Het einde van het jaar is aangebroken en de Gameliner-redactie zet even alles op een rijtje. Iedereen heeft een andere smaak, een andere beleving en dus een eigen beste game van 2025. De strijd om de GOTY 2025 is officieel losgebarsten en jij kan nu stemmen op een meer dan prima selectie via de Gameliner Awards 2025.
Echter, de redactie heeft de mening al klaarliggen. Hoe zag hun gamejaar eruit en welke titel sprong er bovenuit? Dat lees je in dit artikel waarin we de redactie vragen wat hun beste game van 2025 is geweest!
Dit jaar was een fantastisch gamejaar en daardoor is het niet moeilijk om een GOTY aan te wijzen. Het zijn echter niet de Triple A-studio’s die 2025 domineren en dat hebben we bij The Game Awards ook al gezien. Ik heb dit jaar dan ook fantastische indiegames mogen spelen. Veel daarvan zitten nog in de Early Access, zoals 9 Kings, Whiskerwood en Town to City. Die games zijn absoluut de moeite waard, maar de volledige focus ligt op andere toppers.
Roguelike Ball X Pit van Kenny Sun wist mij zodanig positief te verrassen dat ik alle achievements heb behaald en de game amper kon wegleggen. Het is een passieproject dat me even terugnam naar de tijd van Arkanoid. Niet veel later wist PowerWash Simulator 2 mijn top tien binnen te dringen. Het tweede deel van de franchise verbeterde alle onderdelen van PowerWash Simulator en zorgde meerdere avonden voor de nodige ontspanning. De debuutgame van AdHoc Studio mag ik ook niet vergeten, want Dispatch laat zien dat er nog steeds ruimte is voor episodische releases. Het verhaal met bijbehorende keuzes werd vooral sterk neergezet door de animaties en de vele stemacteurs.
Die games behoorden allemaal tot de laatste helft van het jaar, maar de eerste maanden ben ik niet vergeten. Koira wist indruk te maken door de handgetekende landschappen en de muziek, waarbij de interpretatie van het verhaal bij de speler lag. Mijn brein heeft dan ook de nodige overuren gemaakt. Hetzelfde geldt voor Wanderstop, die op prachtige wijze aantoont wat voor effecten een burn-out en PTSS op iemand kan hebben. Een spiegel wordt je even voorgehouden en door de wijze woorden die in het rond vliegen, is dit een game die ik niet snel zal vergeten.
Een win voor de indiestudio’s en dan moet je bedenken dat ik meerdere games niet heb benoemd en ook nog niet alles van dit jaar heb kunnen spelen. Een groot verschil gaat het niet maken, want het was voor mij al snel duidelijk welke twee games gingen strijden voor Game of the Year.
De runner-up is dan ook Anno 117: Pax Romana. Na Anno 1800 was het bijna onmogelijk voor Bluebytes om een betere Anno-game te maken, maar dat is ze op alle fronten gelukt. Als iemand die sowieso al een liefde heeft voor de Romeinse setting, was het dan ook een droom die uitkwam. De diepgang, vrijheid en keuzes die je krijgt voorgeschoteld zorgen ervoor dat ik ook in 2026 nog bezig ben met deze game.
Kingdom Come: Deliverence II
Het is echter niet de winnaar, want ik zal tot het einde strijden voor de mening dat Kingdom Come: Deliverance II de beste RPG van de afgelopen jaren is en daardoor de game van het jaar 2025 is. Mijn liefde voor die game is zodanig gegroeid dat ik besloten heb om het eerste deel opnieuw te spelen om daarna direct KCII met alle DLC’s te ervaren. Het ultieme avontuur in korte tijd en met alle content.
