Avatar: Frontiers of Pandora in 2024 - Biedt de volledige ervaring

Op een paar dagen na is het alweer een jaar geleden dat Avatar: Frontiers of Pandora in de winkelschappen verscheen. De game is gebaseerd op de populaire films van James Cameron, maar wist niet mee te liften op de hype van The Way of the Water. Dat is niet verwonderlijk, want Ubisoft moest de game enkele maanden uitstellen, waardoor de film allang in de bioscopen te zien was. Qua context maakt het niet uit, want Avatar: Frontiers of Pandora focust op een andere Na’vi, waardoor het verhaal losstaat van de films en we ook andere gebieden te zien krijgen. Laten we eens kijken wat Ubisoft het afgelopen jaar met de game heeft gedaan en of Avatar: Frontiers of Pandora in 2024 nog steeds je aandacht verdient.

Het begin van je reis in Avatar: Frontiers of Pandora

In mijn review van Avatar: Frontiers of Pandora heb je kunnen lezen dat ik dolblij was om eindelijk in deze wereld te duiken. Hoewel ik de films qua verhaal nooit heel denderend heb gevonden, is Pandora zelf een prachtige planeet. Hetzelfde hebben we zien gebeuren bij de game. Het verkennen van de gebieden was voor mij echt het hoogtepunt en daar werd je door alle materialen en zijmissies voor beloond. De dieren die je tegenkwam hadden hun eigen kenmerkende gedrag en hoe zielig het ook is, op ze jagen zorgde voor de nodige materialen. Als een echte Na’vi mochten we ook rondvliegen op de Ikran. Zonder enige vorm van laadschermen was je vrij om naar elk gebied te vliegen en te genieten van de graphics en de wereld. De hoeveelheid uren die ik in Avatar: Frontiers of Pandora heb gestoken komen grotendeels omdat ik het vertikte om te fast-travelen. Het vliegen was nu eenmaal te gaaf om over te slaan.

Het verhaal van de base game was dus niet diepgaand, maar had genoeg te bieden om alles met elkaar te verbinden. Als Sarentu was het je doel om de clans te ontmoeten, meer te weten te komen over de planeet en je geschiedenis, terwijl je ondertussen de RDA verslaat. De game zat vol met content, maar het was jammer dat er weinig RDA rondliep en er daardoor weinig uitdaging aanwezig was. Daarnaast kunnen we Avatar: Frontiers of Pandora geen kenmerkende Ubisoft-game noemen. Het is duidelijk dat Ubisoft Massive heeft samengewerkt met James Cameron en Lightstorm. Er zijn geen torens om te beklimmen en er zijn geen honderden collectibles te verzamelen. De zijmissies en activiteiten voegden daarnaast veel toe, omdat je extra gezondheid en skill points kon verzamelen. Dat is niet wat we gewend zijn van Ubisoft, aangezien de werelden vaak vol zitten en je flink moet grinden. Ik vind dat niet erg, maar daardoor is Avatar: Frontiers of Pandora juist een verademing voor de mensen die daar geen zin in hebben. Daarnaast kwam de wereld van de films nu nog meer tot leven dankzij de snowdrop-engine.

De eerste uitbreiding brengt iedereen samen

Een maand voordat de eerste uitbreiding genaamd Avatar: Frontiers of Pandora The Skybreaker verscheen, besloot Ubisoft om de game uit te brengen op Steam. Qua marketing natuurlijk het perfecte moment, want met de Season Pass kon je bijna direct naar de Heart of the Plains afreizen. Mits je natuurlijk het verhaal van de basegame had afgerond, want dat was een verplichting. Dat leverde voor enkele spelers die gebruik hadden gemaakt van de co-op functie problemen op, want zij hadden officieel de game niet uitgespeeld. In de DLC mochten we dus een bijzondere plek verkennen en daardoor waren er ook weer nieuwe materialen te verzamelen. Hoewel ik de DLC zeker de moeite waard vond, viel het wel op dat veel planten en beesten eigenlijk alleen een andere kleur hadden. Echt heel vernieuwend kon je de DLC op dat gebied dus niet noemen. En dat is niet erg, want rondreizen was nog steeds erg vermakelijk. Door The Great Games, de Zekru en verschillende sidequests kwam je eigenlijk al automatisch op veel plekken terecht, waardoor je niet elk hoekje nog apart moest verkennen.

