A Quiet Place: The Road Ahead review - Fluisterstilte

Als er iets is waar de gamer blij van wordt na een stressvolle dag op de zaak, dan is het wel in absolute stilte die verlammende stress doorzetten tijdens het gamen. Even jezelf helemaal afsluiten van de buitenwereld met hooguit het gezoem van je pc of console op de achtergrond. Wie elke dag halsreikend uitkijkt naar een soortgelijk scenario kan met A Quiet Place: The Road Ahead z'n lol op, gezien ieder waarneembaar geluid in Saber's nieuwste survival horror je de kop kan kosten. Maar is dat een concept waar je stilletjes blij van mag worden of verdient het een stille dood te sterven? Ik zal het je toefluisteren, maar mondje dicht hè?

1920

Vroeger was het nu eenmaal een dingetje. Gezien men in het begin van de jaren twintig van de vorige eeuw nog niet wist hoe men geluid moest opnemen tijdens het maken van een film, zat er geen geluid bij. Maar vlak voor de jaren twintig van deze eeuw - 2018, om precies te zijn - greep men om andere redenen terug naar het concept van de stille film. A Quiet Place schetste namelijk het scenario van een wereld waarin buitenaardse levensvormen met supergehoor de rol van apex predator hebben overgenomen. De mensheid moet in absolute stilte overleven en de leefomgeving hierop aanpassen. Ieder piepje of kraakje is dodelijk. Zelfs een zucht van opluchting kan je laatste zucht zijn. Nu lijkt zoiets volgens sommigen makkelijk te overkomen en het is wellicht de natte droom van ieder introvert individu, maar als er één ding is wat we van A Quiet Place hebben kunnen leren, dan is dat wel dat de mens incapabel is om in absolute stilte te leven.

A Quiet Place: The Road Ahead kan dan ook bijna worden gezien als een in-canon experiment. Geheel gedrapeerd in de setting die we inmiddels van de films kennen, kruipt de speler in de huid van Alex Taylor, een jongedame wiens leven totaal overhoop is gegooid na 'the Arrival'. Voor Alex is het leven in totale stilte ietsjes moeilijker gebleken door haar astmatische aanvallen. Daarnaast blijken haar buikpijntjes meer te zijn dan louter krampen na een positieve zwangerschapstest. Voor Alex en haar vriend Martin zit er dus niks anders op dan zoeken naar een manier om dit alles te overkomen. Mocht je nu denken "dit klinkt me allemaal te bekend in de oren", dat klopt. Het is zo'n beetje de synopsis van de eerste film, zij het dat alle fysieke obstakels nu in één protagonist worden gefrommeld. Wat dat betreft blijft The Road Ahead behoorlijk trouw aan de films, wat voor de speler en de fans zowel een vloek als een zegen kan zijn.

Killer fart

Qua verhaal is A Quiet Place: The Road Ahead dus niet heel uniek gebleken, maar hoe zit het dan met de uitwerking van de game mechanics? Ook daar doet Saber niets nieuws, maar wat het doet, doet het wel effectief. De game doet aanvankelijk heel erg denken aan de slow burn van Alien Isolation, een game die nog steeds volop wordt bejubeld en waarvan Sega eindelijk heeft besloten om er een vervolg op te maken. Net als Alien Isolation leunt A Quiet Place: The Road Ahead op dat gegeven van een doodse stilte terwijl je jezelf van punt A naar punt B begeeft, waarbij elke misstap fataal kan zijn. Alles in je omgeving vraagt erom om aangeraakt of omgestoten te worden, met oorverdovend kabaal als gevolg. Maar A Quiet Place: The Road Ahead gaat daarin een stapje verder door het omgevingsgeluid van jou - de speler - daarin mee te nemen.

