Review: Crackdown 3 Xbox One

Let's crack it down met Crackdown 3. Eindelijk is de lang, lang geleden aangekondigde Xbox One exclusive dan te spelen. Met Terry Crews, explosies, Terry Crews, geweren, Terry Crews, 80's sfeer en oh ja Terry Crews! Een sandbox game die gaat voor over the top actie, fun en lekker je gang gaan, met zo'n gave held van een acteur als hoofdpersoon, dat moet wel een dikke hit and run zijn. Tenminste, dat dacht ik. Lange development tijd betekent vast dat ze er veel aandacht aan hebben kunnen besteden om de game mooi en grandioos af te ronden. Tenminste, dat dacht ik. Graag wilde ik de game reviewen. Tenminste, dat dacht ik. Wat naïef van mij, denk ik nu.

SandXbox

Sandbox games waarin je eindeloos gek kunt doen en je vrije blije gang kunt gaan blijven leuk. Sinds GTA 3 ten tonele kwam en de hele game-industrie wist te vernieuwen is het genre niet meer weg te denken uit het hedendaagse gaminglandschap. De verschillende games die er zijn kiezen vaak voor een bepaalde stijl en gameplay die toch wel wat afwijkt van GTA. Zo zijn de Driver-games wat serieuzer en in een jaren '70 stijl. Er gaan echter vooral een hoop titels voor de fun. Zo heb je de Just Cause-games en de Saint’s Row-serie. En de Xbox 360 had zijn eigen pronkstuk: Crackdown. Deze game ging voor ultieme simpelheid: boeven schieten en orbs verzamelen die je sterker, sneller en beter maken. Om één of andere reden werkt het goed in die game.

Inmiddels is de originele Crackdown al twaalf jaar oud! In 2010 verscheen zonder veel aankondiging en poeha Crackdown 2, wat min of meer hetzelfde was maar dan met zombies. Nu zo’n negen jaar na verschijnen van het laatste deel is er eindelijk na lang wachten Crackdown 3. Origineel gezien zou het een launchtitel zijn voor de Xbox One. Dat hebben ze net niet gered... Is het het wachten waard geweest? In mijn drie van die over Crackdown 3 kon je al lezen dat de game veel hitpotentie heeft. Deze potentie kon je al voelen vanaf het eerste deel. Reuze benieuwd en vol enthousiasme kroop ik in de huid van Terry Crews en crackte de controller down in mijn handjes.

New Providence, Old Story

De game begint erg goed. Commander Jaxon spreekt de agents toe vanuit een dropship op een manier zoals alleen Terry Crews dit kan lees: Terry Crews die lekker over the top zijn gang mag gaan. Hij weet ze helemaal op te zwepen en net als hij aan het roepen is dat ze invincible zijn, wordt ons charismatische schreeuw-icoon helemaal aan stukken geblazen. Erg grappig. Het zet gelijk de goede toon: neem dit allemaal niet te serieus. Ondertussen hangt er ook een lekker jaren '80 science fiction sfeer, iets dat de game zijn gehele duur volhoudt in stijl, muziek en verhaal. Na deze intro volgen alle cutscenes door middel van een soort minimaal geanimeerde comicbook tekeningen. Heel Crackdown 3 heeft naast de '80’s sfeer ook een comic stijl, waarbij er bij alles een lichte cellshading is aangebracht.

Toch voelt dit een beetje aan als “we ran out of budget”, zeker omdat we het hier hebben over een hoog geanticipeerde exclusieve AAA-titel. Je wordt als een level 0 agent gedropt in de stad New Providence, om de grote evil corporation Terra Nova, die de stad in handen heeft, te stoppen. Een ongelooflijk cliché, maar dat is prima. De nogal als boeven uitziende mensen bij Terra Nova echter beweren dat ze de stad juist hebben gered. New Providence kwam compleet zonder stroom te zitten, maar dankzij het supergiftige gevaarlijke groen gloeiende goedje Chimera weten ze de stad draaiende te houden. Hier zou je een verhaal vol twists in kunnen bedenken en een Soylent Green kant mee op kunnen gaan, maar goed, dat gebeurt natuurlijk niet. Er is verder weinig tot geen verhaal. Stop de boeven.