De RDA is namelijk teruggekeerd en zorgde ervoor dat een gezellig onderonsje tussen de verschillende clans en hun culturen werd onderbroken. Samen sta je sterk en daardoor moest je wederom met zijn allen weer aan de bak om de RDA uit het gebied te jagen. De Heart of the Plains is een heilige plek en we willen niet dat de RDA dit vervuild. The Skybreaker bood op dat opzicht dan ook meer uitdaging, want de nieuwe soldaten met hun mechs waren een stuk lastiger te verslaan. Doordat de DLC verdergaat waar het verhaal van de maingame is gebleven, kunnen we zeggen dat het eigenlijk een epiloog is. Bepaalde personages krijgen het einde dat ze verdienen en het verhaal is een stukje diepgaander. Je zou denken dat dit dan ook de enige DLC is die Avatar: Frontiers of Pandora ging krijgen, maar dat is niet het geval. Wat opvalt is dat Avatar: Frontiers of Pandora eigenlijk weinig updates heeft gekregen. Ubisoft heeft de afgelopen maanden wel enkele patches eruit gegooid om bugs op te lossen, maar echt nieuwe content is niet toegevoegd. Hierdoor ontbreekt er momenteel nog steeds een New Game Plus. Met de DLC’s werden ook enkele verbeteringen doorgevoerd, waardoor het vooral makkelijker is om met de Direhorse rond te rijden. Het is echter wel opvallend dat er weinig updates zijn, want de laatste games van Ubisoft ontvingen veel aandacht post-launch.

Avatar: Frontiers of Pandora - Secrets of the Spires DLC is een passend einde

Met de komst van Secrets of the Spires komt er direct een einde aan Avatar: Frontiers of Pandora. Aan het begin werd er duidelijk gemaakt dat er twee DLC’s gingen verschijnen en daar wijkt Ubisoft zelden vanaf. Doordat de game ook niet heel denderend is verkocht, kunnen we er van uitgaan dat er geen extra DLC’s komen. Hoewel de eerste DLC cinematisch sterk van start gaat, is dat net wat anders bij Secrets of the Spires. Na alle gebeurtenissen in de basegame vraagt Anufi of je de Ke’awa Kamitire wilt vinden. Deze zijn jaren geleden vertrokken en ze vindt het tijd dat de stam weer bij elkaar komt. Na een lange vliegreis weet je ze te vinden en sluit je een deal met de leider. Als jij de RDA samen met hun strijders weet te verslaan dan keren de Ke’awa weer terug naar huis. Het bekende liedje gaat dus weer van start, maar qua gameplay biedt de DLC wel enkele veranderingen. De Spires of the Cloud Forest bestaat uit veel bergen, vliegende eilanden en rotsspitsen. Rondvliegen op je Ikran staat hierdoor centraal. Mocht je net zoals ik dol zijn op het rondvliegen dan moet je deze DLC niet overslaan. Om met de Ke’awa te vechten moet je namelijk de bond met je Ikran versterken en leren vechten in de lucht. Door de eerste quests te voltooien krijg je armour voor je Ikran, zodat hij beter is beschermd, terwijl jij met een speciale kruisboog de helikopters uit de lucht schiet. Het vechten met de Ikran is daardoor een stuk uitgebreider en dat komt ook door de nieuwe skill tree. Je Ikran leert nieuwe vaardigheden en komt je nu ook te hulp als je op de grond aan het vechten bent.

Het was te verwachten, maar ook dit gebied ziet er weer adembenemend uit. Qua grootte kun je het vergelijken met de eerste DLC, waardoor je een paar uurtjes kwijt bent om het volledig te verkennen. Heel veel nieuwe dieren en planten ga je niet tegenkomen, want de meeste hebben gewoon een ander kleurtje. Er zijn wel enkele andere activiteiten in Spires of the Cloud Forest aanwezig. De RDA heeft nieuwe technologieën uitgevonden en die zal jij onschadelijk moeten maken. Hacken is daardoor weer een belangrijk onderdeel, want hiermee kun je de communicaties onderbreken en nieuwe helikopters laten neerstorten. Om de Bladewing Trails te volgen moet je dit keer met je Ikran achter de motten aanvliegen. Niet bepaald revolutionair, maar het is veel leuker dan achter ze aan rennen of rijden met een Direhorse. Hoewel de RDA weer alle aandacht vraagt, is het verhaal van de DLC een stukje diepgaander en krijgen we een nieuwe blik op de Kamitire en de Sarentu. Er zitten dan ook enkele emotionele momenten in verstopt, waardoor de DLC absoluut de moeite waard is om te spelen. Avatar: Frontiers of Pandora was als game al erg tof om te spelen en bood genoeg content, maar de DLC's zorgen toch voor de volledige ervaring. Naast dat we nieuwe gebieden krijgen, ligt de focus net wat meer op het geven van extra informatie over de personages en stammen. Voor mensen die de wereld van Avatar fantastisch vinden, is dat een mooi cadeautje. Aangezien we nu alle stammen hebben gehad sluit Secrets of the Spires alles netjes af. Al is het jammer dat we niet meer terugkeren naar Pandora.
 

Dat Avatar: Frontiers of Pandora zo laat na de film is uitgekomen, heeft weinig goeds gedaan voor de verkoopcijfers. Met nog meerdere films op de planning kijk ik er niet raar van op, als er toch een nieuw deel gaat verschijnen. Ik zou het in ieder geval niet erg vinden als er een game wordt uitgebracht die is gebaseerd op Avatar: The Way of the Water. Het sprookje van Avatar: Frontiers of Pandora is in ieder geval ten einde. Als je besloten hebt om te wachten tot alle DLC’s zijn uitgekomen dan kun je nu in de prachtige wereld duiken. De game is namelijk nog steeds de moeite waard en de DLC's maken de ervaring helemaal compleet