Review: Wolfenstein: The Old Blood PlayStation 4

In kasteel Wolfenstein patrouilleren twee Duitse soldaten. Het lijkt een doodnormale dag, totdat ze een ventalatierooster ontdekken dat is opengebroken. Voordat er alarm kan worden geslagen, duikt een figuur op vanuit de schaduw en niet veel later liggen de soldaten bloedend op de grond. B.J. Blazkowicz is terug in het eeuwenoude kasteel en doet weer waar hij goed in is: het doden van Nazi's.

Return to Castle Wolfenstein

Wolfenstein: The Old Blood is een standalone prequel op Wolfenstein: The New Order en speelt zich volledig af in 1946 waarin de Duitsers de oorlog bijna gewonnen hebben. De prequel bestaat uit twee hoofstukken, die samen goed zijn voor acht levels en een proloog. In het eerste hoofdstuk genaamd Rudi Jà¤ger and the Den of Wolves infiltreert B.J. Blazkowicz in kasteel Wolfenstein om achter de locatie van de duivelse Generaal Deathshead te komen. Hij belandt echter al snel in de tochtige gevangenis, net als in de oude Wolfenstein-games. In het tweede deel van de verhaallijn - The Dark Secrets of Helga von Schabbs - reist B.J. Blazkowicz naar Wolfsburg om daar de Helga Von Schabbs en haar paranormale SS-divisie uit te schakelen.

Een warm bad

Vorig jaar heb ik me enorm vermaakt met Wolfenstein: The New Order, en Wolfenstein: The Old Blood voelt dan ook als een warm bad. De game bevat weer levels met meerdere routes en vele geheimen, waaronder verborgen goud. Als speler heb je de keuze of je er op los knalt of het meer stealthy aanpakt, alhoewel er een aantal momenten zijn die je dwingen voor een bepaalde speelstijl. Naast de standaardvijanden bevinden er in elk level ook officieren die versterking kunnen oproepen, waardoor het aan te raden is om deze stilletjes uit te schakelen. Ook het perksysteem is weer van de partij, waarbij je door het voltooien van bepaalde doelstellingen nieuwe vaardigheden vrijspeelt.

Wolfenstein: The Old Blood is qua gameplay hetzelfde als The New Order, wat in mijn ogen een pluspunt is. Verhaaltechnisch valt de prequel echter wat tegen. Nu was het verhaal van The New Order geen oscar-materiaal, maar dat had wel meer diepgang. Verder is het jammer dat je nog steeds voorwerpen handmatig op moet pakken. In het geval van pantser en nieuwe wapens kan ik dat wel begrijpen, aangezien het je stimuleert om de omgeving af te zoeken, maar dat je ook alle munitie handmatig op moet pakken, zal niet iedereen op prijs stellen. Grafisch is deze prequel ook vergelijkbaar met The New Order, wat betekent dat de levels er goed en sfeervol uitzien, maar dat het ook weer niet de mooiste game ooit is.

De Pijp

Tijdens het begin van Wolfenstein: The Old Blood kom je al snel nieuwe vijanden tegen, waaronder sluipschutters en de voorlopers van de Supersoldiers. Natuurlijk zijn er nieuwe wapens van de partij, waaronder een tof sluipschuttersgeweer en een pistool dat granaten afvuurt. Het meest handige nieuwe wapen is echter de metalen pijp. Deze kan als 'n geheel worden gebruikt om deuren en luiken te openen of uit elkaar worden geschroefd om tegen muren te klimmen. Uiteraard is de pijp ook te gebruiken als wapen. De stealthaanvallen die hiermee uitgevoerd worden, gaan gepaard met veel bloed. Een andere toevoeging zijn de challenge-maps waarin je zo snel mogelijk alle vijanden in de map moet omleggen. Je verdient punten door vijanden te doden, waarbij een headshot of steek met je mes meer oplevert dan een dodelijk schot in de buik.

Wolfenstein 3D

Wolfenstein: The Old Blood is net als The New Order een shooter die heerlijk wegschiet, maar bovenal een ode aan Wolfenstein 3D en Return to Castle Wolfenstein. In elk level staat een bed waarbij je een klassiek Wolfenstein 3D-level kunt spelen. Daarnaast is de terugkeer naar kasteel Wolfenstein een goede zet van MachineGames. Dit kasteel bevat een duistere sfeer en zorgt dat je constant op je hoede zal zijn voor de Nazi's en hun technologie. Om de ode perfect te maken, keren in het tweede hoofdstuk ook de zombies terug in de serie, waardoor je niet alleen maar tegen 'gewone' Nazi's hoeft te vechten.