Mijn ervaring op gamescom was een en al pret en gezelligheid, maar daar kwam even verandering in toen ik in de wereld van Blacksad: Under the Skin terecht kwam. Harde realiteit stond weer voor de deuropening, wachtend totdat ik weer eens de moed had het binnen te laten. Maar wat deze deprimerende wereld met zich meebracht waren verhalen. Verhalen waarmee je toch jezelf kan onderscheiden in de gamewereld. Maar is een goed verhaal genoeg? Brengt Blacksad: Under the Skin genoeg kwaliteiten met zich mee om zich te vestigen als een succes?
The Big Apple
Het verhaal van Blacksad: Under the Skin speelt zich af in de jaren ’50 in New York City. Wat meteen opvalt is natuurlijk de wereld zelf. Blacksad is gebaseerd op de stripserie waarmee het oorspronkelijk begon. Het verhaal in de game is een nieuwe vertelling, maar de wereld en personages zijn trouw gebleven aan het originele stripboek. Zo speel je als detective John Blacksad, die ook de hoofdrol vertolkt in de stripserie. Wat meteen opvalt is dat elk personage een dier is, maar de rollen worden goed uitgekozen. De persoonlijkheden van de karakters zijn in het verhaal vaak gelinkt met welk dier er goed bij past. Zo is één van de grote bazen een wolf, die niet bang is van zich af te bijten, terwijl één van zijn hulpjes een sterke, maar domme, stier is.
De setting van de gehele wereld is duister, depressief en kaal. Normaal gesproken zou dat saai klinken, maar het onderbouwt het verhaal zo goed, dat het nooit saai aanvoelt. Het voelt juist geschikt voor het thema dat de game vanaf moment één opbouwt. De wereld weerspiegelt de problemen die New York toentertijd ook had en dat is erg sterk. Zo zie je veel armoede, alcoholmisbruik, racisme en andere kwalen die de stad voor tijden plaagden. Hoewel de game erg sterk is in het neerzetten van een sfeervolle wereld, vond ik het grafisch wat aan de mindere kant. Vooral praktische effecten, zoals het vuur van een aansteker, vond ik toch flink verouderd.
The big bad cat
Ik moet het toch ook even hebben over The Wolf Among Us, mijn persoonlijke favoriete game uit de collectie van Telltale Games, want Blacksad lijkt er gewoon erg veel op. Je speelt in beide games een detective met een moeilijk verleden, in een grauwe stad met veel problemen. Door het gebruik van neonlichten voelde The Wolf Among Us net wat levendiger aan, zonder zijn deprimerende toon te verliezen. Ook heb ik tot nu toe het gevoel dat John net wat minder badass is als Bigby Wolf, maar dat is ook natuurlijk een moeilijke rol om te vervullen. Misschien wordt John wel een personage met meer diepgang, maar dat valt nog te bezien. Waarin Blacksad: Under the Skin wel wat beter lijkt te zijn, is met de consequenties van je keuzes. In de verhalen van Telltale Games kwam je uiteindelijk altijd wel bij hetzelfde eindstation aan, terwijl Blacksad soms zo ver gaat, dat je de game in vijf minuten kan uitspelen gebaseerd op je keuzes.
Helaas kampt het toch ook met wat technische problemen, waar Telltale Games jaren geleden ook mee te maken had. Zo heb ik diverse lipsynchroon issues opgemerkt, lag het tempo af en toe erg laag en voelde de animaties vaak erg stijf en onnatuurlijk aan. In een game zoals Blacksad is stemacteren ook erg belangrijk en bij sommige personages voelde de dialoog beperkt aan en was er weinig emotie aanwezig. Zulke foutjes kunnen fataal zijn want je wilt je natuurlijk in de game verdiepen. Maar zodra je begint op te merken dat de stier nou al drie keer hetzelfde zegt, zonder de overtuiging dat hij er ook een reet om geeft, verlies je de interesse in de serieuze wereld. Wat een groot verlies zou zijn omdat de omgeving zelf uitstekend is.
Voorlopig eindoordeel Bram Noteboom
Een goed verhaal maakt een goede game geweldig, maar een geweldige game heeft niet alleen maar een goed verhaal. Blacksad ziet er naar uit zeker potentie te hebben, maar ik ben bang dat de technische mankementen je ervaring kunnen verzieken. Ik hoop dat in de volledige game de problemen die ik heb ervaren minder aanwezig zijn en ik kan uitkijken naar een nieuw avontuur, die mij even het verlies van The Wolf Among Us seizoen twee doet vergeten.
Ons Brammeke is van alle markten thuis. Is hij niet nieuws aan het pennen, dan staat hij wel voor de camera of hangt hij achter de microfoon voor de Game Over-podcast. Een ding is in ieder geval wel zeker, Bram heeft altijd zijn hart op de tong en schuwt niet weg van een pittige discussie. We noemen Bram dan ook niet voor niets "het wonderkind" hier op de redactie.
