Terugblik: Peter met Cuphead

Geplaatst: 30 december 2017 10:00
Aangepast: 1 januari 2018 00:00

Dat was me het gamejaartje wel weer. Net als voorgaande jaren kwam er weer dermate veel goeds uit dat zowel portemonnee als Vadertje Tijd ervoor zorgden dat ik bij lange na niet alles heb kunnen spelen. Het is voor mij dit jaar vooral een jaar geweest van oudere titels spelen, plus de kortere indiegames. Hoe heeft mijn jaar er qua gaming uitgezien? Wat heb ik gekocht, en wat heb ik gespeeld? Voor mensen met smaak: lees verder!

Peter's oude voorspellingen

In mijn vooruitblik voor 2017 had ik drie titels uitgezocht waar ik het meest naar uitkeek: Nioh, Final Fantasy XII: The Zodiac Age en Zelda: Breath of the Wild. Nioh heeft gelukkig mijn verwachtingen meer dan waar gemaakt en is echt een heerlijk grimmig en bloederig prachtspel. Met FF XII: The Zodiac Age wist ik al wat voor Japans keurvlees dat we in huis zouden halen want deze prachtgame heb ik destijds op de Ps2 helemaal stukgespeeld. De enige titel die ik (nog) niet gespeeld heb, is Zelda: Breath of the Wild. Deze wil ik het liefst op de Switch spelen, maar ik ga Nintendo's nieuwe baby waarschijnlijk pas ergens volgend jaar aanschaffen. Daarnaast heb ik nog 3-4 Zelda titels liggen waarvan ik de creditroll nog altijd niet heb gehaald. Had ik maar een Ocarina of Time

Peter's laatste fantasie avontuur

Het is een ongelooflijk eerste wereldprobleem, maar het voor mij echt belangrijk een soort planning te maken aangaande welke games ik per periode ga spelen. Zo begin ik nooit zomaar aan een Japanse RPG, want deze tijdvreters verdienen en eisen altijd erg veel extra aandacht. Maar toen, tja toen zag ik Final Fantasy XV voordelig liggen, en ook nog eens een prachtige steelcase versie. Ik had er ineens zoveel zin in, dat Nioh en Dishonored 2 maar eventjes aan de kant moesten. De game heeft wel wat gebreken, maar het is lang geleden dat ik weer echt dat ouderwetse Square Enix gevoel kreeg voor heel de wereld en diens figuren, zoals onder andere Final Fantasy VII en Chrono Trigger dit deden. Noctis en zijn kornuiten hebben ervoor gezorgd dat ik verder weinig andere titels heb uitgespeeld. Summon: Gamegod Peter. Ja jongens, ik kom er al aan hoor! Volgens mij roepen ze me weer.

Peter's indie uitstapjes en eindjes

Naast de eindstreep van Final Fantasy XV heb ik ook de eindes behaald van met name menig kleinere titel, waarvan de meest noemenswaardige toch echt wel Cuphead is. Ook deze game wist mij weer te doen beseffen hoe ontzettend verslavend die oude platformgames van weleer kunnen zijn. De laatste keer dat ik dermate verslaafd was aan een 2D platformgame, was met Donkey Kong Country. Daarnaast heb ik mijzelf ook eindelijk door Assassin's Creed Unity heen geworsteld. Het is een titel die ik zowel geweldig vind dankzij zijn setting en verhaal, alsook haat vanwege de belachelijke mutliplayer missies en idiote itemsysteem. Inmiddels staat wekelijks de heerlijk te genieten AC Syndicate aan, allemaal om straks de volle gametijd te kunnen besteden aan AC Origins. Bij Cleopatra's azuurblauwe string wat een toffe game!

Peter's herbeleving van vervlogen tijden

Nostalgie is een soort drug. Hoe ouder je wordt, des te meer waarde en kracht heeft het. Ik ben gelukkig zo slim geweest om alle games die ik vanaf kinds af aan gekocht heb nooit te hebben weggedaan. Inmiddels heb ik dan ook een verzameling van bijna anderhalf duizend fysieke games. Afgelopen jaren ben ik mijn verzameling gaan uitbreiden met games die ik vroeger wel heb gespeeld, maar nooit in mijn bezit heb gehad. Zo heb ik onlangs Tony Hawk Pro Skater, Lone Soldier en Chocobo Racing gekocht voor de Ps1, welke mij weer helemaal teruggooien naar 20 jaar geleden. Als klapper heb ik na 10 jaar zoeken eindelijk een mooie en bètaalbare versie van Steel Battalion gevonden (zie afbeelding hieronder) voor de Xbox. Iedereen die ermee bekend is begrijpt onmiddelijk waarom nu ook elke week deze game wordt aangeslingerd. Deze oude games dienen tevens ook als een gezonde anti-trophy/achievement therapie, iets wat ik als completionist eens in de zoveel tijd nodig heb.

Ach, er valt nog zoveel goeds te spelen. Mijn grootste verrassingen van dit jaar zijn Prey en Wolfenstein 2: The New Colossus, die ik beiden (net als collega Timo) ook ontzettend goed vind. Maar waar moet ik nou de tijd vandaan halen om die allebei nog te spelen? Zoals altijd, neem ik weer een aantal pareltjes mee naar volgend jaar. Ik heb in ieder geval al genoeg om eindeloos te kunnen gamen tot ik honderd ben. Ik eet tegenwoordig gezonder om langer te leven, voor mijn gezin, voor mezelf, maar ook voor mijn gamecollectie!

Lees meer