Review: Dark Souls II Xbox 360

Prepare to die, once more with hollow feeling

Software from From Software

From Software studio als naam is eigenlijk vrij lang onbekend geweest en wist met Demon's Souls pas echt Westerse faam te verwerven. Toch kent iedereen al heel wat jaartjes games van hun makelij, want het is de studio die onder andere de Armored Core- en Tenchu-series tot leven heeft gebracht. Toen ik vorig jaar eens door hun eerder gemaakte spellen heen ging bladeren en spelen, kwam ik ook tot de ontdekking dat deze Japanse spellenmakers al veel eerder games hebben gemaakt in de donkere sadistische stijl van de Souls-games. Zo is er de King's Field-serie waarvan deeltje 1 het licht zag op de PS1 in 1994 en in Japan vooral een groot succes was. Alle King's Field-games zijn superlastige en vage first-person avonturen die je moet doorstaan met voorzichtige verkenning en frequent het bijltje erbij neerleggen. Twintig jaar geleden was From Software dus al met deze duistere gamestijl bezig. Zouden ze deze toorts brandend hebben weten te houden in Dark Souls II?

Dark Souls? Is dat een expansion op COD: Ghosts of zo?

Mensen die deze review lezen en zoiets hebben: wat is dit voor spel eigenlijk, actie-shooter, horror-survival of point & click of zoiets? Deze mensen wil ik graag verwijzen naar mijn reviews van Demon's Souls en Dark Souls. Om nu weer voor de derde keer uit te leggen wat voor een unieke geniale duistere verslavend harde eenzame gameplay-ervaring deze games opleveren en waarom, is een beetje overbodig. Dark Souls II is prima op zichzelf staand te spelen, mocht je om én of andere reden niet eerst de originele Dark Souls spelen of Demon's Souls. Het is in het begin een wat minder straffe game dan de voorgaande delen, want de moeilijkheidsgraad loopt stijl omhoog in plaats van gelijk te beginnen op torenhoog nightmare level. Maar in geval dat je te lui bent even de andere reviews te lezen heel kort samengevat: de Dark Souls-wereld is eenzaam en naar, en je zoekt het maar zelf uit waar je wezen moet en heen kan. Elke stap verder kan je dood betekenen, alles is kostbaar en elke voortgang die je maakt voelt als een ware overwinning.

Hoe meer zielen, hoe meer vreugd

Dark Souls II is een grootser aangepakte game ten opzichte van de andere twee Souls-games. Na het daverende succes van het eerste deel was dit natuurlijk wel te verwachten. Vaak gaat dit tevens ook fout, en termen als jumping the shark en nuking the fridge bestaan immers niet voor niets. Dat Dark Souls II beduidend populairder is dan zijn voorgangers, is te merken in de hoeveelheid bloodstains die overal liggen. Dit betekent dat iemand is doodgegaan, en je kunt dan kijken hoe de laatste zielige momenten van deze speler waren (meestal is het erg grappig). Verder staan er nu in én week tijd al evenveel opmerkingen geplaatst dan dat er in voorgaande delen pas in een maand tijd stond. Dit maakt de game gezelliger ondanks dat je eigenlijk nog steeds in je eentje door een hel heen worstelt. Het zorgt geregeld voor een klein zwart hartje onder je riem wat je soms erg nodig hebt. Wil je deze opstekers niet en die zware drukkende sfeer als een verstikkende deken op je neer laten dalen, speel dan offline!

Same Souls, different game

Dark Souls II is verder niet heel veel anders dan zijn voorgaande delen, gelukkig. Al stervend alles exploreren en langzaam wordt je krachtmeter gehalveerd naar mate je steeds meer hollow wordt. Je krachtmeter vul je aan bij vaste punten, wat weer alle vijanden respawned. Alles heeft dus altijd een prijs. Je speelt voornamelijk alleen, en steeds worstel je jezelf met zweterige pootjes iets verder door de wereld. Wanneer je de onlinefunctionaliteit volledig gebruikt, kunnen spelers elkaars game binnendringen, of elkaar juist bijspringen om te helpen. Elke keer krijg je een licht natte onderbroek als iemand je spel binnendringt, want je weet niet hoe sterk hij/zij is, en of je al je spullen kwijt gaat zijn. Daarnaast heb je nu covenants, wat anders werkt dan voorheen. Je gaat bij een groep gamers die bepaalde doelen heeft, waarbij je elkaar helpt en spelers die bij andere covenants zitten kunt dwarsbomen. Per covenant loopt dit anders, en ik heb geen tijd gehad om dit uit te testen allemaal. Besef maar dan dat én keer de game doorlopen al zeker zestig uur tijd kost, dus dat is niet gek.