Series: The Mandalorian: maakt het op het einde pas waar

Dit afgelopen weekend, was een weekend waarin twee verhalen ten einde kwamen. Tenminste, beiden van seizoen één. Waar ik in december de hele serie van The Witcher in één ruk uit heb kunnen kijken, heeft Disney het tactischer aangepakt met The Mandalorian. Mijn vorige nerdzone over The Mandalorian was gebaseerd op de eerste drie afleveringen. Het was een vroegtijdige blik op deze serie, die misschien wel een ruwe diamant in de dop leek. Na alle acht afleveringen van het eerste seizoen gekeken te hebben, met elk een week tussenpoos, heeft de serie pas op het einde de beloftes ingelost. Hoewel het geen diamant blijkt te zijn, is het alleszins geen misser dan wel teleurstelling. Sterker nog, op Rogue One na, is dit dé Star Wars-beleving zoals ie hoort te zijn. Let op, zware spoilers!

Korte serie met eigenlijk te korte afleveringen

Eén van mijn kritiekpunten aan het begin was dat niet ieder personage wist te overtuigen. Dit komt hoofdzakelijk door het gebrek aan tijd om een écht verhaal te vertellen. De vlakke karakterontwikkeling blijft tot op het einde, waar je eindelijk meer van Mando's, oftewel Din Djarin's, achtergrondverhaal te horen krijgt. Dat wat je te zien krijgt, is echter al een beetje te raden. Het had mooi geweest als er meer tijd geboden werd aan de relatie tussen Cara en Din. Tevens heeft de vrouwelijke Mandalorian, The Armorer, een ontzettend interessant gegeven: waarom lijkt zij de enige vrouw te zijn en waarom voert zij nota bene de leiding over deze groep? Bovendien, blijkt The Client niets meer dan een boodschappenjongen te zijn voor Moff Gideon. Moff (what’s in a name zullen we maar zeggen) blijkt onze hoofdrolspelers te kennen, al zij het oppervlakkig. Over de reden ertoe hadden ze echter ook al iets meer kunnen vertellen. Buiten de verhalen om hadden sommige scènes meer tijd mogen krijgen of net dat beetje plagerige. Voorbeeld? Waarom niet even een korte dogfight met de X-Wings. Laat die jager opstijgen, om vervolgens binnen drie tellen neergeschoten te worden, om de superioriteit van de X-Wings aan te tonen.

Dat de weinige minuten ook goed besteed kunnen worden, is met name in de laatste twee afleveringen te zien. Vooral, omdat er een paar zaken goed uitgewerkt zijn én bij elkaar komen. IG11 is opnieuw geprogrammeerd met als enig doel de vondeling Baby Yoda te beschermen. IG11 wordt hierdoor een Rambo in een zusterpakje dat stiekem een bom blijkt te zijn. Cara is nog steeds een bikkelharde, maar net als Mando met haar hart op de goede plek. Kuiil sterft helaas een heldendood. Hij heeft niet meer gesproken. Dit laatste gegeven vind ik briljant, omdat het zeker niet altijd romantiek hoeft te zijn wat de boventoon voert. Plus, Baby Yoda is verre van onoverwinnelijk. Zijn Force powers zuigen hem letterlijk leeg, waardoor hij nog niet zo krachtig is dat hij te machtig wordt voor het verhaal. O ja, en het ultieme Star Wars-gegeven wordt briljant op de hak genomen in de laatste aflevering, met zelfs een knipoog naar Red vs. Blue. Ik heb krom gelegen om de zelfspot.

Star Wars zoals Star Wars hoort te zijn

De afgelopen jaren is er weer veel om het kindje van George Lucas te doen geweest. De filmreeks zou de nek omgedraaid zijn, omdat het pure Star Wars-gevoel niet meer aanwezig is. De romantiek en diversiteit hebben te veel de nadruk gekregen in deze science fiction opera. Om eerlijk te zijn, ik heb genoten van de films op Solo na. Rogue One was subliem. Voor mij waren de films omtrent Rey, Kylo en Finn prima te pruimen. Echt. De keuzes die voor deze generatie gemaakt zijn, zijn verhaaltechnisch grotendeels logisch (met als kanttekening dat ik ten tijde van schrijven Star Wars: The Rise of Skywalker nog niet gezien heb). De films dragen wat mij betreft de vaandel de moderne tijd in, beter dan de films objectief gezien eind jaren ‘90 deden. En dan komt deze serie plotsklaps uit. In vergelijking is deze serie met minimale middelen en vertoon de wereld in geknald via Disney+ en niet opgewassen tegen het Hollywood-geweld van J.J. Abrams. Maar Jon Favreau en Taika Waititi lijken de essentie te begrijpen van wat Star Wars is.

Hoewel het science fiction is, houdt de serie het klein en te bevatten. In de vierde aflevering wordt niet meteen een heel leger aan AT-ST’s of zelfs AT-AT’s geïntroduceerd (hoewel de keuze om het apparaat een levend ding te doen laten lijken ronduit dom is). Nee, gewoon één die krachtig genoeg is. De X-Wing herkent iedereen, net als de TIE-Fighter (die toch stiekem weer custom is én waan-zin-nig vet), Sand Crawler en Speeders. Het is ook heel goed dat The Force ondergeschikt is aan het verhaal, hoewel het onlosmakelijk verbonden is met Star Wars. De keuze om dan de focus meer op het redden en veilig houden van Baby Yoda an sich is briljant, want dit laat de serie niet meteen als overkill overkomen. Iets waar The Witcher wel een beetje last van heeft namelijk. Het einde van deze eerste serie is prima en bevredigend. Vooral de laatste twee afleveringen hadden een vaart wat ik beter vond passen bij de aard van een Mandalorian. Een premiejager waar continu actie omheen te vinden is.

Seizoen twee al aangekondigd

We wisten al dat seizoen twee in de maak is en helaas wordt dit naar verwachting rond november volgend jaar. Waar ik met name benieuwd naar ben, is welk vervolg de serie krijgt. Gaan we direct verder vanaf aflevering acht of maken we een sprong in de tijd om Baby Yoda wat ouder te laten zijn? Dit zou echter complicaties meebrengen voor de leeftijd van Mando. Gaan we meer zien van Moff Gideon en mogelijk The Empire? Dit laatste moet wel, aangezien hij als een duveltje uit het doosje uit zijn wrak klimt. Het zou ook een te simpel einde zijn geweest voor deze generaal die grotere veldslagen heeft gewonnen. Het bijzondere is dat er in ieder geval genoeg fundament is gelegd om dit in een vergelijkbaar seizoen verder uit te werken.

Maar, men wil meer. Als je een dergelijk nieuwe IP introduceert, moet je de kijker iets bieden dat zijn honger doet stillen. Game of Thrones deed dit uitstekend bijvoorbeeld. Dus, werkt het toe naar iets groters? Is Baby Yoda een open deur naar een confrontatie met de Jedi? Krijgen we alsnog andere rassen te zien? Ergens hoop ik van wel, alhoewel de balans door het klein te houden perfect werkt. Ik hink daarom op twee benen en hoop niet dat Disney aan grootheidswaanzin gaat lijden, terwijl Jon en Taita aan het roer moeten blijven staan van dit ruimteschip dat de juiste koers is gaan varen. We hebben er in ieder geval een nieuwe meme en cultheld aan overgehouden in de vorm van Baby Yoda.

Het eerste seizoen van The Mandalorian is volledig te zien op Disney+ en seizoen twee komt naar verwachting volgend jaar herfst uit.