Vijftien jaar geleden. Pff dat lijkt nogal lang. Ik voel me oud. Maar goed, ik leef nog, komt allemaal goed. Gelukkig bestaan er games, een goed middel om me zo nu en dan weer even lekker jong te voelen. Als er één game is die veel invloed heeft gehad op de manier waarop ik in het leven sta, dan is het wel The Legend Of Zelda: Ocarina Of Time.
Wie houdt er nou niet van om alles kapot te slaan?
Dat ik al langer aan het gamen ben dan vijftien jaar, weet ik wel zeker. Toch was er wel een bepaald punt waarop ik echt van games ging houden, met name omdat ze mij voorstelde aan nieuwe werelden en een berg aan fantasie. Dat punt was toen ik samen met mijn broertje begon aan de GameCube versie van The Legend Of Zelda: Ocarina Of Time. We hadden geen flauw idee waar we aan begonnen, maar dat liep zeker niet negatief uit. Al duurde het volgens mij wel een week om bij de Deku Tree te komen, we hadden nog nooit eerder zoveel lol gehad met een game. Elk klein detail sprak ons aan, van de muziek tot de manier waarop je bijna alles kapot kon slaan om Rupees te krijgen.
Nu ben ik 23 en is mijn broertje 20, (en zeker een kop groter dan ik dus eigenlijk mag ik hem geen ‘broertje’ meer noemen) maar we hebben nog regelmatig een nostalgische bui waarin we samen op de bank kruipen en de hele dag Ocarina Of Time spelen. Alle aparte wezens en mooie omgevingen die we in de game tegen zijn gekomen blijven ons altijd bij, dat weet ik zeker. Ik heb zelf twee boeken geschreven en wil daar ook graag mee doorgaan. Mijn fantasie en ideeën daarvoor komen nog steeds soms voort uit de game die de basis was voor mijn fantasiewereld en mijn Engelse vocabulaire.
Liefde voor de Gorons
Het leukste en liefste volk uit de game vonden wij uiteraard de Gorons. Ze zien er mega stoer uit, maar eigenlijk zijn het super schattige huilbaby’s. Misschien dat ik daarom wel zo van metalbands ben gaan houden. Harige, stoere mannen op het podium, maar lieve huilbaby’s backstage. En zeg nou zelf: hoe gaaf zou het zijn als Gorons een metalband zouden vormen? Maar goed, om er toch even een soort van levensles van te maken: voor mijn gevoel hebben de Gorons ervoor gezorgd dat ik niet snel oordeel over mensen die er misschien op het eerste gezicht nogal intimiderend uitzien.
Ook de Zora’s hebben hier wel aan bijgedragen, maar dan op een andere manier. De uitstraling van dit volk is erg elegant, met name hun gebouwen en steden. En natuurlijk de muziek die je hoort wanneer je hun omgeving betreedt. Maar als ik even eerlijk ben: het zijn eigenlijk maar lelijke vissenkoppen. Het lijken net aliens. Maar dan ook de ouderwetse aliens, met een veel te groot hoofd en van de grote, donkere ogen. Toch is de manier waarop ze praten en met elkaar omgaan erg gracieus, om maar te zwijgen van hun zwemtalenten. Dat is nogmaals een les van ‘don’t judge a book by its cover’.
Die neus is echt huge
Tja, ik moest er toch een keer over beginnen. De neus van Ganondorf. Of ja, eigenlijk gewoon over Ganondorf in het algemeen, maar die neus is wel echt huge. Heb ik nu een of ander negatief vooroordeel tegenover mensen met een grote neus? Nee hoor, ik vond Snape in Harry Potter één van de leukste karakters. Al moet ik toegeven dat ik hem in de eerste delen wat minder vond... nou vooruit, misschien heb ik toch een klein vooroordeel. Maar ook dat kan overwonnen worden. Vriendlief heeft ook geen kleine neus, maar toch viel ik als een blok voor zijn charmes. En zijn wijn. Oké ik maak het niet beter voor mezelf.
Wat heb ik verder nog geleerd van The Legend Of Zelda? Hoe slecht het ook lijkt te gaan, uiteindelijk komt alles goed. Link komt ons altijd redden, in wat voor vorm dan ook. Er is overal magie, als je maar goed genoeg kijkt en er voor openstaat. Een paard is je beste vriend, want hij heeft net zo’n hekel aan andere mensen als ik. Als ik ooit een paard koop, noem ik hem zeker Epona. Oh ja, nog iets. Dit is héél belangrijk. Niet buiten komen als het schemert, want dan komen er van die rare skelet wezens achter je aan. Dat is niet leuk.
Je zou het haast niet zeggen, maar Eilish heeft een passie voor alles dat de "normale mens" de stuipen op het lijf jaagt. Haar stapel dekentjes is torenhoog en wanneer de zon zijn oogjes sluit, wikkelt ze zich in haar coconnetje om zich onder te dompelen in menig nachtmerrie. Vergis je echter niet, Eilish is altijd vlijmscherp. Ze scheidt het kaf van het koren en weet het laatste nieuws recht voor je raap te brengen.
