Shinobi: Art of Vengeance review - Wraak met een hoofdletter W

Hup! Trek je zwarte kleding aan, raus geruisloos een zak chips uit de kast en prepareer je voor een bijzonder stijlvolle, handgetekende 2D-platformer die ouderwetse actie omhult met een modern jasje. Joe Musashi, de welbekende westerse ninja met zijn katana, kunai en Ninpo-magie, keert terug om de vijand een flink kopje kleiner te maken. En dat voelt beter dan ooit tevoren. Maar snijdt de katana als een Hattori Hanzō dwars door de vijand heen, of voelt het als een botte schroevendraaier waarmee je meerdere keren moet prikken? We zoeken het uit in deze review van Shinobi: Art of Vengeance voor Xbox Series X.

Ouderwetse platformer in een gloednieuw jasje

De langlopende franchise Shinobi keert terug in een vertrouwd, maar verfrissend nieuw jasje. Joe Musashi, de doofstomme ninja, ziet bij het opstarten van de game hoe zijn geliefde Oboro-clan wordt weggevaagd door ene Lord Ruse. Deze overduidelijk zeer krachtige machtsmisbruiker lijkt een persoonlijke vendetta te hebben tegen de clan en doet er alles aan om ook Musashi te vernietigen. Logischerwijs zonder succes, anders hadden we hier geen review. Shinobi: Art of Vengeance is een kleurrijke 2D-platformer die de uitdaging niet schuwt en er zelfs om smeekt herspeeld te worden. De game neemt je moeiteloos mee terug naar de hoogtijdagen van het genre. Precisie, snoeiharde actie en uitdagende platformsegmenten staan centraal. Toch zie je duidelijk dat dit een gloednieuwe game is, vooral dankzij de prachtige handgetekende visuals die het gevoel geven dat je naar een bewegend schilderij kijkt.

Ben je gewend aan moderne platformers? Dan zal Shinobi: Art of Vengeance even wennen zijn. De game is op momenten ouderwets moeilijk, niet alleen vanwege de combat, maar vooral door de uitdagingen die je voorgeschoteld krijgt. Denk aan blind jumps, bewegende onderdelen en heel, heel veel vijanden. Gelukkig draait Musashi zijn hand niet om voor wat uitdaging. Je beschikt over een flink arsenaal aan (aanschafbare) moves, Ninpo-magic (speciale aanvallen die je eens per charge kunt gebruiken), en een oplaadbare, allesverwoestende Ninjutsu-aanval. Daarnaast kun je double jumpen, dodgen en combo’s uitvoeren om de actie vloeiend te houden. Op sommige momenten voelt het chaotisch aan, maar zodra je het doorhebt, heb je het ook echt door. Overigens is de game op momenten aardig vergevingsgezind voor de gamer die helemaal geen zin heeft in frustratie. De levels zijn namelijk voorzien van een flink aantal checkpoints.

Veel content voor een 2D-actionplatformer

Als kind van de jaren ’90 ben ik gewend dat 2D-platformers doorgaans niet al te lang duren. In het geval van Shinobi: Art of Vengeance had ik mij daar dan ook aardig op verkeken: de game neemt met gemak zo’n dertien á veertien uur in beslag, en dat is alleen al voor de story mode. Dat komt vooral door de lange levels. Op zich geen straf, want elk level ziet er visueel anders uit en is prachtig vormgegeven. Toch kan de lengte op den duur wat vermoeiend worden. Met wat meer variatie was de ervaring nog sterker geweest. Maar goed, dat is muggenziften, want de levels zien er niet alleen waanzinnig uit, ze spelen vaak nog beter.

De game zit bomvol content. Elk level splitst zich op in meerdere paden, waardoor je constant van hot naar her rent. Dat is overigens geen verplichting, maar verkennen wordt rijkelijk beloond. Zo zijn er bijvoorbeeld Oboro Relics te vinden waarmee je nieuwe items in de shop kunt ontgrendelen. Daarnaast zijn er rifts voor extra uitdaging en diverse secrets om te ontdekken. De meeste daarvan zul je niet allemaal tijdens je eerste playthrough vinden. Naarmate je vordert, ontgrendel je namelijk tools zoals de grijphaak en klauwen, waarmee je nieuwe delen van eerdere levels kunt bereiken. Wie de game 100% wil uitspelen, is dus wel even bezig. Helemaal omdat je na het uitspelen van de story mode ook nog eens de Arcade- en Boss Rush-modi vrijspeelt.