Lost Records: Bloom & Rage Tape 2 review - Een emotioneel, maar gehaast slot

In februari mocht ik aan de slag met de eerste tape van Bloom & Rage, waar ik al aardig te spreken was over het verhaal, de personages en natuurlijk de soundtrack waar Don’t Nod om bekendstaat. Ik eindigde mijn review met de opmerking dat de nieuwsgierigheid naar het slot groot was. Nu is, na twee maanden wachten, de tweede tape van Bloom & Rage eindelijk uitgekomen en begon ik vol enthousiasme (en een beetje argwaan) aan het laatste hoofdstuk van het avontuur. Maakt Tape 2 mijn verwachtingen waar, of blijkt het een tegenvaller te zijn?

- Let op: Deze review bevat spoilers voor Tape 1 -

Trouble in friend paradise

Tape 2 begint meteen na afloop van de climax van de eerste tape en je merkt direct dat de schok in de vriendengroep na de onthulling van Kat’s ziekte voelbaar zichtbaar is. Nora is gevlucht naar haar moeder in LA, Kat is opgesloten door haar zus en ouders voor haar ‘bescherming’, Autumn sluit zich bewust af van de groep en dan heb je Swann, die als een soort falende lijm de groep bij elkaar probeert te houden. Op basis van de keuzes die je maakt lukt dat wel of niet. De relaties tussen de vriendinnen – en met name die van Swann – stelen opnieuw de show in Tape 2 en vormen duidelijk de focus, wat helemaal prima is.

Deze personages worden weer geweldig tot leven gebracht door de stemacteurs. Olivia Lepore weet de combinatie van verlegenheid en vastberadenheid van Swann perfect over te brengen, Amelia Sargisson is perfect als de rebelse Nora en Andrea Carter doet het geweldig als de onzekere Autumn. Degene die voor mij de show steelt is Natalie Liconti als Kat, die in Tape 2 de emoties aardig weet op te voeren door de tweestrijd tussen Kat’s ziekte en haar wil om het leven te leiden zoals zij dat wil, voordat haar tijd op is. Kat heeft me meerdere keren een traan doen wegpinken tijdens het spelen – en dat gebeurt bij mij niet vaak.

Choices, choices, choices

Opvallend is dat dit tweede hoofdstuk van Lost Records: Bloom & Rage een stuk korter is dan het eerste deel. Waar het verhaal in Tape 1 iets te traag op gang kwam, gaat dat in Tape 2 juist weer wat te snel. Aan de ene kant is het fijn dat je snel antwoord krijg op de vragen en mysteries waar je voor komt te staan, maar aan de andere kan zijn er ook veel gemiste kansen. Weg zijn de hang-out-momenten met de vriendinnengroep bij hun vaste plek in Fawn's Rest. Weg is de introductie van andere personages, zoals de ouders van Kat, die een compliceerde relatie met hun zieke dochter hebben. Corey, de vriend van Kat's zus Lynn, is ook een gemiste kans. Waar hij in Tape 1 op zijn geheel eigen manier om Kat leek te geven, is hij in Tape 2 veranderd in een typische klootzak die doorslaat om de meest onnozele dingen.

De reden van het doorslaan wordt helaas niet toegelicht en ik had juist gehoopt op een mogelijkheid om Corey iets te laten veranderen in een goed persoon, want de hints daarvoor waren aanwezig in Tape 1. Het verhaal is nog steeds goed – laat daar geen twijfel over bestaan – maar de reeks aan gemiste kansen die ik zojuist benoemde hadden het geheel nog net naar een hoger niveau kunnen tillen. Nu voelt het meer als keuzes, keuzes, keuzes maken met af en toe een kort speelmoment tussendoor dat oprecht interessant is. Zo proberen bijvoorbeeld Nora en Swann in te breken bij Kat om haar te bezoeken en moeten ze geruisloos langs Corey zien te komen. Dit soort momenten zijn te weinig aanwezig in Tape 2, waardoor je het gevoel hebt dat je gewoon een beslisboom aan het invullen bent.

Een prachtig slo… of toch niet helemaal?

De emoties lopen hoog op in Tape 2 en de focus ligt met name op de terminale ziekte van Kat. Ze heeft namelijk leukemie en lijkt niet veel tijd meer te hebben, maar ondanks dat haar ziekte haar lichamelijk sloopt, blijft ze vastberaden het leven te leiden zoals zij dat wil – ook al wil haar omgeving dat liever niet. Haar ouders en Corey willen haar opsluiten in haar kamer om haar zo lang mogelijk te beschermen tegen invloeden van buitenaf, of om haar leven rot te maken. Haar vriendinnen willen, ondanks dat ze het moeilijk hebben met Kat’s naderende dood, haar wensen in vervulling laten gaan, wat voor de nodige tranen zorgt. Dit komt ook omdat het verhaal mij persoonlijk raakt. Ik ben namelijk mijn opa aan kanker verloren twee jaar geleden en dit vraagstuk heeft tijdens zijn ziekteverloop de nodige keren door mijn hoofd gespookt. Moet hij wel op vakantie gaan? Is het wel verstandig om nog zo actief te zijn? Moet hij niet zijn rust pakken? Mensen hebben de neiging om, vaak onbewust, voorzichtig met ze om te gaan.

Kat weet precies de frustratie van het niet serieus genomen worden neer te zetten. Als ik over magische krachten zou beschikking, zou ik er alles aan hebben gedaan om mijn opa nog in goede gezondheid bij mij te hebben en onbewust projecteerde ik de wens ook op Kat. 'Misschien kan de bovennatuurlijke kracht van Velvet Cove, de Abyss, een uitkomst bieden', dacht ik nog. Helaas laat Don't Nod blijken dat zelfs magie kanker niet kan verslaan en voegt Kat zich in de toekomst niet meer bij de groep. In plaats daarvan is het een
Kat wist precies de frustratie van het niet serieus genomen worden neer te zetten. Als ik magie zou hebben, zou ik alles gedaan hebben om mijn opa nog in goede gezondheid bij mij te hebben en onbewust voerde ik die wens ook uit op Kat. Want misschien kon de bovennatuurlijke kracht van Velvet Cove, de Abyss, een uitkomst bieden. Helaas laat Don’t Nod blijken dat zelfs magie kanker niet kan verslaan en voegt Kat zich niet in de toekomst bij de groep. In plaats daarvan is het een laatste poging van Kat om de vriendinnen waar ze zoveel van houdt nog bij elkaar te krijgen. Cue the waterworks. Dit had een prachtig slot kunnen zijn, maar op de een of andere manier opent Don’t Nod de mogelijkheden voor Kat weer in de epiloog. Aan de ene kant ben ik benieuwd naar wat die mogelijkheden precies zullen zijn. Aan de andere kant wordt het sterke einde dat Bloom & Rage eerst had, hiermee teniet gedaan.