Preview: Wolfenstein II: The New Colossus

Op het moment dat Bethesda's pr-mannetje Bart mij vertelde dat ik niet meer verder mocht omdat ik het 'einde' van de nieuwe Wolfenstein II: The New Colossus previewdemo had bereikt, had ik eigenlijk helemaal geen zin om de controller al neer te leggen. Ik heb me tijdens de speelsessie namelijk geen minuut verveeld en breed grijnzend alle nazi's afgeslacht die zich op weg naar mijn einddoel bevonden.

Afgelopen zomer liep ik Bethesda's kantoor te Eindhoven al eens binnen voor een eerste kennismaking met het rechtstreekse vervolg op Wolfenstein: The New Order. Ik speelde er toen de sterke openingsmissie waarin Blazkowicz, herstellende van de verwondingen die hij opliep aan het eind van de eerste game, zich nog voortbeweegt in een rolstoel. Met een wiel van de rolstoel in de ene hand en een geweer in het andere, maaide ik zo een heleboel Duitsers neer. In een tweede demo, in het stadje Roswell en met een mobielere B.J. onder de knoppen, mocht ik de lijken opstapelen in een ondergrondse nazi-basis om het complex vervolgens met een nucleair bommetje op te blazen. Het was lekker over-the-top, maar vooral erg vermakelijk.

Het afvoerputje van de VS

In het nieuwe speelbare segment, dat we vorige week konden doorspelen, worden we tezamen met Blazkowicz een aantal levels verder in het spel gedropt, om zo'n maand voor de release nog een ander gedeelte van het spel te kunnen ervaren. De setting verschuift naar New Orleans en in de alternatieve geschiedenis van deze game (een versie waarin de nazi's zich succesvol door de Tweede Wereldoorlog hebben geworsteld en ook de Verenigde Staten triomfantelijk veroverd hebben) is dat een volledig ommuurde, streng bewaakte en compleet verloederde vestiging geworden. Het afvoerputje van de Verenigde Staten, zowaar. Het contrast met het bruisende Roswell uit de eerdere previewsessie kan haast niet groter zijn. Het is de bedoeling dat Blazkowicz in deze gigantische sloppenwijk op zoek gaat naar de plaatselijke verzetsleider Horton om hem ervan te overtuigen om de krachten te bundelen in de strijd tegen het Naziregime.

Daar aangekomen word ik wederom getrakteerd op de wervelende, gewelddadige en heerlijk wegspelende actie die mij voorheen al makkelijk kon overtuigen en dat nu nog eens dunnetjes overdoet. In vergelijking met mijn vorige hands-on staat de moeilijkheidsgraad ditmaal wel op punt, al voelt het zelfs op de doorsnee stand toch écht als een strijd voor je lijf en leden. Het 'weapon wheel' bevat alleszins genoeg lekkers om helemaal los te gaan en dat is precies wat ik doe. Schieten, herladen en mijn wapen meteen weer leegknallen op de aanstormende versterking. De confrontatie met twee uit de kluiten gewassen Panzerhunds ga ik evenwel op een geniepige wijze uit de weg, want ook het New Orleans-level is uiteraard volgens het principe ontworpen dat er meerdere (sluip)routes zijn. Alle Wolfenstein-elementen zijn aanwezig en de indruk overheerst dat Wolfenstein II: The New Colossus in alles een verbeterde versie is van The New Order.

Battle Walker

B.J. krijgt in de loop van het verhaal - je start immers als een kreupele in een rolstoel - schijnbaar een nieuw lichaam aangemeten, want hoe verklaar je anders zijn mechanische 'stelten' die in deze speelsessie voor het eerst aan de pers getoond worden? Dubbeldrukken op de springknop en Blazkowicz krikt zichzelf de hoogte in. In de eerste plaats praktisch om vijanden vanuit de hoogte om te leggen, maar ook handig om hogerop gelegen locaties te bereiken die voordien ontoegankelijk waren. Ik vond het af en toe nog een beetje onhandig in gebruik, maar het potentieel van deze mechanische upgrade hoef ik je wellicht niet uit te leggen. 'Ram Shackles' - een tweede nieuwigheid ten opzichte van eerdere speelsessies - leer ik pas kennen wanneer het spel mij dwingt om een zwak muurtje te slopen om verder te kunnen. Gewoon hard rennen en je eindigt je sprintje met een flinke beuk. Nog leuker wordt het wanneer een nazi de ontvangende partij is.

Good boy

Nadat ik B.J. heelhuids door de straten van New Orleans heb geloodst en Horton en zijn gezelschap heb gevonden in de American Bank, mocht ik op de rug springen van een buitgemaakte en hergeprogrammeerde Panzerhund. Met de ingebouwde vlammenwerper van het enorme mechanische beest flambeer ik met een gelukzalige glimlach elke Duits die mijn pad kruist. Het is het Wolfenstein-equivalent van eender welk tanklevel in een doorsnee shooter, maar het geeft belachelijk veel voldoening na zo'n intense missie.

Voorlopige oordeel

Met elke nieuwe blik die Bethesda ons op Wolfenstein II: The New Colossus gunt, groeit het vertrouwen dat dit wel eens dé beste solo-shooter van het jaar zou kunnen worden. De gunplay is fantastisch, het ritme strak en er is sowieso voldoende afwisseling. Wellicht was dit de laatste keer dat we het spel voor de release aan de tand konden voelen en gaan we nu in één rechte lijn naar de lancering op 27 oktober 2017. Super Mario Odyssey en Assassin's Creed: Origins delen op die dag het winkelschap met een gruwelijk goede shooter. Daar durf ik mijn triggerfinger op verwedden!