Kingdom Come: Deliverance II heeft de nodige schoonheidsfoutjes van het eerste deel opgepoetst, zodat de combat en het reputatiesysteem een stuk beter in elkaar zitten. Het middeleeuwse realisme staat nog steeds centraal en daardoor is het prachtig om door de wereld te reizen en de afwisselende zijmissies af te ronden. Het verhaal kent de nodige wendingen en bouwt verder op de politieke gebeurtenissen uit het eerste deel. Er is meer dan genoeg te doen en ondertussen leert Henry weer de nodige vaardigheden. Door alle keuzes die je moet maken, kun je de game gerust meerdere keren spelen. Het is dan ook een RPG die op alle vlakken de belangrijkste RPG-elementen aantikt. Audentes Fortuna Iuvat, Warhorse Studios!
Hoe ik 2025 in een notendop zou omschrijven? Pieken en dalen. Een jaar van gematigde teleurstellingen en oprechte verrassingen. Een periode waarin multiplayer-games eindelijk weer wisten te innoveren en waarin mijn liefde voor Game Pass op een lager pitje kwam te staan. Afijn, even de focus houden op de gespeelde titels. Laten we beginnen bij het feit dat ik van veel games simpelweg meer verwacht had. De overeenkomst die DOOM: The Dark Ages, Elden Ring Nightreign, South of Midnight en nog een aantal delen, is dat ik hoopte op meer. Zijn het slechte games? No way, José. Maar ergens blijft het knagen dat er meer in het vat zat.
Gelukkig zaten er ook oprechte verrassingen tussen 2025's line-up. Ik keerde terug naar de onorthodoxe multiplayer-ervaringen met Rematch, Marvel Cosmic Invasion en ja ook FBC: Firebreak. Men mag haten, maar ik heb mij uitstekend vermaakt met de Remedy-shooter die samen met Metal Eden de boeken ingaat als mijn favoriete FPS-game van 2025. Ja, niet dat ze konden genieten van torenhoge competitie op dat front, maar toch.
Daarnaast was het een geweldig jaar voor horrorgames. Uiteraard spannen Silent Hill f en Cronos de kroon, maar ik heb verschrikkelijk intense momenten beleefd met ROUTINE en Total Chaos. Verder denk ik aan een fantastische 3D-terugkeer in de vorm van Donkey Kong Bananza, een sleeper hit van Nederlandse bodem met The Knightling, een wekenlange obsessie met Blue Prince, urenlang voor dinosaurussen zorgen in Jurassic World Evolution 3 en nog vele andere games die ik graag in het zonnetje zet, maar nu helaas niet de paginaruimte voor heb. Er is één gigant van een game die alle verwachtingen heeft weten te overtreffen en die ik bijna religieus heb gespeeld, totdat ik eindelijk de credits zag rollen.
Hollow Knight: Silksong
Het is namelijk Team Cherry die in mijn ogen iets onmogelijks heeft gedaan. Het meesterwerk dat Hollow Knight heeft overtroffen met een vervolg dat op alle fronten het weet te overklassen. Ik geef zelden vijf sterren en in 2025 gebeurde het eenmaal. Hollow Knight: Silksong ontving de perfecte score en dat heeft vooral te maken met de impact die deze Metroidvania wist te maken. Een waanzinnige ervaring van start tot einde. Eentje die mij in z'n greep had van de fabelachtige Act 1 tot de geheimzinnige Act 3.
Deze titel had het allemaal: zinderende actie, listige puzzels, onberispelijk werelddesign, memorabele personages en een soundtrack waar je u tegen zegt. De emoties die deze titel oproept gaan alle kanten op: van frustratie tijdens een bizar lastige eindbaasgevecht, tot angstigheid en ontzag terwijl je door de geruïneerde samenleving banjert - en het sloot vrijwel altijd af met euforie na die zuurverdiende overwinningen.
Hollow Knight: Silksong gaat voor mij niet alleen in de boeken als dé beste game uit 2025 - het hoort op het lijstje thuis tussen de beste Metroidvania-games aller tijden. Het wachten op Silksong was al die jaren het meer dan waard - en welke games kunnen dat nou zeggen na een ontwikkelfase van een eeuwigheid?