Terra Nova, Gameplayus Antika

Nadat je in New Providence bent gedropt is het jouw taak om alle basissen op te blazen en eigenlijk heel de stad stukje bij beetje te zien reclaimen als The Agency. Je agent kan al snel kei ver en hoog springen en je arsenaal is binnen een half uur ook al Rambo-waardig. De gameplay en opzet hiermee is echt oldskool sandbox game stijl. Je hebt een map vol met allerlei dingetjes die je kunt doen: je kunt monorail stations reclaimen, ammo depots claimen, propaganda torens beklimmen en hacken, militie-basissen uitroeien en chimera plantages opblazen. Daarnaast kun je een enorme lading orbs verzamelen om je agent sterker te maken, alsook door stuntringen rijden en een x aantal andere dingen zoeken of opblazen.

Genoeg te doen dus.. Elke boef van Terra Nova heeft zijn eigen taak en verantwoordelijkheid, dus hoe meer je van hun eigen zaken dwarsboomt, des te meer ze zich zullen afzetten tegen jou door extra brute vijanden op je af te sturen. Dit kan soms ineens een difficulty spike creëren, net als te vroeg naar bepaalde gebieden toegaan. Allemaal typische oldskool dingen hoor ik je denken. De hoofdboeven kun je bevechten wanneer je honderd procent irritatie hebt bereikt. Dit levert dan wel altijd toffe hysterisch drukke en intensieve bossfights op met meer explosies dan Michael Bay durft te gebruiken in een film. Nouja, bijna meer.

Crackdowner

Origineel is het met Crackdown 3 dus allemaal net niet, maar het speelt allemaal best oké. Helaas is dat met alles het geval. Het is wel oké, maar nergens voelt het als een écht feest of weet het écht vet te zijn. De game is ergens tien jaar terug in de tijd blijven haken. Dat hoeft niet per se een minpunt te zijn, maar inmiddels is de game zichzelf allang voorbijgestreefd. Crackdown’s formule gaat om vrijheid, fun, dikke actie en overpowered zijn, maar er zijn al meerdere games die al die dingen beter doen. De belofte dat de omgeving te vernietigen is, is een leugen. Alleen bij de zapige multiplayer is dit het geval en die speelt ook helemaal niet leuk. De potjes hierin schieten niet op en het voelt als een drag, het laatste hoe een multiplayer online game zou moeten voelen. Waarom niet als bij de geniale Red Faction Guerrilla, dat je echt zelf de gebouwen en basissen van de boeven moet slopen? Die game is uit 2009, en is nog altijd één van de beste sandbox games ooit.

De vrijheid met je overpowered agent is ook behoorlijk beperkt. Het voelt leuk, je bent snel en springt absurd hoog en ver, maar het kan echt wel beter. Wanneer je de briljante Spider-Man-game van vorig jaar ernaast gaat spelen, zoals ik heb gedaan, is het werkelijk waar beschamend hoe matig Crackdown 3 in verhouding speelt. Met Spidey voel je je een ongelooflijk vrije vogel(-spin) en is het vanaf de eerste seconde een waar genot om de map te doorkruisen. Bij Crackdown komt dit niet eens in de buurt. Het houdt daarbij nog niet op qua kritiek. Het schietwerk is prima, maar wederom is dit niet vernieuwend. Waarom geef je niet endless ammo of maak je de wapens nog absurder? Het voelt allemaal aan als tien jaar terug in de tijd. En dan het allerergste: Terry Crews is meer een skin dan echt in de game. Afgezien van de scene in het begin en een scene op het eind, zegt hij bijna niks en hoor je je eigen hoofdpersoon zelden tot nooit iets zeggen. Twee bazen van The Agency monitoren constant wat je doet en reageren hierop. Ik heb mijn Terry Crews agent maar drie zinnen horen zeggen in de vele uren die ik heb gespeeld, wat dingen waren als “fuck gravity” en “woohoo yeah”. 99.9% van de tijd hoor je dus twee andere stemmen. What a fucking waste of talent.

Het gebruikte beeldmateriaal in deze review is gecaptured tijdens onze speelsessie op de Xbox One.