En hoewel de optie standaard uit staat, kan men er in het optiemenu dus voor kiezen om de microfoon aan te zetten, zodat de game de geluiden in jouw gameroom meeneemt in de hele ervaring. Ook hierin is Saber geen pionier meer met games als Don't Scream, In Silence, Supernormal en zelf het eerdergenoemde Alien Isolation heeft tegenwoordig een mod die stemherkenning toevoegt. Maar ook hier geldt dat het wel dat beetje immersiviteit toevoegt aan A Quiet Place: The Road Ahead. Gelukkig valt het dus ook uit te schakelen. De ervaring leert dat A Quiet Place: The Road Ahead zo kritisch met geluid omgaat dat zelfs de stilste gameroom nog te luidruchtig is. Spelen met muis en toetsenbord is bijna een no-no, vooral wanneer je een mechanisch toetsenbord onder de vingers hebt. En zelfs een subtiel scheetje is killer. 1/10, not reccomended, could not fart. Maar als jij denkt dat het je wel lukt om in absolute stilte te gamen, dan is A Quiet Place: The Road Ahead een goede graadmeter.

Meters maken

Over meters gesproken, die maak je in A Quiet Place: The Road Ahead ook behoorlijk wat. Het zal je misschien niet verbazen, maar ook in The Road Ahead wordt van de speler verwacht dat de ooit zo veilig aanvoelende thuisbasis verlaten moet worden om elders soelaas te vinden, net als in de filmreeks. Een tripje door de onvergeeflijke en onbekende buitenwereld is dus een must, een buitenwereld waarin je constant op zoek moet naar manieren om progressie te boeken zonder daarbij de aandacht te trekken van de moorddadige vreemdelingen die letterlijk uit de lucht zijn gevallen. Maar ja, ook dat is dus makkelijker gezegd dan gedaan, vooral gezien Alex' astma, die opspeelt na iedere zware handeling, traumatische gebeurtenis, of wanneer de luchtkwaliteit niet helemaal je van het is. Even snel je puffer pakken is vaak het enige toevluchtsmiddel. Maar ja, ook dat maakt geluid.

Het geluid dat je maakt kan na verloop van tijd gelukkig ook worden gemeten met Alex' phonometer, die weergeeft hoeveel omgevingsgeluid gemeten wordt, hoeveel geluid de speler maakt en - mits men het activeert in het menu - hoe alert de aliens zijn. Dat laatste wordt overigens ook middels aanzwellende muziekeffecten aangegeven. Het gebruik van de phonometer biedt dus de uitkomst wanneer men zeker wil weten dat de stront niet aan de knikker is na het per ongeluk omtrappen van een conservenblik - waarvan er echt talloze rondzwerven - en die je waarschijnlijk beter had gezien wanneer je je zaklamp had gebruikt. Maar die kun je dus niet vasthouden terwijl je de phonometer in je hand hebt. Je rechterhand is namelijk gereserveerd voor het puffen. Is dat onhandig? Ja. Maar het zal vast z'n redenen hebben.

Suffering is silence

Het is slechts een kleine belemmering die helaas wel tot frustratie kan leiden tijdens het spelen van A Quiet Place: The Road Ahead, ook al is de beweegreden erachter nog enigszins begrijpelijk. Saber wil juist dat je je machteloos voelt en maakt van Alex bewust een kwetsbaar individu, zowel lichamelijk als mentaal. Zonder in spoiler terrein te verzanden kan ik alleen zeggen dat Alex naast haar astma ook gebukt gaat onder psychische problemen, die gedurende flashback scenes verder worden uitgediept. Het geeft wat meer body aan de personages waar je gedurende je speelsessie mee te maken krijgt, waaronder Alex' vader, het vriendje Martin en Martins wantrouwende moeder Laura. Zij spelen allen een vitale rol in het verloop van het verhaal en het geleidelijke character development moet dan ook wat extra gravitas toevoegen aan de onvermijdelijke gebeurtenissen in A Road Ahead. Nu kan het aan mijn zwarte ziel en harteloosheid liggen - of aan het gebrek aan enige gezichtsuitdrukking zodra je Alex' reflectie in haar handspiegel/fotolijstje ziet - maar zelfs de meest duistere ontknopingen in A Quiet Place: The Road Ahead lieten mij meestal onberoerd. Of misschien was het dat ik het allemaal al van mijlenver zag aankomen. Dat zal het zijn.