2025 was een bijzonder jaar voor mij als gamer. In mijn privéleven gebeurde veel en er vonden grote veranderingen plaats, wat zorgde voor fases waarin ik volop kon gamen en fases waarin de controller stof lag te happen. Toch bleef games spelen een constante factor door het jaar heen. Het hielp mij ontspannen, maar ook reflecteren en verbinden met vrienden van over de hele wereld.
Wat dit jaar vooral opviel, was hoe sterk de indie-lineup was. Hoe ouder ik word, hoe meer ik zie dat indiegames vaak scherper durven te zijn dan grote producties. Ze nemen risico’s, vertellen iets persoonlijks en lijken meer puur dan de copy-past AAA-games die elk jaar weer door de grote studio's worden uitgepoept. Everhood 2 en OFF wisten mij te raken met hun typische indie-stijl. Discounty, Peak, CloverPit, Godbreakers, Rue Valley en Morsels lieten zien hoe creatief game design kan zijn zonder groot budget. The Last Caretaker, Skate Story en Unbeatable bewezen ook dat indiegames meeslepende verhalen en toffe werelden neer kunnen zetten die meer sfeer ademen dan ik in lange tijd had gezien.
Dat betekent echter niet dat AAA geen indruk maakte. Avowed voelde solide en vertrouwd. Xenoblade Chronicles X bleef groots en intens. The Hundred Line -Last Defense Academy- herinnerde me er weer even aan hoe leuk ik gekke Japanse games eigenlijk altijd heb gevonden. The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered liet zien dat nostalgie werkt, zolang de basis goed is. Digimon Story Time Stranger, Pokémon Legends: Z-A en Hyrule Warriors: Age of Imprisonment boden elk hun eigen redenen om terug te blijven komen naar deze oude vertrouwde franchises. De lancering van de Nintendo Switch 2 was ook een belangrijk moment. Ik bestelde hem direct en speelde vanaf dag één. Mario Kart World deed weinig voor mij, maar de hardware upgrade voelde sterk. Ik heb dus gelukkig geen spijt gehad van deze aankoop.
Ook mocht ik dit jaar weer naar gamescom voor Gameliner. Daar speelde ik nieuwe games en babbelde ik met ontwikkelaars en uitgevers. Dat contact blijft waardevol en is altijd een hele bijzondere ervaring. Het hoogtepunt van dit jaar was toch wel mijn trip naar Parijs voor een Pokémon Legends: Z-A demo in de Eiffeltoren. Die dag zal ik zeker niet gauw vergeten. Niet alles was constant, maar de passie voor games is altijd gebleven. En dat is uiteindelijk wat telt.
Blue Prince
Voor wie een beetje op heeft gelet, heeft gezien dat er een game ontbrak in mijn lijstje in de vorige alinea. Die game is namelijk Blue Prince en verdient een eigen sectie an sich. Sommige games blijven namelijk gewoon hangen, niet omdat ze schreeuwen om aandacht, maar omdat ze je stilletjes vastgrijpen en niet meer loslaten. Blue Prince is precies zo’n game. Het is een titel die je langzaam naar zich toe trekt en helemaal opslokt. Voor mij is het daarom een enorm logische conclusie dat Blue Prince mijn Game of the Year is.
Dat begint bij het kernidee van de game, een mysterieus landhuis dat elke dag van vorm verandert en jou dwingt om zelf je route te bouwen. Het draft-systeem voor kamers is simpel, maar slim uitgewerkt en zorgt ervoor dat elke stap in elke run betekenis heeft. Je maakt bewuste keuzes, je neemt risico’s en je leert van fouten, zonder dat de game je al te hard straft wanneer je aan het einde van de dag belandt. Het resetten van het huis voelt nooit als tijdverlies, omdat je altijd nieuwe kennis opdoet en een nieuw stukje van het mysterie ontrafelt. Dat maakt progressie tastbaar, zelfs als je die niet direct ziet. De game vertrouwt erop dat jij patronen herkent, verbanden legt en zelf conclusies trekt.
