkane, dit is niet wie jullie horen te zijn.