Wat ik daarentegen niet van mijlenver zag aankomen - en wat me dus wel enigszins beroerde - zijn bugs. Van zeer storende grafische bugs tot glitches die mijn progressie stopte, A Quiet Place: The Road Ahead liet me van tijd tot tijd in stilte lijden, terwijl ik in het menu op zoek mocht naar grafische settings die het leed wisten te verzachten. Na het deactiveren van DLSS Frame Generation leek het met de grafische malaise gedaan, maar zaken als een soft lock na het stilletjes openen van een deur die ik eigenlijk niet had mogen openen omdat ik er de sleutel helemaal niet voor had, maar waar ik niet meer door terug kon, deden me toch wel eventjes in een goed isolerend kussen schreeuwen. Maar ook het spontaan verdwijnen van HUD items - zoals Alex' uiterst vitale astma indicator - en button prompts tot uit het niets verschijnende en verdwijnende glasscherven, zijn verre van wenselijk wanneer visuele stimuli het enige is waar je jezelf op mag beroepen in een game als A Quiet Place: The Road Ahead.

Nog één ding om bij 'stil' te staan

Nu mag het aanklooien in een settings menu uiteraard nooit meegeteld worden in de totale speelduur, maar de speelduur van A Quiet Place: The Road Ahead is ook een topic welke het vermelden waard is, vooral gezien deze sterk afhankelijk is van de keuzes die je maakt. Niet in keuzes qua dialoog - want die zijn er niet - maar wel in keuzes tijdens het doorkruisen van de wereld. The Road Ahead is er namelijk niet een die volledig gedefinieerd is, maar eerder een met zijweggetjes die een speelstijl complimenteren. Al vroeg in de game leert Saber je dat het beter is om hoorbare ondergrond - zoals gebroken glasscherven, vormen van gebladerte en stilstaand water - te vermijden, wat uiteraard ook geldt voor luidruchtige obstakels als lege vaten en de eerder genoemde conservenblikken. Gelukkig vallen deze in veel gevallen te vermijden door een alternatieve route te vinden, waar dan wel weer een keerzijde aan hangt. Later in de game betekent dat een onherroepelijke ontmanteling van een valstrik middels random Quick Time Events. Maar deze detours kunnen dus ook wat invloed uitoefenen op je speeltijd.

Dat geldt ook voor je wandelsnelheid en hoeveel risico je daarmee durft te nemen. Gezien A Quiet Place: The Road Ahead genadeloos is met het afstraffen van 'quick and dirty' gameplay en sprinten voor een groot deel van de game geen optie is (rennen 'leer' je pas laat in de game), kan de noodzaak om constant te kruipen je als speler, tja, bekruipen. En dan ben je nu eenmaal langzaam. En dat ontiegelijk langzaam kruipen kan je naar verloop van tijd ook aardig de keel uithangen. De kans bestaat dan ook dat je naar verloop van tijd meer risico gaat nemen en zo af en toe toch maar eens een normale loopsnelheid gaat riskeren om je stille lijden eerder te laten stoppen. In dat geval heb je kans dat je A Quiet Place: The Road Ahead in een uurtje of zes uitspeelt. Maar goed, misschien is dat ook weer stilletjes een deel van Sabers experiment en zwijgt men daar bewust over. Wie nader de tijd neemt om op zoek te gaan naar alle verzamelbare memo's, cassettebandjes, unlockable koffertjes en zeer ironische in-canon speelgoed space shuttle (die fataal bleek in A Quiet Place in 2018), zal deze tijd wat kunnen oprekken.