Dat vertrouwen in de speler zie je ook terug in het verhaal, dat zich niet opdringt maar zich laag voor laag ontvouwt via documenten, objecten en de architectuur. Het mysterie rond Mt. Holly en de mysterieuze Room 46 blijft je boeien omdat je er moeite voor moet doen. Niets wordt uitgelegd, alles wordt gesuggereerd. De visuele stijl versterkt dat gevoel, met handgetekende kamers die ogen als blauwdrukken en perfect passen bij het thema. Blue Prince bewijst dat je geen complexe mechanics nodig hebt om diepgang te creëren. Het is een game die je laat nadenken tijdens het spelen en lang nadat je de game hebt afgesloten. Voor mij weegt dat zwaarder dan spectaculaire graphics of een grote open wereld.
In een jaar vol grote releases, veilige vervolgen en nostalgische remakes durft Blue Prince iets anders te doen en voert dat idee in elk aspect consequent door. Daarom is Blue Prince mijn GOTY, niet omdat het alles wil zijn, maar omdat het precies weet wat het is.
Als fanatieke impuls-gamer, wissel ik met grote regelmaat van game naar game. Iets moet me écht grijpen om mijn aandacht er langer dan een paar dagen bij te houden. In 2025 heb ik dan ook een flinke hoeveelheid games aangeraakt, maar slechts een select aantal is me echt bijgebleven.
Mijn vrouw en ik hebben bijvoorbeeld enorm veel plezier beleefd aan Split Fiction, dat zonder twijfel is uitgegroeid tot onze all-time favoriete coöp-game. Op dit moment is er simpelweg geen andere coöp-game die hieraan kan tippen. Daarnaast heb ik honderden uren gestoken in The Finals, de titel van Embark Studios waar ik niet eerder van had gehoord, maar die met deze game een verrassend unieke draai geeft aan het FPS-genre. Met ruim 350 uur speeltijd was dit veruit mijn meest gespeelde game van het jaar.
Als we het dan toch over FPS-games hebben, heb ik mij ook heerlijk vermaakt met Call of Duty: Black Ops 6. Hetzelfde valt helaas niet te zeggen over Black Ops 7. Normaal gesproken koop ik ieder jaar trouw de nieuwste COD - noem het maar FOMO - maar dit jaar heb ik deze centjes lekker in mijn zak gehouden en besteed ik dit geld liever aan een ontwikkelaar die het wél verdient.
Hoewel mijn speeltijd vooral werd opgeslokt door dopamine-rijke FPS-games, heb ik dit jaar ook veel plezier beleefd aan het RPG-genre met The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered. De originele Oblivion is het favorietje van een vriend van mij, maar daar kwam ik destijds niet zo lekker in doordat de game verouderd aanvoelde vergeleken met Skyrim. Daarom voelde de remaster voor mij als het perfecte moment om toch eens te kijken waar hij zo over te spreken was.
Daarnaast vond ik in 2025 mijn passie, of noem het maar dwang, voor trophy-hunten. Met veel plezier heb ik dit jaar de platinum trofeeën voor games als Call of Duty: Modern Warfare Remastered, ASTRO BOT, The Finals, Hell is Us en Robocop: Rogue City behaald. Als je die glimmende trofee op mijn profiel ziet, weet je dat ik er echt van heb genoten.
Hell is Us
De keuze voor mijn persoonlijke GOTY van 2025 was niet eenvoudig. Ik twijfel al als iemand me vraagt wat ik wil drinken, laat staan dat ik moet kiezen tussen twee van mijn meest gewaardeerde games van 2025: ARC Raiders en Hell is Us. Uiteindelijk gaat mijn stem toch naar de laatstgenoemde. Deze game wist precies de juiste snaar te raken. Ik hou van mysterie, sciencefiction en het zelf moeten uitvogelen van mijn volgende doel.
