Opinion: Een dagje ouder

Ik heb de dubieuze eer te verduren dat ik bij een van de eerste generaties gamers hoor. Dat ik me nog kon herinneren hoe de wereld was zonder internet. Hoe de wereld was zonder mobieltjes maar iedereen toch op tijd thuis was. De tijden van de NES, de SNES, de SEGA Master System, de tijd van de Mega Drive en de tijd van de turboknop op pc's. De vervlogen tijden van gameplay boven alles, de tijd van legendarische games, de tijd van genre-definiërende releases.

Deze eer heeft echter wel zijn nadelen. Ik begin sommige van deze nadelen wel heel letterlijk te voelen als ik online aan het gamen ben. Om te beginnen merk ik dat mijn reactievermogen achteruit is gegaan. Alleen bij games die ik helemaal van binnen en van buiten ken en dus alle trucjes en foefjes ken, zoals bij World of Tanks, kan ik nog keihard losgaan. Kom ik in een onbekende situatie, dan merk ik gewoon dat ik traag ben geworden. Dit werd pijnlijk duidelijk toen ik voor het eerst sinds een poosje Titanfall opstartte. Ik werd van alle kanten aan flarden geschoten in deze snelle, keiharde shooter. Ik kon me nog niet verschuilen achter kennis en ervaring, daar ik maps nog niet kende, bovenop de al even razendsnelle gameplay. Mijn eerste potjes bij terugkeer waren dan ook zeer slecht voor mijn K/D-ratio.

Een ander nadeel van een oudere gamer is een stukje nostalgie naar de games uit je jeugd dat steeds fanatieker wordt. Je gaat bepaalde games die je toen tientallen dan wel honderden uren aan een stuk hebt gespeeld ophemelen. Niet altijd terecht, maar daarvan kun je moeilijk worden overtuigd. Tegenwoordig in de tijd van cutting-edge graphics en onlinefunctionaliteiten is bijvoorbeeld de simpele eenvoud van een turn-based game in hot seat mode spelen met een vriend bij slechts enkelen nog bekend. Uren heb ik vroeger Master of Orion en Heroes of Might & Magic met vrienden gespeeld, met zeer creatieve savegame-namen (gewoon wie meededen) die we ooit nog eens af moesten maken. Dat we schelden op de stortvloed DLC tegenwoordig, maar vroeger wel alle uitbreidingsdiskettes kochten van een game.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog lang niet pensioengerechtigd. Maar als uit 1980 komende gamer begin ik me wel steeds meer te beseffen dat gaming in het algemeen een zo grote verandering door heeft gestaan dat slechts weinigen daarbij stilstaan. De gemiddelde telefoon heeft de rekenkracht van makkelijk tien dan wel honderd pc's uit de jaren 90. Het feit dat de cd-rom (revolutionair in de jaren '90) eigenlijk helemaal dood is, is bijna onvoorstelbaar. Dat de dvd-rom op zijn laatste poten loopt, was begin 2000 onvoorstelbaar. Van één rekenkern op een paar Mhz naar complexe multicore Ghz-machines met voor vijftien jaar geleden onvoorstelbare prestaties. Internetsnelheden waarvan men vroeger slechts kon dromen. Mijn mobieltje heeft sneller internet dan ik tien jaar geleden thuis had! Om maar te zwijgen over het internet van vijftien á twintig jaar geleden. Een filmpje van een paar MB met de resolutie van een postzegel downloaden was een dag wachten.

Veel veranderde over deze langere tijd. Maar één ding is zeker: het zal alleen nog maar gekker worden. En dat maakt me wel weer blij. Maar vroeger waren games (en mijn reactievermogen) veel beter!