Review: Splatoon 2 Nintendo Switch

Niet je tegenstander maar de omgeving was je voornaamste doelwit in de Wii U-game Splatoon. In de competitieve vier-tegen-vier wedstrijdjes was het in de eerste plaats de bedoeling om met je team een zo'n groot mogelijke oppervlakte van het speelveld in te kleuren door klodders verf te schieten. Op die manier maakte Nintendo op succesvolle wijze zijn eigenzinnige entree in een genre, dat van de online shooter, dat zich voordien duidelijk buiten hun comfortzone bevond. Splatoon was enig in zijn soort, erg plezierig om te spelen en werd terecht bejubeld om z'n veelkleurige design, al was de game absoluut niet zonder gebreken. We zijn inmiddels twee jaar verder en Nintendo heeft zopas een vervolgdeel gelanceerd op hun razend populaire Switch-console. In se bevat de Switch-versie nagenoeg de volledige originele game, maar dan aangedikt met nieuwe maps, wapens en uitrusting, alsook een bijgeschaafde solo-ervaring en een fonkelnieuwe coöperatieve modus.

Splatoon on the go

De eerste horde die door Nintendo genomen moest worden, is logischerwijs de veelzijdigheid van het nieuwe platform waarop de game verschijnt. Voor deze recensie heb ik zowat elke mogelijke beeld- en besturingsconfiguratie uitgeprobeerd. Zo is het echt geweldig om Splatoon 2 in handheldmodus te spelen, maar persoonlijk vond ik de analoge sticks van de Joy-Con controllers niet ideaal voor het betere richtwerk. Ik moest echt knoeien met de 'motion sensitivity' opties om een 'sweet spot' te vinden, maar zelfs dan vond ik het net niet precies genoeg tijdens de meest chaotische momenten. Ook de bewegingsgevoelige besturing ging bij mij meteen uit, al kun je online genoeg meningen vinden van spelers die de game niet meer zonder willen spelen. Voor mij is de combi televisiemodus/Switch Pro Controller in ieder geval een must om maximaal te presteren. Hoe je de game ook speelt, in 1080p op je tv of in 720p in draagbare vorm, de beeldverversing dendert constant aan een soepele 60 frames per seconde je netvlies voorbij. Bovendien oogt het kleurrijke design nog mooier op de Switch, de omgevingen zijn opvallend gedetailleerder en de verbeterde animaties zien er werkelijk fantastisch uit.

Heldenmodus

De Hero Mode, de solo campagne die je spelenderwijs alle kneepjes van het vak aanleert en je warm moet maken voor het competitieve gedeelte van de game, zit er opnieuw in en vuurt een dertigtal missies (verdeeld over vijf spelwerelden) lang een hoop vakkundig in elkaar gezette en creatieve uitdagingen op je af. Elk level vernieuwt en verrast, keer op keer, omdat je constant te maken krijgt met een nieuw wapen, vijand of gimmick (rails waarop je kunt grinden bijvoorbeeld, of sponzige blokken die groter worden als je er verf op knalt, enzovoort). De eindbazen die zo nu en dan je pad kruisen, vormen trouwens het hoogtepunt van deze campagne. En dat hebben ze niet alleen te danken aan hun gedenkwaardige vormgeving, ook het gevecht op zich is een knap staaltje gameplay. Het is beslist de moeite om deze (ten opzichte van de vorige game: flink verbeterde) heldenmodus op z'n minst een keer te doorlopen.

Neusje van de zalm

Met Salmon Run, veruit de grootste toevoeging in deze sequel, krijgt de Splatoon-franchise zijn eigen coöperatieve Horde-modus. Samen met maximaal drie bondgenoten probeer je als team drie vijandgolven te overleven, met als doel de random eindbazen te verslaan om de gouden eieren te verzamelen die ze daarna droppen om allerhande extra's te scoren. Het merendeel vereist een andere strategie om ze neer te halen. Er simpelweg in het wilde weg op schieten is vrijwel nooit voldoende. Het kan er in deze modus bovendien nogal chaotisch aan toegaan en teamwork is uiteraard geen overbodige luxe. Ik heb al veel soortgelijke modi gespeeld in de tientallen shooters die zich in mijn collectie bevinden, maar zelden heb ik er mij beter mee vermaakt. Een split-screen optie ontbreekt, jammer genoeg. Enkel via een LAN set-up, door maximaal vier Switch-apparaten aan elkaar te linken, kun je deze plezierige modus lokaal spelen. Dan is er nog de vreemde beslissing van Nintendo om deze modus online enkel beschikbaar te stellen op bepaalde tijdstippen.

Competitiebeest

De competitieve spelmodi, met het fantastische Turf War voorop, vormt natuurlijk nog steeds de kleurrijke hoofdattractie van de game. Drie minuten lang probeer je met allerhande verfpistolen en "“bommen het speelveld zoveel mogelijk te bekladden in de kleuren van jouw team. Dat werkelijk iedereen, dus ook spelers die doorgaans een beschamende kill/death ratio halen in de Battlefields en Call of Duty's van deze wereld, zijn verfbolletje kan bijdragen, zorgt voor 'n van de meest toegankelijke en leukste online modi ooit. Haal niveau vier en de shops openen zich in de main hub zodat je naar hartelust nieuwe gear kunt kopen. Speel nog even verder tot niveau tien en de 'ranked' modus komt vrij. Daar vind je met Rainmaker, Tower Control en Splat Zones de Splatoon 2-varianten op de gekende escort- en defend-modi die de honger van spelers naar het serieuzere competitiewerk moet stillen. Door het razendsnelle tempo en zijn verslavende gameplay heeft Splatoon 2 de goede eigenschap van "nog 'n potje voor het slapengaan" om uiteindelijk te stoppen als buiten de zon alweer bijna opkomt.

Hoera, voice chat! Nee, wacht"

Ik heb nauwelijks connectieproblemen gehad en er zijn al genoeg spelers online om de wachttijden tot een minimum te beperken "“ slechts af en toe duurde de matchmaking iets te lang naar mijn zin. Aan de andere kant legt een geslaagde online game als Splatoon 2 ook de zwaktes van Nintendo bloot. De maprotatie (nu om de twee uur in plaats van de vier uur uit het origineel) is eigenlijk totaal onnodig, zeker als het totaal aantal speelveldjes onder de tien blijft. Het spelletje van een vriend joinen, zelfs vanuit een party, betekent niet altijd dat je in hetzelfde team zit. Het is niet mogelijk om in-game te wisselen van wapen. Nu valt dat "“ gezien het hoge tempo en de korte speelduur "“ nog te overzien, maar ook tussen de wedstrijdjes door hoort het niet tot de mogelijkheden om je loadout aan te passen. Je moet de lobby echt volledig verlaten. Voice chat met vrienden wordt geïntroduceerd, de eerste Splatoon deed het namelijk nog volledig zonder, maar op zo'n verschrikkelijk omslachtige en onnodig gecompliceerde manier dat ik er al meteen geen zin in had. Je moet namelijk een externe applicatie installeren op je smartphone. De verbinding wordt overigens alleen behouden als de applicatie openstaat. Lachwekkend hoor. Het is gewoon klaar en duidelijk dat Nintendo hier vooralsnog weinig kaas van gegeten heeft, want bij de concurrerende consolefabrikanten kon ik twee generaties terug, zo in de vroege jaren 2000, al een praatje slaan met teamgenoten en tegenstanders. Gelukkig is Splatoon 2 niet het type 'shooter' waarbij voice chat noodzakelijk is.