Ik ben snel uitgekeken op een titel die al zijn kaarten op tafel legt binnen de eerste vijf minuten. Hell is Us doet dat juist niet en bouwt alles langzaam op. De wereld van deze titel is doordrenkt met geschiedenis en lore, en een dreiging zit om iedere hoek. Het constante gevoel van spanning en de beklemmende soundtracks. De prachtige omgevingen, uitdagende puzzels en het geweldige verhaal. Hell is Us brengt een atmosfeer van jewelste. Dit is precies het soort ervaring waar ik naar op zoek was.
Toch bleef het een lastige keuze. Gezien mijn liefde voor Embark Studios keek ik enorm uit naar ARC Raiders. Ik was helemaal verkocht tijdens de tech-test en wachtte dan ook met smart op de release in oktober, die mijn verwachtingen heeft weten te overstijgen overstegen. ARC Raiders voelt als een echte game-changer binnen het extraction-shooter-genre en is op vrijwel elk vlak uniek.
Tel daar de geweldige post-launch support van de ontwikkelaar bij op en je hebt wat mij betreft GOTY-materiaal in handen. Nu is het vooral hopen dat de game ook op de lange termijn dezelfde aandacht en liefde blijft krijgen.
Ah, 2025. Een vrij uniek gamejaar, als ik dat zo mag stellen. Een jaar waarin meerdere titels diepe indruk op me wisten te maken en waarin de keuze voor een game of the year minder vanzelfsprekend bleek dan verwacht. Zowel een verrassend sterke remake als een emotionele indiegame wisten mij langdurig bezig te houden en lieten zien hoe divers dit jaar was. Toch kan er uiteindelijk maar één titel bovenuit steken.
Story of Seasons: Grand Bazaar
Hoewel Goodnight Universe mij wist te raken met zijn emotionele verhaal en onverwachte wendingen, gaat mijn persoonlijke game of the year naar Story of Seasons: Grand Bazaar. Deze remake wist iets terug te brengen waarvan ik niet zeker wist of het nog mogelijk was: de magie van de franchise.
Het is een farming sim waarin je je écht onderdeel voelt van het dorp waarin je woont, waar de personages betekenis krijgen en waar de wekelijkse bazaar een vast hoogtepunt vormt. Het is het meeste plezier in jaren dat ik in deze franchise heb gehad en vandaar dit mijn keuze is voor mijn game of the year.
Een GOTY kiezen is dit jaar voor mij om uiteenlopende redenen lastig gebleken. Ik liet het al enigszins doorschemeren in mijn meest recente opiniestuk omtrent ‘AAA versus indie’, maar echt onder de indruk ben ik dit jaar niet echt geraakt wanneer het op de kwantiteit van echte megaklappers aankomt. Aan de ene kant maakt dat een keuze maken alleen maar makkelijker.
Silent Hill f
Toch is dat niet zo. In mijn bovenkamer barst namelijk een behoorlijke strijd los om die begeerde GOTY-erkenning, waarin Konami uiteindelijk aan het langste eind trekt. Na alle voors en tegens is het toch Silent Hill f die me het aangenaamst heeft weten te verrassen. Zelfs wanneer het op voorhand alle schijn tegen leek te hebben - veroorzaakt door de gedurfde keuzes rondom de protagoniste, de actie en de setting - heeft NeoBards een puike ervaring weten te leveren die ik met heel veel plezier over me heen heb laten komen.
Dat neemt niet weg dat Bloober Teams Cronos: The New Dawn de kroon evenmin verdient. Als het aan mij lag had men dan ook de troon mogen delen. De enige reden waarom Silent Hill f uiteindelijk de voorkeur geniet is het verrassingselement, gezien ik van Cronos al hoge verwachtingen had die Bloober voor het merendeel feilloos heeft ingelost. Dus ja, dat.
