Terugblik: Timo met Wolfenstein II: The New Colossus

Dit jaar was voor mij een mooi gamejaar. Qua tijdsindeling, naast een fulltime baan, gezin, vrienden en toch nog proberen te sporten, heb ik altijd wel een gaatje om te gamen. Deze hobby gaat er echt nooit meer uit. Punt. Mijn tijd moest ik echter wel efficiënter indelen. Ik ben vader geworden en dat is fantastisch, al zeg ik het zelf, maar dat maakt mijn beschikbare tijd schaars. Tel daarbij op dat ik dit jaar voor Gameliner ben gaan schrijven en dan moet je toch echt keuzes gaan maken. Zelf ben ik altijd te porren voor een singleplayer game. Het is heerlijk om jezelf te verliezen in een diepgaand verhaal waar je volledige vrijheid hebt om te ontdekken wat er aan de hand is.

De twee toppers: Prey en Wolfenstein II: The New Colossus

Voor mij zijn er twee toppers en dan heb ik het niet over Geer en Goor. Begin dit jaar kwam Prey uit. Voor jullie beeldvorming: dit soort games (Deus Ex, Fallout, Skyrim en dus ook GTA) kan ik echt uren achter elkaar spelen. Ieder hoekje, boekje, computer, item of wat dan ook, kan ik volledig uitpluizen. Mijn vrouw verklaart mij vaak genoeg voor gek. 'Waarom wil je dat ontdekken?' of 'Waarom lees je al die mailtjes en luister je al die audiologs?'. Dat is nu eenmaal het nieuwsgierige kind in mij. Wellicht nog belangrijker,: ik ben oprecht gek op alle details die de ontwikkelaars in games stoppen en daar kunnen pareltjes van kleinigheden inzitten. Van easter eggs tot aan verborgen geheimen of running gags tot sterke subplots. Op dit soort momenten waardeer ik een game met name en zie je het onderscheid tussen een goede game en een fantastische game. De game heeft in mijn ogen een prima gameplay, bijna metroid-achtig. Je kunt er guns blazing of sneaky doorheen. Je kunt jezelf volledig verbeteren, of juist niet (geen spoilers uiteraard). Wat altijd blijft staan is een vet verhaal. Niet super origineel, maar wel met genoeg plotwendingen en eindes om je tevreden te houden. Dus ook de herspeelbaarheid is prima te noemen. En tot voor kort was dit dan ook nog steeds mijn favoriete game. Totdat BJ Blazkowicz de hoek om kwam knallen.

Wolfenstein II: The New Colossus is mijn game van het jaar. De game is volwassen in alle opzichten, terwijl het zichzelf op een aantal punten ook niet al te serieus durft te nemen. De wereld is met volle overtuiging vormgegeven en zit tot de nok toe vol met details (check die ruimtes in Eva's Hammer!). Misschien niet geheel onbelangrijk aangezien het in het echt om een behoorlijk gevoelig onderwerp gaat. Het schuwt niets en doet dit met een goede dosis humor. Grafisch is het mooi, hoewel de Xbox-versie ietwat tegenvalt, maar voor de beleving mag dit geen naam hebben. Het verhaal is scherp geschreven en zit boordevol volwassen humor. Het geweld is sowieso voor achttien jaar en ouder, maar daar staat de serie al jaren bekend om. Dat is wat mij positief verrast heeft toen ik de game voor het eerst speelde. Bovendien speelt de game ontzettend lekker. De besturing zit strak in elkaar en er is een fijne balans tussen plezier en de moeilijkheidsgraad. Er zit misschien niet zoveel herspeelbaarheid in als dat er in Prey zit, maar toch voor de ervaring die het biedt, plaats ik deze game net wat hoger.

Terugkeer van mijn favoriete shooter

Call of Duty: WWII is voor mij de terugkeer naar een shooter die ik vooral met Modern Warfare 2 en 3 kapot heb gespeeld. Maar persoonlijk vind ik de balans in met name in Advanced en Infinite Warfare ver te zoeken. De horizontale gameplay is terug en dat brengt een meer overzichtelijke game met zich mee. De singleplayer heb ik eigenlijk nog nauwelijks gespeeld. De derde missie is net gestart, maar het is uiteraard de multiplayer die het meest gespeeld wordt. Dit is voor mij vooral makkelijk omdat ik vaak gewoon één of twee potjes kan knallen die niet zo lang duren. Het is een game die veel beter in balans is dan de games van de afgelopen jaren. Het heeft nog wel wat problemen te overwinnen, want ondertussen merk ik vaak nog wel matige verbindingen op ondanks de patch. Daarbij zijn de laadtijden eigenlijk om van te huilen. Buiten dit alles om is het weer heerlijk knallen. De bèta was veelbelovend en uiteindelijk kan ik toch zeggen dat Sledgehammer een oerdegelijke CoD heeft afgeleverd.

Eervolle vermeldingen

Dit jaar heb ik ook weer een oude liefde mogen verwelkomen: de SNES Mini. Al is het voornamelijk uit nostalgische redenen dat ik hem in huis heb gehaald, zijn er weldegelijk games die ik tot de dag van vandaag nog moet spelen, waaronder: A Link to the Past en Secret of Mana. Het spelen van de jaren '90 games is heerlijk ongecompliceerd terwijl het toch diepgaande games kunnen zijn. Buiten dit alles om is het ook weer fijn om een vorm van iets uit je jeugd weer terug te hebben. En over Nintendo gesproken: dit jaar is hun eerste game uitgekomen voor de mobiele telefoon, namelijk Super Mario Run. Wat een sterk staaltje vermaak is dit zeg. Eenvoudig op te pikken en uitdagend om te perfectioneren. Deze game kostte naar mijn inziens wel minimaal een knaak teveel, maar het is toch een bijzondere game op een mobiele platform buiten die van Nintendo om.