En als we dan toch eervolle vermeldingen gaan doen, dan wil ik ook graag Broken Bird Games en Autoscopia indie-lauwerkransen overhandigen voor hun werk aan Luto en As Long As You’re Here. Dat waren namelijk twee kleinschalige projecten die zich bij mij door het klassieke AAA-geweld heen hebben weten te wurmen en een onvergetelijke indruk hebben achtergelaten, op een manier die bij AAA-studio’s vaak weinig tot geen aandacht meer krijgt.
De laatste sprint richting het einde van 2025 is inmiddels ingezet, dus het is tijd om even terug te blikken op mijn voorbije jaar in gaming. En weet je: eigenlijk was 2025 best wel een goed jaar om een gamer te zijn! Ja, er zijn uiteraard genoeg stinkers uitgekomen in de voorbije twaalf maanden, maar ik focus me graag op de positieve kant van de zaken.
Final Fantasy Tacticsmaakte een triomfantelijke terugkeer, Hades II toonde aan dat meer Hades nooit een slecht idee is en na jáááren wachten kon ik eindelijk Hollow Knight: Silksong opstarten.
Clair Obscur: Expedition 33
Maar toch … ondanks enkele échte kanshebbers voor mijn persoonlijke game van het jaar, moet ik die eer toch aan Clair Obscur: Expedition 33 geven. Ik geef toe: deze keuze is misschien een beetje ‘saai’ en voorspelbaar. Je hebt de laatste maanden waarschijnlijk al talloze keren gehoord hoe goed deze game wel niet is (misschien tot vervelens toe), maar ik sluit me graag bij die groep aan. Clair Obscur: Expedition 33 is Kunst met hoofdletter ‘K’. Dat deze game het debuut was van een klein team, maakt het enkel maar indrukwekkender.
Het ene hoogtepunt volgt het andere op in de game: emotionele ‘gut punches’, epische gevechten, prachtige omgevingen, leuke personages en alles wordt overgoten met één van de beste soundtracks in gaming … ooit! Clair Obscur: Expedition wist een specifieke snaar bij mij te raken en de game zindert nog steeds na. Misschien klink ik nu wel een beetje als een fanboy, maar wat mij betreft is dit nu al een moderne klassieker in het genre.
Voor mij was 2024 een absoluut top jaar met games zoals Like A Dragon: Infinite Wealth, Metaphor: ReFantazio en Dragon’s Dogma 2. Daarom was 2025 voor mij wellicht ietwat teleurstellend. Toegegeven, we hebben echt wel enorme klappers gehad zoals Clair Obscur: Expedition 33, Monster Hunter Wilds en ook een vette terugkeer met Battlefield 6 die precies mijn shooter-jeuk wist weg te nemen.
Digimon Story Time Stranger
Stuk voor stuk heb ik plezier beleefd aan deze games, maar daarentegen heb ik me dit jaar het meeste weten te vermaken met Digimon Story Time Stranger en dat is wellicht een wat gekke gewaarwording. Ik ben een groot liefhebber van de Pokémon-franchise en hetgeen Game Freak de laatste jaren de markt opslingert, is niet best. De games lijken eerder achteruit in plaats van vooruit te gaan. En dan heb je Media.Vision, bekend geworden met de klassieke Wild Arms-serie en nu verantwoordelijk voor een serie aan Digimon Story-games.
Vergeleken met de twee prima Digimon Story: Cyber Sleuth-games, is Digimon Story Time Stranger een vooruitgang van grote proporties. Weg zijn de saaie blauwe gangen en zeg hallo tegen de Digiworld zoals we die kennen uit de tekenfilms van vroeger. Bovendien is de normale wereld ook een stuk uitgebreider dan voorheen. Alles aan deze game schreeuwt liefde voor de franchise waarmee Media.Vision nu mag werken en wat we krijgen is eigenlijk een combinatie van de klassieke Pokémon-games gemengd met een flinke dosis Shin Megami Tensei.
En ik kan je vertellen dat het verdomd lekker weg speelt. De vooruitgang die Media.Vision heeft geboekt ten opzichte van de voorgaande twee delen mag wat mij betreft dan ook beloond worden. Het is een game die de Digimon-franchise absoluut eer aan doet. Hoewel het concept eigenlijk heel anders is dan dat van Pokémon, is deze game wat mij betreft een geduchte concurrent voor de 90’s kids onder ons die ook een beetje klaar zijn met de slappe Pokémon-games van tegenwoordig.
Wanneer het aankomt op gamen, heb ik in 2025 absoluut niet te klagen gehad. Naast tal van reviews, heb ik ook de nodige tijd gevonden om die akelig grote backlog een beetje weg te werken. Ik zeg een beetje, want vrijwel iedere maand worden daar weer vijf games aan toegevoegd.
Met pareltjes zoals Sword of the Sea, Blue Prince, Clair Obscur: Expedition 33 en Tony Hawk’s Pro Skater 3+4, en ja ook Indiana Jones and the Great Circle neem ik hierin mee, is het lastig kiezen gebleken. Daarnaast heeft de Nintendo Switch 2 ook niet staan verstoffen, want bijna had ik gekozen voor Pokémon Legends Z/A (die overigens absoluut niet perfect is gebleken). En dan hebben we nog het fantastische Dispatch en Battlefield 6, die verrassend genoeg uitermate vermakelijk zijn gebleken.
Donkey Kong Bananza
De game waar ik echter vele uren in heb weten te steken, is toch Donkey Kong Bananza. Nintendo weet als geen ander hoe het vermakelijke, familievriendelijke, meeslepende games in elkaar moet draaien. Donkey Kong Bananza biedt een indrukwekkend stukje techniek, vermakelijke gameplay en een speelse twist op een reeds bekende formule.
Er is weinig dat niet klopt aan de game. Van de audio, het visuele design en de snaarstrakke gameplay, alles klopt. En dat is indrukwekkend, want launch titels kunnen of gigantisch goed in de smaak vallen, of enorm tegenvallen. En in dit geval is het dus het eerste, want ik moet de eerste persoon nog tegenkomen die zich niet heeft weten te vermaken met de game. Donkey Kong Bananza laat enigszins zien wat de Nintendo Switch 2 in huis heeft en dient dan ook direct als smaakmaker voor wat nog komen gaat!
Maar lieve lezer, we zijn natuurlijk ook enorm benieuwd naar jouw favoriete game van 2025! Kies je voor een gevestigde naam of staat er een obscure indiegame op je lijstje? Laat het ons vooral weten in de comments. Vergeet niet om te stemmen voor de Gameliner Award 2025. Jij bepaalt namelijk wie er met de buit vandoor gaat! En natuurlijk namens de gehele redactie: geniet van de feestdagen en veel (game)plezier gewenst!
Nieuws
GTA had zich zomaar in flink wat andere landen kunnen afspelen. Uiteindelijk koos Rockstar voor zekerheid, maar daardoor ontbreken GTA Tokio, Rio en...
Nieuws
Neuro-Sama verbreekt weer het Twitch Hype Train-wereldrecord met level 120, 118.989 subs en 1.000.073 Bits tijdens haar subathon. Verdiend AI het echter?
Nieuws
Minder leuk nieuws voor fans van James Bond die uitkijken naar 007 First Light. De releasedatum van de game werd namelijk met enkele maanden uitgesteld.
Trailer
SEGA en Ryu Ga Gotoku Studio tonen heel wat leuke beelden van Yakuza Kiwami 3 & Dark Ties. Bekijk hier wat nieuw is in deze gemoderniseerde versie van...